Πώς να αντιμετωπίζετε όταν αναρωτιέστε εάν η φωτογραφία σας είναι καλή

Όλοι οι φωτογράφοι αμφισβητούν εάν είναι μερικές φορές αρκετά καλοί. Αυτή είναι μια ματιά στο πώς ο φωτογράφος, Spanki Mills, έβγαλε από τα βάθη αυτής της πτώσης.

ΜΙΑ ΘΑΛΑΣΣΗ.

Αυτό έχω νιώσει αυτό το περασμένο έτος για μένα. Όχι γιατί πέρασε πολύ γρήγορα και όχι επειδή είχα πολύ διασκέδαση… αλλά επειδή χάθηκα. Χάθηκα σε ποιον ήμουν και τι δημιουργούσα. Άφησα αυτές τις φωνές στο κεφάλι μου να μου λένε Δεν ήμουν αρκετά καλός. Μεγάλωσαν πιο δυνατά - τελικά κατέχουν αξία μέσα μου. Ρώτησα τον εαυτό μου. Παραλύθηκα από τη δική μου αμφιβολία και φόβο.

Αναρωτήθηκα:

• Είμαι πραγματικά καλλιτέχνης;
• Μπορώ να δημιουργήσω εργασία που θα αρέσουν σε άλλους;
• Είναι η δουλειά που δημιουργώ κάτι που μου αρέσει ακόμα;
• Αν δεν μπορώ να το λατρέψω γιατί θα μπορούσε κάποιος άλλος;
• Είμαι αρκετά καλός;

Ενοχλητικό για την αυτο αμφιβολία

Το σπίτι είναι ήσυχο ... Κοιτάζω το ρολόι, είναι 2 π.μ .. πώς έφτασα εδώ; Πώς έχει γίνει αυτή η ζωή μου; Καταπολεμώντας τα δάκρυα καθώς επεξεργάζομαι ακόμα μια γκαλερί με την οποία δεν έχω ερωτευτεί, μια που ήμουν σχεδόν ντροπή να δείξω στον πελάτη μου. Πονάει τόσο άσχημα όταν έβλεπα το έργο που «δημιούργησα» και γνωρίζοντας… ΓΝΩΡΙΖΟΝΤΑΙ κάπου μέσα μου υπήρχαν περισσότερα. Αλλά τι θα συνέβαινε αν δεν ήταν αυτό που ήθελε να δει κανείς. Τι γίνεται αν κανείς δεν του αρέσει αυτό που δημιουργώ;

Από πότε γίνομαι τόσο ευχάριστος; Σίγουρα είχα ήδη ότι οι άνθρωποι ικανοποιούν την ποιότητα μέσα στην προσωπικότητά μου, αλλά αυτό ήταν διαφορετικό. Το άφησα να με παραλύσει στο φόβο. Τόσο φοβούμαι ότι θα δημιουργούσα κάτι που δεν ήταν κατανοητό ή δεν έλαβε από τους πελάτες, τους φίλους και τους οπαδούς μου. Αντί να δημιουργώ ελεύθερα… πάγωσα. Έχω περάσει ένα χρόνο της ζωής μου κάνοντας κάτι που μισούσα. Αγαπούσα τους πελάτες μου και από δίνοντάς τους ακριβώς αυτό που ήθελαν, Σταμάτησα να δίνω στον εαυτό μου αυτό που ΧΡΕΙΑΖΩ. Υπήρχε ένα μικρό μέρος μου, ίσως μεγαλύτερο από ό, τι πραγματικά ήξερα, που ένιωθε ένοχος. Όπως ήμουν ψεύτικο. Προσφέρω στους πελάτες μου ένα προϊόν στο οποίο δεν πίστευα. Με ενοχλούσε να δω τις εικόνες μόλις έβγαιναν από την κάρτα μνήμης μου και έβλαψα ακόμη περισσότερο, ώστε να πρέπει να τις κοιτάξω κατά την επεξεργασία και την προετοιμασία μιας γκαλερί για «πώληση». τους. Πώς μπορώ να πουλήσω κάτι που ντρέπασα να δείξω, κάτι που δεν πίστευα;

Ήμουν κάποτε ερωτευμένος με αυτό που μου πρόσφερε η φωτογραφία. Όχι μόνο βοηθούσα να συνεισφέρω στην οικογένειά μου, αλλά έτρωγα κάτι βαθιά μέσα μου. Ήμουν ευτυχής. Πού πήγε και πώς μπορώ να επιστρέψω σε αυτό το μέρος; Είμαι απλώς ένας «καλλιτέχνης» και όλοι πρέπει να περάσουμε από αυτό; Αλλά κανένας δεν μου είπε ποτέ ότι θα μπορούσε να πάρει αυτό σοβαρό.

Το σπάζοντας σημείο

Αποφάσισα ότι θα παραιτηθώ. Ίσως το έχασα, ίσως αυτό που μου έλεγε το μυαλό μου ήταν η αλήθεια… ίσως δεν ήμουν αρκετά καλός. Σίγουρα δεν έκανα τον εαυτό μου ευτυχισμένο, και με τη σειρά του, έκανα την οικογένειά μου άθλια και ένιωθα ότι εξαπατούσα τους πελάτες. Τίποτα δεν ήταν πλέον «αρκετά καλό», αλλά δεν ήξερα τι να κάνω για να βρω πού κρύβεται το «αρκετά». Αν με ακολουθήσετε στο Facebook, θα έχετε παρατηρήσει πώς το τελευταίο έτος δημοσίευσα πολύ λίγη δουλειά μου. Κατέστρεψε τις καθημερινές μου σκέψεις. Φαινόμουν ότι δεν μπορούσα να σπάσω αυτές τις αλυσίδες που με δεσμεύουν με τα λόγια που μου έλεγε το μυαλό μου.

Από μια μέρα ζήτησα από έναν φίλο να γυρίσει μαζί μου. Αυτή τη φορά όμως ήταν διαφορετική… Ήθελα να πυροβολήσει… ΜΑ. Ήθελα να εκφράσω σε εικόνες πώς ένιωθα. Πώς έβλεπα τον κόσμο μέσα από τη δική μου ομίχλη. Μέσα από το θόλωμα.

Όταν πήρα πίσω αυτές τις εικόνες, τις πέρασα ... και έκλαψα. Καμία εικόνα δεν ήταν στο επίκεντρο, αλλά ήταν τόσο σαφές για μένα πού ήμουν και τι έπρεπε να κάνω για να βγούμε από αυτήν την ομίχλη. Έπρεπε να πήγαινε και πυροβολήστε ΑΚΡΙΒΩΣ πώς έβλεπα τον κόσμο αυτή τη στιγμή. Για μένα. Κανείς δεν μου δίνει την έγκριση. Έπρεπε να σταματήσω να κάνω αυτό που ήταν άνετο και να επιτρέψω στον εαυτό μου να ξεγελάσω μόνο το συναίσθημα.

Ερεύνησα εικόνες που μου άρεσαν και αφορούσα σε αυτό το στάδιο της ζωής μου. Τα έβαλα στην οθόνη μου και άρχισα να γράφω συναισθήματα που έχω από αυτές τις εικόνες. Κοίταξα τις εικόνες με τρόπο που ποτέ δεν είχα δει κανείς να δουλεύει. Δεν έβλεπα τις όμορφες και τέλειες εικόνες, τραβούσα μόνο το συναίσθημα της εικόνας. Κάθισα και μελέτησα αυτές τις εικόνες για ώρες. Έχω επεξεργαστεί αυτά τα συναισθήματα και όταν πυροβόλησα για την επόμενη φορά, πυροβόλησα χωρίς να προσέξω την τελική εικόνα… πυροβόλησα για το τελευταίο συναίσθημα.

Τέλος δωρεάν

Μπορώ να πω για πρώτη φορά ότι μπορώ να δω κάποια από τα έργα μου που είναι άνω των 48 ωρών και θα το λατρέψω (ξέρω ότι όλοι γνωρίζετε για τι μιλάω). Έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι ενδέχεται να μην κάνω όλους ευχαριστημένους με τις εικόνες μου, αλλά όσοι με εμπιστεύονται να πουν την ιστορία τους, θα τη λατρέψουν και θα την εκτιμήσουν πολύ περισσότερο επειδή δείχνει ένα μικρό κομμάτι της ψυχής τους. Δεν θα μείνουμε σε ασφαλές μέρος, μαζί θα βγούμε από τις ζώνες άνεσής μας. Και το λατρεύω!

ΠΕΝΤΕ πράγματα που έμαθα κατά τη διάρκεια των καταιγίδων του περασμένου έτους…

1. Οι φωνές στο μυαλό σας μπορούν να παίξουν πραγματικά άσχημα κόλπα στην καρδιά σας. Αφήστε τον εαυτό σας να τους ακούσει, ωστόσο, επειδή εάν τους καταπιέσετε, θα γίνουν πιο δυνατοί και πιο άσχημοι με το χρόνο.

2. Δεν είσαι τέλειος, μερικές φορές δεν είσαι καν αρκετά καλός ... και αυτό είναι εντάξει. Εάν είστε αληθινοί στον εαυτό σας, οι πελάτες σας θα δουν ένα κομμάτι του εαυτού τους μέσα σας.

3. Αφήστε τον εαυτό σας να είναι ευάλωτος. Δεν είναι εύκολο να δεις τον εαυτό σου στις θολές στιγμές, αλλά μέσω αυτού θα αυξηθεί η ανάπτυξή σου.

4. Το να γίνεις καλλιτέχνης που δεν το παίζει «ασφαλές» θα περιορίσει την προσέγγισή σου στις μάζες των πελατών, αλλά θα ενισχύσει την προσέγγισή σου σε εκείνους που αγγίζει πραγματικά η εργασία σου.

5. Όταν η καρδιά σας σας λέει ότι δεν τρέφεται πλέον από αυτό που κάνετε, αφήστε τον εαυτό σας να ακούσει αυτή τη φωνή και να επιτρέψετε στον εαυτό σας να ζήσει την αλλαγή.

Σπάνκι Μύλοι είναι ένα μεγάλο κορίτσι της πόλης που ζει σε μια μικρή πόλη του Τέξας που κάνει ό, τι αγαπά και απολαμβάνει κάθε λεπτό του ταξιδιού. Παίρνοντας κάθε στιγμή καθώς έρχεται και μαθαίνει και γελάει μέσα από τη ζωή… .με ένα όνομα όπως ο Σπάνκι… τι άλλο μπορείς να κάνεις! spankimills.com