ឋានសួគ៌គ្មានផ្ទះសម្បែង៖ រឿងរ៉ាវដែលរំជួលចិត្តរបស់ដាយអាណាគីមនិងឪពុករបស់នាង

អ្នកថតរូបឌីអាណាគីមបានភ្ជាប់ទំនាក់ទំនងជាមួយឪពុករបស់នាងឡើងវិញបន្ទាប់ពីរកឃើញគាត់ក្នុងចំណោមមនុស្សគ្មានផ្ទះសម្បែងដែលនាងកំពុងធ្វើឯកសារនៅហាវ៉ៃសម្រាប់គម្រោងថតរូប។

អ្នកថតរូបចំណាយពេលជាច្រើនឆ្នាំក្នុងការចងក្រងឯកសារអំពីមនុស្សគ្មានផ្ទះសម្បែងដើម្បីដឹងថាឪពុករបស់នាងបានក្លាយជាមនុស្សគ្មានផ្ទះសម្បែង។ ប្រមាណជា ១០ ឆ្នាំក្រោយមកដាយអាណាបានជួបឪពុករបស់នាងក្នុងចំណោមមនុស្សដែលនាងកំពុងថតទុកហើយនាងបានពិពណ៌នាថាវាអាក្រក់ណាស់នៅពេលដែលគាត់មិនបានស្គាល់នាងហើយគាត់ក៏នៅក្នុង រាងអន់ណាស់។

សិល្បករបានចែករំលែកបទពិសោធន៍របស់នាង និងជំហានដែលអនុញ្ញាតឱ្យនាងភ្ជាប់ទំនាក់ទំនងជាមួយឪពុករបស់នាងឡើងវិញហើយអ្វីៗទាំងអស់ហាក់ដូចជាវាត្រូវបានយកចេញពីខ្សែភាពយន្តហូលីវូតជាជាងរឿងរ៉ាវជីវិតពិត។

សិល្បករយល់ពីអ្វីដែលមនុស្សអនាថាឆ្លងកាត់, ចាប់ផ្តើមចងក្រងឯកសារជីវិតរបស់ពួកគេ

ដាយអាណាគីមធំដឹងក្តីនៅកោះម៉ាយទោះបីជាកុមារភាពរបស់នាងមិនមែនជាមនុស្សរីករាយក៏ដោយ។ ឪពុកម្តាយរបស់នាងបែកគ្នាតាំងពីនាងនៅក្មេងប៉ុន្តែនាងនៅតែចងចាំស្ទូឌីយោថតរូបរបស់ឪពុកនាងក៏ដូចជាគាត់ឱ្យបង្អែមនាងនៅខាងក្រោយម្តាយរបស់នាង។

ជាអកុសលឪពុករបស់នាងបានក្លាយជាមនុស្សវង្វេងស្មារតីទាន់ពេលវេលាខណៈពេលដែលដាយអាណានិងម្ដាយរបស់នាងពិបាករកកន្លែងមានស្ថេរភាពក្នុងការរស់នៅ។ វិចិត្រកររូបនេះចងចាំពីការរស់នៅក្នុងឧទ្យានរថយន្តឬនៅក្នុងផ្ទះរបស់សាច់ញាតិនិងមិត្តភក្តិគ្រួសាររបស់នាង។

អ្នកថតរូបបាននិយាយថានាងធ្លាប់មានរបៀបរស់នៅបែបនេះហើយវាមិនរំខាននាងច្រើនពេកទេដោយសារ“ សភាវគតិរស់រានមានជីវិត” ។ នៅពេលនាងធំឡើងហើយមានទំនាក់ទំនងជាមួយការថតរូបនៅក្នុងមហាវិទ្យាល័យឆ្នាំដំបូងដាយអាណាបានសម្រេចចិត្តថតរូបមនុស្សដែលគ្មានផ្ទះសម្បែង។

សិល្បករបាននិយាយថានាងយល់ពីអ្វីដែលពួកគេកំពុងឆ្លងកាត់ដូច្នេះនាងមានអារម្មណ៍ថាពួកគេចាំបាច់ត្រូវមានឯកសារជីវិតរបស់ពួកគេ។ គម្រោងនេះមានឈ្មោះថា“ សួនមនោរម្យគ្មានផ្ទះសម្បែង” និងកំពុងផ្ញើសារដ៏មានឥទ្ធិពលមួយអំពីជនអនាថាដែល“ មិនចង់រស់” ពួកគេ“ ចង់លូតលាស់” ។

សួនមនោរម្យគ្មានផ្ទះសម្បែង៖ ដាយអាណាគីមបានរកឃើញឪពុករបស់នាងក្នុងចំណោមមនុស្សគ្មានផ្ទះសម្បែងដែលនាងកំពុងថតរូប

គម្រោងគ្មានផ្ទះសម្បែងរបស់ដាយអាណាបានចាប់ផ្តើមក្នុងឆ្នាំ ២០០៣។ ក្នុងរយៈពេលប៉ុន្មានឆ្នាំក្រោយមកវិចិត្រកររូបនេះបានចាប់យករូបភាពគួរឱ្យទាក់ទាញអារម្មណ៍របស់មនុស្សជាច្រើនដោយគ្មានផ្ទះ។ ជាច្រើនឆ្នាំកន្លងផុតទៅនាងបានដឹងពីជីដូនរបស់នាងថាសុខភាពរបស់ឪពុកនាងកាន់តែយ៉ាប់យ៉ឺនហើយគាត់លែងចង់ញ៉ាំញ៉ាំថែរក្សាអនាម័យឬលេបថ្នាំ។

ជាងនេះទៅទៀតជីដូនរបស់នាងបានប្រាប់នាងថានាងមិនប្រាកដថាគាត់នៅទីណាឬកន្លែងណាដែលគាត់ត្រូវគេងនៅពេលយប់នោះទេ។ ទោះយ៉ាងណាដាយអាណានៅតែបន្តទៅមុខទៀតហើយនាងនៅតែបន្តថតរូបសម្រាប់គម្រោងនេះ។ ថ្ងៃមួយក្នុងឆ្នាំ ២០១២ អ្វីៗបានផ្លាស់ប្តូរនៅពេលដែលឪពុករបស់នាងបានរកឃើញរស់នៅតាមផ្លូវ។

ឪពុករបស់នាងបានបាត់បង់ទំងន់ហើយបញ្ហាផ្លូវចិត្តរបស់គាត់បានធ្វើអោយប៉ះពាល់ដល់អាយុជីវិតរបស់ពួកគេ។ គាត់មិនទាំងស្គាល់កូនស្រីគាត់ផងហើយគាត់ក៏បដិសេធមិនទទួលយកជំនួយរបស់គាត់ដែរ។ ដាណាបាននិយាយថាគាត់មានជំងឺវិកលចរិកហើយហាក់ដូចជាឈ្លោះជាមួយនរណាម្នាក់ឬអ្វីមួយទោះបីគាត់ឈរតែម្នាក់ឯងក៏ដោយ។

បន្ទាប់មកវិចិត្រកររូបនេះបានសំរេចចិត្តយកវាយឺត ៗ ហើយព្យាយាមភ្ជាប់ទំនាក់ទំនងជាមួយគាត់ដើម្បីបញ្ចុះបញ្ចូលគាត់អោយទទួលការព្យាបាលខណៈពេលដែលគាត់ព្យាយាមធ្វើឱ្យមានភាពគ្មានផ្ទះសម្បែងតាមរយៈការថតរូបរបស់នាង។

នៅទីបំផុតឪពុករបស់ដាយអាណាព្រមទទួលយកជំនួយរបស់នាង

ជំនួសឱ្យការធូរស្បើយសុខភាពរបស់ឪពុកនាងកាន់តែអាក្រក់ទៅ ៗ ហើយនៅថ្ងៃមួយគាត់បានគាំងបេះដូង។ អរគុណណាស់មានមនុស្សម្នាក់នៅទីនោះដែលគេហៅថារថយន្តសង្គ្រោះបន្ទាន់ហើយពេទ្យបានជួយសង្គ្រោះជីវិតគាត់។

ក្នុងអំឡុងពេលនៃដំណើរការធូរស្បើយដាយអាណាបានបញ្ចុះបញ្ចូលឪពុកនាងឱ្យទទួលយកជំនួយសម្រាប់បញ្ហាផ្សេងទៀតរបស់គាត់។ អ្នកជំនាញបាននិយាយថាដំណើរការនៃការស្តារនីតិសម្បទាមានដំណើរការល្អហើយឥឡូវនេះឪពុករបស់នាងកំពុងទទួលយកការធ្វើសមាធិគាត់កំពុងញ៉ាំហើយគាត់ថែមទាំងកំពុងស្វែងរកការងារទៀតផង។

អ្នកថតរូបបន្ថែមទៀតថាវាមានន័យច្រើនចំពោះនាងដែលថាគាត់កំពុងមានជីវិតធម្មតា។ វាចំណាយពេលជាងពីរឆ្នាំដើម្បីឈានដល់ចំណុចនេះប៉ុន្តែវាដំណើរការល្អបំផុត។ អ្នកអាចពិនិត្យមើលព័ត៌មានលំអិតបន្ថែមទៀត គេហទំព័ររបស់ដាយអាណា.