من ، خودم و من: مقدمه ای بر عکاسی از خود پرتره

معرفی من به پرتره های خودم

تا حدود دو سال پیش ، تنها عکسهایی که می توانید در من پیدا کنید ، عکسهایی است که توسط شخص دیگری گرفته شده است و معمولاً عکسهای موردنیاز خانواده است. وقتی دوست گروهی از عکاسان را به چالش کشید برای بیرون آمدن از پشت دوربین و گرفتن عکس ، این باعث تغییر عکاسی من شد. چالش این بود که از خود عکس بگیرید - فرقی نمی کرد که دوربین بخشی از تصویر باشد ، مانند یک خود پرتره آینه ای ، یا اینکه دوربین را به اندازه بازو نگه دارید و عکس بگیرید. باید از خودت عکس می گرفتی.

در آن زمان ، من شیفته شدم. این نوع جدیدی از عکاسی برای من بود: عکاسی از خود پرتره. بسیار هیجان انگیز بود که یک چیز کاملاً خارج از منطقه راحتی ام را امتحان می کردم و می دیدم که می توانم با آن کار کنم. می دانم که آینه عکس واجب را با دوربین تا کره چشم گرفته ام ، عکسی که تقریباً هر عکاسی حداقل یک بار از خود گرفته است.

شیفته عکاسی از خود پرتره

دو هفته بعد ، این دوست همان چالش را صادر کرد. این بار سعی کردم دوربین را از طول بازوها نگه دارم. آیا می دانید رسیدن به فوکوس در شرایطی که از لنز نمی بینید چقدر سخت است؟ این سخت بود و چندین تلاش برای درست کردن آن انجام شد. هر دو هفته یک بار این گروه از عکاسان چالش یکسانی داشتند. هر روز عکاسان بیشتری می پیوندند. در این زمان ، هالووین در گوشه ای بود و من سعی کردم آدری هپبورن داخلی خود را کانال کنم. من درگیر این عکاسی "جدید" شده بودم.

پروژه 365: تمام عکسهای شخصی

ژانویه گذشته (2013) ، من تصمیم گرفتم که واقعاً خودم را در تصویربرداری از خودم قرار دهم و یک پروژه 365 را به عهده بگیرم. به مدت یک سال ، هر روز از خودم عکس می گرفتم. من این کار را به چند دلیل انجام دادم.

• با دیدن آنچه دیگران ، یعنی شوهرم ، در من می دیدند ، می توانم یاد بگیرم چگونه خودم را بیشتر دوست داشته باشم.
• من می توانم یاد بگیرم که چگونه خودم را ژست بگیرم ، و با گسترش دادن ، هر کس را در موقعیت های چاپلوسی و نور قرار دهم.
• می توانم خلاقیت خود را گسترش دهم و با مدلی امتحان کنم که همیشه در دسترس باشد و مایل باشد هر کاری که عکاس می خواهد انجام دهد.

تقریباً نیمی از عکس های سلفی من برنامه ریزی شده است ، یعنی من با دیدن تابلوهای Pinterest الهام می گیرم یا آهنگی را می شنوم یا حتی چیزی را می خوانم که به من ضربه می زند و می خواهم احساساتم را نشان دهم. از آنجا ، من در ذهنم تصور می کنم که چگونه می خواهم به نظر برسد ، و سپس من به قطعاتی که نیاز دارم تجزیه می شوم - پس زمینه ، نور ، لباس من ، لوازم جانبی ، و غیره. "نگاه" خود را در آینه تمرین می کنم تا احساس کنید که چگونه می خواهم صورتم به نظر برسد. از آنجا ، دوربین و "فضای" خود را تنظیم کردم و سپس چند عکس تمرینی انجام دادم. من یک ریموت دارم که بیشتر اوقات از آن استفاده می کنم ، یا آن را نگه می دارم یا آن را در نسخه 2 ثانیه ای دارم و آن را کنار می زنم تا در عکس نباشد.

من یک لیست مستمر از ایده ها را در تلفن و iPad خود نگهداری می کنم تا اگر روزی گیر افتادم ، لیست را مرور کرده و دوباره الهام بگیرم. اگر پروژه 365 یا 52 هفته ای را امتحان کنید ، من این سیستم را به شدت توصیه می کنم. روزهایی خواهد بود که شما به هیچ وجه احساس الهام نمی کنید و نمی توانید به چیزی فکر کنید ، در حالی که روزهای دیگر ، ایده ها سرازیر می شوند. از این طریق می توانید همیشه کمی الهام بگیرید.

من نه تنها یک لیست ایده دارم ، بلکه چندین پروژه "مینی" نیز در 365 گنجانیده شده ام ، مانند پرتره های یک زن خانه دار مدرن ، شبح در ماشین (با الهام از پروژه 365 شخص دیگری) ، شیطان در داخل ، سیزده شب هالووین و جدیدترین های من ، Mini-Me. این پروژه های کوچک به ادامه کار من نیز کمک می کنند.

این نگاهی به پشت صحنه یکی از عکسهای شبح من در ماشین است که عکس زیر را می بینید.

Plan، Shoot، Repeat، Feedback: هنر سلفی گرفتن

مواقعی وجود دارد که می توانید در 3 عکس اول ، فوکوس ، نور ، ظاهر - دقیقاً همه چیز - را به دست آورید. نکته جالب این است که مواردی وجود داشته است که من 100 عکس گرفته ام و فقط 3 مورد برای انتخاب انتخاب کرده ام و حتی ممکن است هر سه آنها را پرستش نکنم.

چیزی که من آموخته ام این است که اگر به طور عمومی در شبکه های اجتماعی پست می گذارید ، برای توجه ناخواسته آماده باشید ، خواه این کار "خزنده" باشد یا انتقاد یا به طور کلی فقط احمق. برای من ، من تمایل دارم آنها را نادیده بگیرم و آنها را مسواک بزنم. آنها ارزش وقت من را ندارند و در پایان ، من این پروژه را فقط برای خودم انجام می دهم. من این کار را به عنوان یک دفتر خاطرات تصویری از اینکه سال من چگونه گذشته است انجام می دهم. پرتره های شخصی من راهی برای ابراز وجود من است و اگر به پرتره های خود اینگونه فکر می کنید ، انجام آنها بسیار راحت تر می شود.

از آنجا که این دفتر خاطرات تصویری سال من است ، در هر عکس یک تکه کوچک از قلب / روحم قرار می دهم. من دریافتم که وقتی این کار را انجام می دهم ، به هر پیامی که می خواهم ارسال کنم وفادار می مانم و عکس ها تأثیر بسیار بیشتری دارند. نقطه ضعف قرار دادن خود در تصاویر ، چه عکس های خود پرتره ، مناظر طبیعی ، طبیعت ، حتی کارهای پرتره ، این است که شما به کارهایتان گره می خورید. این می تواند از نظر احساسی طاقت فرسا باشد و شما سوخته شوید. من سعی می کنم با انجام "احمقانه" دوباره هر بار کنار بیایم. هر تصویری نمی تواند روح جویانه یا دلچسب باشد.

یک بار از من سال شد که آیا سطح راحتی من بسته به عکس تغییر می کند یا نه. انجام می دهند. نه اینکه چقدر پوست نشان می دهم ، بلکه بیشتر مربوط به این است که چه احساساتی و چه طرفی از من مایل به نشان دادن هستم. آیا من حاضر هستم طرف گول و گنده را نشان دهم؟ طرف عاطفی خراب چطور؟ آیا درمورد خساراتی که در سال گذشته متحمل شده ام خصوصی باقی بمانم یا اینکه آنها را از طریق عکس نشان داده و بسته می شوم؟ برای من ، این پروژه 365 شروع به راهی شد تا به کسی نشان دهم که واقعاً می توانم آن را تمام کنم و خسته نمی شوم و آن را ترک نمی کنم. در پایان راهی برای به یاد آوردن سال من و واقعاً باز کردن خلاقیت من بوده است.

در زیر تصویری از سری Mini-Me آورده شده است:

تامارا پروسنر یک عکاس طبیعت در مارانا ، آریزونا است که در زمینه عکاسی از طوفان ، منظره و ماکرو تخصص دارد. او 13 سال پیش ، در حالی که یاد گرفت چگونه فیلم را توسعه دهد ، با دوربین دستی فیلم مینولتا شروع به کار کرد. سرانجام ، او می خواهد طوفان های سراسر غرب میانه را بدرقه کند. می توانید عکاسی از خودش را در او پیدا کنید سایت اینترنتی یا در فیس بوک.