Εγώ, ο εαυτός μου και εγώ: Εισαγωγή στη φωτογραφία αυτοπροσωπογραφίας

Η εισαγωγή μου στα Self Πορτρέτα

Μέχρι πριν από περίπου δύο χρόνια, οι μόνες φωτογραφίες στις οποίες μπορείτε να με βρείτε είναι φωτογραφίες που τραβήχτηκαν από κάποιον άλλο και τείνουν να είναι για τις απαραίτητες οικογενειακές φωτογραφίες. Όταν ένας φίλος αμφισβήτησαν μια ομάδα φωτογράφων για να βγούμε πίσω από την κάμερα και να τραβήξω φωτογραφίες, άλλαξε τη φωτογραφία μου. Η πρόκληση ήταν να τραβήξετε μια φωτογραφία του εαυτού σας - Δεν είχε σημασία αν η κάμερα ήταν μέρος της εικόνας, όπως μια αυτοπροσωπογραφία καθρέφτη ή αν κρατούσατε την κάμερα στο χέρι και κλείνατε. Έπρεπε να τραβήξετε μια φωτογραφία του εαυτού σας.

Σε εκείνο το σημείο, γοητεύτηκα. Αυτός ήταν ένας νέος τύπος φωτογραφίας για μένα: φωτογραφία αυτοπροσωπογραφίας. Ήταν συναρπαστικό να δοκιμάσω κάτι εντελώς έξω από τη ζώνη άνεσής μου και να δω τι θα μπορούσα να κάνω με αυτό. Πήρα την υποχρεωτική λήψη καθρέφτη με τη φωτογραφική μηχανή στο μάτι μου, ξέρετε, αυτή που σχεδόν κάθε φωτογράφος έχει πάρει τουλάχιστον μία φορά.

Ενδιαφέρεται για την αυτοπροσωπογραφία

Δύο εβδομάδες αργότερα, αυτός ο φίλος εξέδωσε την ίδια πρόκληση. Αυτή τη φορά, προσπάθησα να κρατήσω την κάμερα στο χέρι. Ξέρετε πόσο δύσκολο είναι να εστιάσετε σωστά όταν δεν μπορείτε να δείτε μέσα από το φακό; Ήταν δύσκολο και χρειάστηκε αρκετές προσπάθειες για να γίνει σωστά. Κάθε δύο εβδομάδες, αυτή η ομάδα φωτογράφων έδινε την ίδια πρόκληση. Συμμετείχαν όλο και περισσότεροι φωτογράφοι. Περίπου αυτή τη φορά, το Halloween βρισκόταν στη γωνία και προσπάθησα να διοχετεύσω το εσωτερικό μου Audrey Hepburn. Ήμουν δεκτός σε αυτήν τη «νέα» φωτογραφία.

365 Έργο: Όλα τα Self-Πορτρέτα

Τον περασμένο Ιανουάριο (2013), αποφάσισα να βάλω τον εαυτό μου σε αυτοπροσωπογραφία και να αναλάβω ένα έργο 365. Για ένα χρόνο, πήρα μια φωτογραφία του εαυτού μου κάθε μέρα. Το έκανα για διάφορους λόγους.

• Θα μπορούσα να μάθω πώς να αγαπώ τον εαυτό μου περισσότερο βλέποντας αυτά που είδαν οι άλλοι, δηλαδή ο σύζυγός μου.
• Θα μπορούσα να μάθω πώς να θέτω τον εαυτό μου, και κατ 'επέκταση, να θέτω κανέναν σε κολακευτικές θέσεις και φως.
• Θα μπορούσα να επεκτείνω τη δημιουργικότητά μου και να δοκιμάσω τα πράγματα σε ένα μοντέλο που είναι πάντα διαθέσιμο και πρόθυμο να κάνει ό, τι ήθελε ο φωτογράφος.

Σχεδόν οι μισές από τις selfies μου έχουν προγραμματιστεί, που σημαίνει ότι έχω την έμπνευση κοιτάζοντας πίνακες στο Pinterest ή ακούω ένα τραγούδι ή διαβάζω ακόμη και κάτι που με χτυπά και θέλω να δείξω πώς με κάνει να νιώθω. Από εκεί, φαντάζομαι στο μυαλό μου πώς θέλω να φαίνεται, και στη συνέχεια αποδίδω στα μέρη που χρειάζομαι - φόντο, φωτισμό, ρούχα, στηρίγματα κλπ. Θα εξασκήσω το "βλέμμα μου" στον καθρέφτη έτσι ώστε να πάρτε μια αίσθηση για το πώς θέλω να φαίνεται το πρόσωπό μου. Από εκεί, έφτιαξα τη φωτογραφική μου μηχανή και τον «χώρο μου» και έπειτα έκανα μερικές πρακτικές λήψεις. Έχω ένα τηλεχειριστήριο που χρησιμοποιώ τις περισσότερες φορές, είτε το κρατάω είτε το έχω στην κυκλοφορία των 2 δευτερολέπτων και το πετάω στην άκρη, ώστε να μην είναι στη φωτογραφία.

Κρατάω μια συνεχή λίστα ιδεών στο τηλέφωνό μου και στο iPad μου, έτσι ώστε αν κολλήσω μια μέρα, μπορώ να περάσω από τη λίστα και να εμπνεύσω ξανά. Συνιστώ ανεπιφύλακτα αυτό το σύστημα εάν δοκιμάσετε ένα έργο 365 ή 52 εβδομάδων. Θα υπάρξουν μέρες που δεν αισθάνεστε καθόλου εμπνευσμένες και δεν μπορείτε να σκεφτείτε τίποτα, ενώ άλλες ημέρες, οι ιδέες ξεχειλίζουν. Με αυτόν τον τρόπο, μπορείτε πάντα να έχετε λίγη έμπνευση.

Όχι μόνο έχω μια λίστα ιδεών, αλλά έχω επίσης ενσωματώσει αρκετά "mini" έργα στο 365 μου, όπως πορτρέτα μιας σύγχρονης νοικοκυράς, Ghost In The Machine (εμπνευσμένο από το έργο 365 κάποιου άλλου), Demon Inside, Thirteen Nights Of Απόκριες και τα τελευταία μου, τα Mini-Me's. Αυτά τα μίνι έργα με βοηθούν επίσης να συνεχίσω.

Αυτό είναι ένα παρασκήνιο ματιά σε μία από τις φωτογραφίες του Ghost In The Machine, με την τελική λήψη παρακάτω.

Σχέδιο, λήψη, επανάληψη, ανατροφοδότηση: Η τέχνη του selfie

Υπάρχουν στιγμές όπου θα εστιάσετε, τον φωτισμό, την εμφάνιση - μόνο τα πάντα - απολύτως τέλεια στις 3 πρώτες λήψεις. Η άλλη πλευρά είναι ότι υπήρξαν στιγμές που έχω τραβήξει 100 βολές και έχω βρει μόνο 3 για να διαλέξω και ίσως να μην τα λατρέψω και τα τρία.

Το μόνο που έχω μάθει, είναι ότι αν δημοσιεύετε δημοσίως στα κοινωνικά μέσα, να είστε προετοιμασμένοι για ανεπιθύμητη προσοχή, είτε πρόκειται για «αναρριχητικά» είτε για κριτική ή για απλώς χάλια. Για μένα, τείνω να τα αγνοώ και να τα απομακρύνω. Δεν αξίζουν τον χρόνο μου και στο τέλος, κάνω αυτό το έργο μόνοι μου. Το κάνω αυτό ως ένα οπτικό ημερολόγιο για το πώς έχει περάσει η χρονιά μου. Τα προσωπικά μου πορτρέτα είναι ένας τρόπος για να εκφράσω τον εαυτό μου και αν σκεφτείς τα πορτρέτα σου έτσι, τότε γίνονται πολύ πιο εύκολο να το κάνεις.

Επειδή αυτό είναι το οπτικό μου ημερολόγιο της χρονιάς, έβαλα ένα μικρό κομμάτι της καρδιάς / της ψυχής μου σε κάθε βολή. Έχω διαπιστώσει ότι όταν το κάνω αυτό, παραμένω πιστός σε οποιοδήποτε μήνυμα θέλω να στείλω και οι φωτογραφίες έχουν πολύ μεγαλύτερο αντίκτυπο. Το μειονέκτημα του να βάλεις τον εαυτό σου σε εικόνες, είτε πρόκειται για αυτοπροσωπογραφίες, τοπία, φύση, ακόμη και πορτραίτα, είναι να γίνεις δεμένος στη δουλειά σου. Μπορεί να είναι συναισθηματικά εξαντλητικό και μπορεί να καεί. Προσπαθώ να το αντιμετωπίσω κάνοντας «ανόητο» ξανά και ξανά. Όχι κάθε εικόνα μπορεί να είναι ψυχολογική ή καρδιακή.

Μου ρωτήθηκε κάποτε εάν τα επίπεδα άνεσης μου αλλάζουν ανάλογα με τη φωτογραφία. Το κάνουν. Δεν είναι τόσο πολύ το δέρμα που δείχνω, είναι περισσότερο για το τι συναισθήματα και ποια πλευρά μου είμαι πρόθυμος να δείξω. Είμαι διατεθειμένος να δείξω την τρελή πλευρά, το goofball; Τι γίνεται με τη συναισθηματικά σπασμένη πλευρά; Παραμένω ιδιωτικός για τις απώλειες που είχα τον τελευταίο χρόνο ή τις εμφανίζω μέσω των φωτογραφιών και κερδίζω κάποιο κλείσιμο; Για μένα, αυτό το έργο 365 ξεκίνησε ως ένας τρόπος να δείξω σε κάποιον ότι θα μπορούσα πραγματικά να το τελειώσω και δεν θα βαρεθώ και θα σταματήσω. Κατέληξε να είναι ένας τρόπος να θυμηθώ τη χρονιά μου και να ανοίξω πραγματικά τη δημιουργικότητά μου.

Παρακάτω είναι μια εικόνα από τη σειρά Mini-Me:

Η Tamara Pruessner είναι ένας φυσικός φωτογράφος στη Μαράνα της Αριζόνα που ειδικεύεται στη θύελλα, το τοπίο και τη μακρο φωτογραφία. Ξεκίνησε με μια χειροκίνητη φωτογραφική μηχανή Minolta 13 χρόνια πριν, μαθαίνοντας πώς να αναπτύξει την ταινία. Τελικά, θέλει να κυνηγήσει καταιγίδες σε όλο το Midwest. Μπορείτε να βρείτε τη φωτογραφία αυτοπροσωπογραφίας της σε αυτήν ή στο Facebook.