سفر به یک عکاس حرفه ای شدن

توسط گیل بونینگ از عکاسی گیل آن

تبدیل شدن به یک عکاس حرفه ای یکی از سخت ترین ، چالش برانگیزترین و پاداش آورترین مسیرهای زندگی من بوده است. من همیشه می دانستم که می خواهم عکس بگیرم. حتی در دوران کودکی این شیفتگی را به نحوه کار فیلم و آن جعبه کوچک داشتم. چگونه تصاویر متفاوت از چشم من اما شبیه قلب من را می بیند.

من در بزرگسالی واقعاً به یک "عکاس" شکوفا شدم. می توانم بگویم درست هنگام تولد اولین فرزندم بود. دوربین ارزان قیمتی که به شوهرم و من داده شد ، هدف بزرگی بود که من یک میلیون و یک عکس از این موجود کوچک را که خلق کرده بودیم ، گرفتم. من با متوسط ​​ضربه محکم و ناگهانی شروع کردم و به آرامی به پارچه های پارچه ای روی اتاق نشیمنم رفتم. در آن زمان همه آشفته ها ، من این عکس ها را گرامی می دارم انگار که حرفه ای ترین و شناخته شده ترین عکاس آنها را گرفته است

من پس انداز کردم ، کوپن ها را برش دادم ، و او را به Olan Mills و JCPenney بردم ، به امید آن عکس کامل و زیبا از لبخند کامل و زیبای او و وقتی برادرش آمد ، من همه کار را دوباره شروع کردم فقط این بار فهمیدم که هیچ کس نمی تواند بداند آنها را ثبت کنم و آنها را مثل من که می توانم ثبت کنم ، آغاز می کند ، این سفر عکاسی است.

من اولین دوربین DSLR خود را با 500.00 خریداری کردم که برای کلیسایی در فاصله یک میلیون مایلی طراحی کردم. من مردی را که با کیسه بوم بود ، در یک کافی شاپ که نیم ساعت دیگر فاصله داشت ، ملاقات کردم. من آن دوربین را در دستان خود داشتم و فقط می دانستم که این تماس من است. 500.00 این دنیای بزرگ و جدید را برای من باز کرد.

خواندم و یاد گرفتم و قلم زدم. من به یک پیوستم تابلوی عکاسی. تصمیم گرفتم حرفه ای شوم. تصمیم گرفت. چنین کلمه بامزه ای است. من به هیچ وجه آماده نبودم كه از هر كسی برای هر چیزی هزینه بگیرم اما فقط می دانستم كه باید این عکس ها را بیرون بیاورم. من می خواستم به اشتراک بگذارم و ضربه محکم و ناگهانی. خیلی هیجان زده بودم. من عکاس بودم

من یک سال یا بعداً آن دوربین را ارتقا دادم. به چیزی حرفه ای تر من خانواده ها و نوزادان و تولدها را "شلیک" می کردم. بررسی هر عکس ، ویرایش ، یادگیری ، جذب. چند سال بعد ، دوربین دیگری ، شیشه های بیشتر ، کلاس های بیشتر ، اقدامات بیشتر و موارد دیگر در مورد تجارت. اما چیزی که فراموش کردم این است که شدن ، عکاس بودن به این معنی نیست که برای پول شلیک می کنید. شما برای بدست آوردن یک میلیون دلار عکاس نمی شوید ، بلکه عکاس می شوید تا لحظاتی را به موقع ثبت کند. درآمد فقط یک حق شغل است.

در حالی که من بقیه را اسیر می کردم. هر رویداد ، هر لبخند ، هر نوزاد تازه متولد شده ، عکس خاطرات خودم را از دست می دادم. دائماً نگران نور و بازاریابی بودم ، فراموش می کردم که چرا این سفر را شروع کردم. برای گرفتن زندگی من. فراز و نشیب های آن. من وقت زیادی را صرف تهیه یک مارک تجاری می کردم ، یک سال تمام گذشت و تمام آنچه که داشتم پرتره ، عکسهای عالی و بچه های کثیف و لجن آلود نبود. بزرگترین من ده ساله است و مطمئن نیستم که ده عکس از او و من با هم وجود دارد. من آنقدر مشغول نگرانی در مورد عکس عالی بودم که فراموش کرده ام دوربین را تحویل بدهم و لحظات را با خودم در آنها ثبت کنم.

من در عکاسی گم شدم.

حالا سعی می کنم سر تخت ، لبخندها و اشک ها را به یاد بیاورم و در حالی که هنوز آزمایش هایی در زمینه پس زمینه و نور وجود دارد ، من عکس های آنها را در آفتاب کامل می گیرم و بهترین کار را به مشتریانم می سپارم. بسیار خوب ، این همه درست نیست ، گاهی اوقات آنها ناقص می شوند زیرا من می خواهم آنها خانواده خود را به یاد بیاورند مانند من ، من کاملاً ناقص ، متمرکز بر احساسات ... یک خانواده ، ساده و ساده. برای آن ژست مناسب زمان و مکانی وجود دارد اما من شما را تشویق می کنم که به یاد داشته باشید که عکس بگیرید و نه فقط پرتره. آنها به همان اندازه مهم هستند. این تصاویر هستند که داستان زندگی ما را روایت می کنند. وقتی فرزندانتان بزرگ شدند و از خانه بیرون رفتند و نگاه همسرتان پیر شد ، شما می خواهید به گذشته نگاه کنید و ببینید چه زمانی بوده است. عکس ها خاطراتی را ضبط می کند که سر ما نمی تواند آن را حفظ کند اما من آرزو می کنم. یادتان باشد که عکس بگیرید ، حتی اگر الان کامل نباشد ، روزی می شود.

این پست توسط گیل بونینگ نوشته شده است عکاسی گیل آن. گیل مادر سه تا به علاوه یک بیگل شیطان است. او خال کوبی شده و موهای خود را بسیار تغییر می دهد. او کارش را خیلی دوست دارد. او مردم را دوست دارد ، و عاشق تماشای رشد خانواده ها است. گیل اعتیاد جزئی به کاردستی دارد و ممکن است کاملاً به فیس بوک اعتیاد داشته باشد یا نداشته باشد. عکاسی او را خوشحال می کند ، این آتش او است.