چگونه فکر کنیم که اگر عکاسی شما به اندازه کافی خوب است چگونه کنار بیاییم

همه عکاسان س questionال می کنند که آیا گاهی اوقات به اندازه کافی خوب هستند یا خیر. این نگاهی است به چگونگی بیرون کشیدن عکاس ، Spanki Mills ، از اعماق آن رکود.

محو کردن

این چیزی است که این سال گذشته برای من احساس کرده است. نه به خاطر اینکه خیلی سریع گذشت و نه به این دلیل که خیلی سرگرم شدم ... بلکه به این دلیل که گم شدم. من در آنچه که بودم و آنچه را که ایجاد می کردم گم شدم. داشتم اجازه می دادم که این صداها در سرم به من بگویند من به اندازه کافی خوب نبودم. آنها بلندتر و بلندتر می شوند - سرانجام آنها شایستگی را در من دارند. از خودم سوال کردم در شک و ترس خودم فلج شدم.

من تعجب کردم:

• آیا من واقعاً یک هنرمند هستم؟
• آیا می توانم کاری ایجاد کنم که دیگران دوست داشته باشند؟
• آیا کاری که من در حال خلق آن هستم دیگر چیزی است که حتی دوستش داشته باشم؟
• اگر من نمی توانم آن را دوست داشته باشم چرا شخص دیگری دوست خواهد داشت؟
• آیا من حتی به اندازه کافی خوب هستم؟

آزار دهنده نسبت به خود شک

خانه ساکت است ... ساعت را نگاه می کنم ، ساعت 2 صبح است؟ چطور به اینجا رسیدم؟ چگونه این زندگی من شده است؟ هنگام ویرایش گالری دیگری که عاشقش نیستم ، با اشکهای مقابله با آن مبارزه می کنم ، گلی که تقریباً از نشان دادن مشتری خود شرم داشتم. این بسیار بد بود که دیدن کاری که من "خلق" می کردم و دانستن ... دانستن جایی در درون من چیزهای بیشتری بود. اما اگر این بیشتر همان چیزی نباشد که کسی می خواهد ببیند. اگر کسی از آنچه من خلق می کنم دوست نداشته باشد چه می شود؟

از چه زمانی من چنین مردم پسندیده ای شدم؟ مطمئناً من قبلاً در شخصیت من کیفیت مطبوعی داشتم اما این متفاوت بود. من اجازه می دادم که از ترس فلجم کند. بنابراین ترسیدم که بخواهم چیزی را ایجاد کنم که توسط مشتریان ، دوستان و پیروانم درک نشده باشد. بنابراین به جای خلق آزادانه ... من یخ زدم. من یک سال از زندگی ام را صرف کاری کردم که از آن متنفر بودم. من مشتری هایم را دوست داشتم و توسط به آنها دقیقاً همان چیزی را بدهند که می خواستند، آنچه را که لازم داشتم به خودم می دادم. قسمت کوچکی از من ، شاید بزرگتر از آنکه واقعاً حتی می دانستم ، وجود داشت که احساس گناه می کرد. مثل اینکه من تقلبی بودم من به مشتری هایم محصولی را پیشنهاد می کردم که به آن اعتقادی نداشتم. دیدن این که تصاویر از کارت حافظه من خارج می شوند و حتی بیشتر صدمه می بینند باعث دردناک شدن من می شود ، بنابراین هنگام ویرایش و تهیه یک گالری برای "فروش" باید به آنها نگاه کنم. آنها چگونه می توانم چیزی را که از نشان دادن آن شرم داشتم ، چیزی که به آن اعتقاد نداشتم بفروشم؟

من زمانی عاشق چیزی بودم که عکاسی به من پیشنهاد می داد. من نه تنها به کمک خانواده ام کمک می کردم بلکه در اعماق وجودم چیزی را تغذیه می کردم. خوشحال بودم. کجا رفت و چگونه می توانم به آن مکان برگردم؟ آیا من فقط یک "هنرمند" هستم و همه باید از این طریق عبور کنیم؟ اما هیچ کس هرگز به من نگفت که این مسئله می تواند جدی شود.

شکستن نقطه

تصمیم گرفتم که ترک کنم. شاید من فقط آن را گم کردم ، شاید چیزی که ذهنم به من می گفت حقیقت بود ... شاید من به اندازه کافی خوب نبودم. من قطعاً خودم را خوشحال نمی کردم و به نوبه خود خانواده ام را بدبخت می کردم و احساس می کردم مشتری ها را فریب می دهم. دیگر هیچ چیز "به اندازه کافی خوب" نبود اما نمی دانستم چه کاری باید انجام دهم تا جایی که "کافی" پنهان شده است. اگر مرا در فیس بوک دنبال کنید ، متوجه می شدید که چگونه در این سال گذشته تعداد کمی از کارهایم را ارسال کردم. افکار روزمره ام را به باد داد. به نظر می رسید که من نمی توانم این زنجیرهایی را که من را با کلماتی که ذهنم به من می گفت متصل کنم.

بیش از اینکه یک روز از یکی از دوستانم خواستم با من به تیراندازی برود. هر چند این زمان متفاوت بود ... من می خواستم او شلیک کند ... من. من می خواستم در تصاویر احساسم را بیان کنم. چگونه دنیا را از طریق مه خودم می دیدم. از طریق تاری.

وقتی آن تصاویر را به دست آوردم ، آنها را مرور کردم ... و گریه کردم. هیچ تصویری در کانون توجه قرار نگرفته بود ، اما برای من کاملاً واضح بود که کجا هستم و چه کارهایی باید انجام دهم تا از این تیرگی خارج شوم. لازم داشتم برو و دقیقاً چگونه دنیا را دیدم شلیک کرد در همین لحظه برای من. کسی که به من تأیید کند لازم بود که کارهای راحت را متوقف کنم و به خودم اجازه دهم که احساسات را به تنهایی شلیک کنم.

من در همین مرحله از زندگی درباره تصاویری که دوست داشتم و مربوط به آنها هستم تحقیق کردم. آنها را روی صفحه خود قرار داده و شروع به نوشتن احساساتی کردم که از آن تصاویر بدست آوردم. من به گونه ای به تصاویر نگاه کردم که قبلاً هرگز به کار کسی نگاه نکرده بودم. من به تصاویر زیبا و کامل نگاه نمی کردم ، فقط احساسات تصویر را بیرون می کشیدم. من ساعتها نشستم و آن تصاویر را مطالعه کردم. من این احساسات را پردازش کردم و وقتی برای دفعه بعدی شلیک کردم ، بدون توجه به تصویر نهایی شلیک کردم ... برای احساس نهایی شلیک کردم.

بالاخره رایگان

می توانم برای اولین بار بگویم که می توانم به برخی از کارهایم که بیش از 48 ساعت از عمرم می گذرد نگاه کنم و هنوز هم آن را دوست دارم (می دانم که همه شما می دانید در مورد چه چیزی صحبت می کنم). من به این نتیجه رسیده ام که ممکن است همه از تصویربرداری خودم راضی نباشم ، اما کسانی که به من اعتماد دارند که داستان خود را تعریف می کنند ، آن را دوست خواهند داشت و بسیار بیشتر از آن قدردانی خواهند کرد زیرا این یک قطعه کوچک از روح آنها است. ما در یک مکان امن نخواهیم ماند ، با هم از مناطق راحتی خود خارج خواهیم شد. و من آن را دوست دارم!

پنج چیز که در طوفان های سال گذشته یاد گرفتم ...

1. صداهای موجود در ذهن شما می توانند ترفندهای واقعاً زشتی را در قلب شما بازی کنند. هرچند به خود اجازه دهید آنها را بشنود زیرا اگر آنها را سرکوب کنید با گذشت زمان بلندتر و تندتر می شوند.

2. شما کامل نیستید ، حتی گاهی اوقات به اندازه کافی خوب نیستید ... و این اشکالی ندارد. اگر نسبت به خود صادق باشید مشتری های شما تکه ای از خود را در شما می بینند.

3. به خود اجازه دهید آسیب پذیر باشید. آسان نیست که خودتان را در لحظات تاریک ببینید اما از این طریق رشد شما حاصل می شود.

4. هنرمند شدن که "ایمن" آن را اجرا نکند ، دسترسی شما را به توده های مشتری محدود می کند ، اما باعث می شود دسترسی شما به کسانی که واقعا کار شما را لمس می کند ، تقویت شود.

5- هنگامی که قلب شما به شما می گوید دیگر از کاری که انجام می دهید سیر نمی شود ، به خود اجازه دهید این صدا را بشنوید و به خود اجازه دهید تغییر را تجربه کنید.

میلزهای اسپانکی یک دختر شهر بزرگ است که در یک شهر کوچک تگزاس زندگی می کند و آنچه را دوست دارد انجام می دهد و از هر دقیقه سفر لذت می برد. با توجه به هر لحظه که فرا می رسد و یادگیری و خندیدن از طریق زندگی ... با نامی مانند Spanki ... دیگر چه کاری می توانید انجام دهید! spankimills.com