រូបថតប្រចាំសប្តាហ៍ៈរឿងរ៉ាវរបស់បេកគី (ចាត់វិធានការលើការយល់ដឹងអំពីជំងឺមហារីក)

នេះជារឿងដែលរំជួលចិត្តខ្លាំងណាស់ពីស្ត្រីម្នាក់ឈ្មោះប៊េកគី៖

នៅពេលដែលខ្ញុំលឺពាក្យមហារីកវាធ្វើអោយអារម្មណ៍ជាច្រើនហូរចូលក្នុងក្បាលរបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំគិតពីជីដូនរបស់ខ្ញុំដែលខ្ញុំមិនដែលមានឱកាសជួប។ ខ្ញុំគិតពីសាច់ញាតិរបស់ខ្ញុំទាំងអស់ដែលដោយសារតែហ្សែនដ៏កម្រមួយដែលមាននៅក្នុងគ្រួសារយើងបានដកពោះវៀនធំចេញដើម្បីជួយសង្គ្រោះជីវិតពួកគេ។ ហើយភាគច្រើនខ្ញុំគិតពីម្តាយរបស់ខ្ញុំ។ នាងត្រូវបានគេធ្វើរោគវិនិច្ឆ័យថាមានជំងឺមហារីកពោះវៀនធំនៅដើមឆ្នាំ ២០០២ ដែលគួរឱ្យហួសចិត្តបន្ទាប់ពីយើងបានធ្វើពិធីអបអរជំងឺមហារីកសុដន់របស់នាងរយៈពេល ៥ ឆ្នាំ។ ប្រសិនបើមានតែយើងដឹងថាស៊ីកំពុងលាក់ខ្លួននៅកន្លែងផ្សេងទៀត។ ពួកគេបានយកពោះវៀនចេញរបស់នាងប៉ុន្តែជាអកុសលវាបានធ្វើឱ្យប៉ះពាល់ដល់ថ្លើមរបស់នាងហើយដុំសាច់គឺមិនអាចព្យាបាលបានទេ។ នាងបានឆ្លងកាត់ជុំបន្ទាប់ពីការចាក់ថ្នាំគីមីហើយគ្រប់ពេលខ្ញុំប្រាកដថានាងនឹងវាយវាពីព្រោះនាងធ្លាប់វាយវាពីមុន។ ច្រើនខែបានកន្លងផុតទៅហើយនាងកាន់តែឈឺកាន់តែខ្លាំងទៅ ៗ ប៉ុន្តែយើងទាំងអស់គ្នានៅតែមានសង្ឃឹម។ ថ្ងៃមួយនៅក្នុងខែតុលាបងស្រីនិងប្អូនជីដូនមួយរបស់ខ្ញុំបាននាំខ្ញុំទៅញ៉ាំបាយដើម្បីបំបែកព័ត៌មានដល់ខ្ញុំម្ដាយខ្ញុំបានស្លាប់ហើយឪពុកខ្ញុំបានបដិសេធ។ ខ្ញុំបានភ្ជាប់ពាក្យនៅរដូវក្តៅនោះហើយយើងគ្រោងនឹងរៀបការបន្ទាប់ពីខ្ញុំបានបញ្ចប់ការសិក្សាក្នុងរយៈពេលពីរបីឆ្នាំប៉ុន្តែសាច់ញាតិរបស់ខ្ញុំចង់អោយខ្ញុំដឹងពីការពិតដូច្នេះយើងអាចរៀបចំពិធីមង្គលការប្រសិនបើយើងចង់។ យើងបានរៀបការបីខែក្រោយមកហើយជាងមួយខែទៀតបន្ទាប់ពីម៉ាក់បានបាត់។ ពិភពលោករបស់ខ្ញុំបានដួលរលំនៅថ្ងៃនោះហើយវានឹងចំណាយពេលច្រើនឆ្នាំដើម្បីទទួលយកបំណែកទាំងនោះ។ កាលពីឆ្នាំមុនស្វាមីខ្ញុំនិងខ្ញុំបានស្វាគមន៍កូនស្រីដ៏ស្រស់ស្អាតម្នាក់ចូលក្នុងពិភពលោកនេះហើយខ្ញុំមិនអាចជួយគិតពីម្តាយរបស់ខ្ញុំបានទេនៅពេលដែលខ្ញុំក្រឡេកមើលអាលីសខ្ញុំដឹងថាម៉ាក់នឹងបានខូចរលួយរបស់នាង។ បន្ទាប់មកខ្ញុំគិតពីពេលដែលអាលីសរីកធំហើយមានកូនផ្ទាល់ខ្លួនហើយតើខ្ញុំចង់ជួបចៅ ៗ ខ្ញុំប៉ុន្មាន។ ខ្ញុំបានប្តេជ្ញាចិត្តនិងប្តេជ្ញាចិត្តដើម្បីបំបែកវដ្តនេះដោយសកម្មនិងជាអ្នកតស៊ូមតិដ៏ល្អបំផុតរបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំបានទទួលការឆ្លុះពោះវៀនធំចំនួន ៣ និងការថតឆ្លុះ ១ ហើយនៅទីបំផុតនៅពេលដែលខ្ញុំត្រៀមរួចរាល់ខ្ញុំនឹងធ្វើតេស្តិ៍ហ្សែនខ្លួនឯងដែលមាននៅក្នុងគ្រួសាររបស់យើងហើយប្រសិនបើត្រូវការយកពោះវៀនធំរបស់ខ្ញុំចេញ។ ខ្ញុំរីករាយនឹងដំណោះស្រាយសំអាតរាងកាយដោយរីករាយពេញមួយយប់នៅក្នុងបន្ទប់ទឹកយកម៉ាស៊ីនថតទៅកន្លែងដែលគ្មាននរណាម្នាក់ចង់បានហើយទៅក្រោមកាំបិតប្រសិនបើវាមានន័យថាខ្ញុំនឹងទៅជួបចៅ ៗ របស់ខ្ញុំ។

រូបភាពនេះជារបស់ជីដូនរបស់ខ្ញុំ (ដែលបានស្លាប់ដោយសារជំងឺមហារីកពោះវៀនមុនពេលដែលឪពុកម្តាយខ្ញុំថែមទាំងបានជួប) និងម្តាយរបស់ខ្ញុំនៅពេលនាងមានអាយុប្រហែល ១១ ឆ្នាំ។ វាជារូបភាពមួយក្នុងចំណោមរូបភាពតែមួយគត់ដែលម្ដាយខ្ញុំមានចំពោះនាងហើយខ្ញុំស្រឡាញ់វាខ្លាំងណាស់។ ខ្ញុំបានប្រើជំងឺមហារីកពោះវៀនធំពណ៌ខៀវគ្របលើខ្ទប់ទាំងមូលនិងការប៉ះនឹងជំងឺមហារីកសុដន់ពណ៌ផ្កាឈូកដាក់លើម្តាយរបស់ខ្ញុំផងដែរសម្រាប់នាងបានប្រយុទ្ធទាំងពីរ។

សូមអរគុណចំពោះសកម្មភាពដ៏អស្ចារ្យនិងសូមសំណាងល្អដល់ឪពុកក្មេករបស់អ្នក!

ប៊េកគីបាជេ