ວິທີທີ່ຈະຮັບມືໄດ້ເມື່ອທ່ານສົງໄສວ່າການຖ່າຍຮູບຂອງທ່ານດີພໍ

ນັກຖ່າຍຮູບທຸກຄົນມີ ຄຳ ຖາມວ່າບາງຄັ້ງມັນດີພໍຫລືບໍ່. ນີ້ແມ່ນການພິຈາລະນາເບິ່ງວິທີການຊ່າງພາບ, Spanki Mills, ດຶງອອກຈາກຄວາມເລິກຂອງຄວາມລົ້ມເຫຼວນັ້ນ.

BLUR.

ນັ້ນແມ່ນສິ່ງທີ່ປີທີ່ຜ່ານມາຮູ້ສຶກຄືກັບຂ້ອຍ. ບໍ່ແມ່ນຍ້ອນວ່າມັນຜ່ານໄປໄວເກີນໄປແລະບໍ່ແມ່ນຍ້ອນວ່າຂ້ອຍມີຄວາມມ່ວນຫລາຍ…ແຕ່ຍ້ອນວ່າຂ້ອຍໄດ້ສູນເສຍໄປ. ຂ້ອຍໄດ້ສູນເສຍໄປວ່າຂ້ອຍແມ່ນໃຜແລະຂ້ອຍ ກຳ ລັງສ້າງຫຍັງຢູ່. ຂ້ອຍ ກຳ ລັງໃຫ້ສຽງເຫຼົ່ານັ້ນຢູ່ໃນຫົວຂອງຂ້ອຍບອກຂ້ອຍ ຂ້ອຍບໍ່ດີພໍ. ພວກເຂົາເຕີບໃຫຍ່ຂື້ນແລະດັງຂື້ນ - ໃນທີ່ສຸດພວກເຂົາມີຄຸນງາມຄວາມດີພາຍໃນຂ້ອຍ. ຂ້ອຍໄດ້ຕັ້ງ ຄຳ ຖາມກັບຕົວເອງ. ຂ້ອຍກາຍເປັນ ອຳ ມະພາດໃນຄວາມສົງໄສແລະຄວາມຢ້ານກົວຂອງຕົວເອງ.

ຂ້ອຍສົງໄສ:

• ຂ້ອຍແມ່ນນັກສິລະປິນແທ້ໆບໍ?
• ຂ້ອຍສາມາດສ້າງວຽກທີ່ຄົນອື່ນມັກບໍ?
• ແມ່ນວຽກທີ່ຂ້ອຍ ກຳ ລັງສ້າງທຸກຢ່າງທີ່ຂ້ອຍຍັງຮັກອີກຕໍ່ໄປບໍ?
• ຖ້າຂ້ອຍບໍ່ສາມາດຮັກມັນເປັນຫຍັງຄົນອື່ນ?
• ຂ້າພະເຈົ້າກໍ່ດີພໍບໍ?

ກະວົນກະວາຍໃນຄວາມສົງໄສຕົນເອງ

ເຮືອນງຽບ ... ຂ້ອຍແນມເບິ່ງໂມງ, ມັນເປັນເວລາ 2 ເດືອ ... ຂ້ອຍມາຮອດນີ້ບໍ? ເລື່ອງນີ້ກາຍເປັນຊີວິດຂອງຂ້ອຍໄດ້ແນວໃດ? ຕໍ່ສູ້ກັບນ້ ຳ ຕາຍ້ອນວ່າຂ້ອຍແກ້ໄຂຮູບພາບອື່ນອີກທີ່ຂ້ອຍບໍ່ໄດ້ຮັກ, ແມ່ນ ໜຶ່ງ ຂ້ອຍເກືອບຈະອາຍທີ່ຈະສະແດງລູກຄ້າຂອງຂ້ອຍ. ມັນເຈັບຮ້າຍແຮງຫລາຍທີ່ໄດ້ເຫັນຜົນງານທີ່ຂ້ອຍ ກຳ ລັງ“ ສ້າງ” ແລະຮູ້…ຮູ້ຢູ່ບ່ອນໃດບ່ອນ ໜຶ່ງ ໃນຂ້ອຍມີຫລາຍກວ່ານັ້ນ. ແຕ່ຈະວ່າແນວໃດຖ້າສິ່ງນັ້ນບໍ່ແມ່ນສິ່ງທີ່ຜູ້ໃດຢາກເຫັນ. ຈະເປັນແນວໃດຖ້າບໍ່ມີໃຜມັກສິ່ງທີ່ຂ້ອຍສ້າງ?

ນັບຕັ້ງແຕ່ເວລາໃດຂ້ອຍໄດ້ກາຍເປັນຄົນທີ່ສະແດງຄວາມຍິນດີ? ໃຫ້ແນ່ໃຈວ່າຂ້ອຍມີຄົນທີ່ມີຄຸນນະພາບພາຍໃນບຸກຄະລິກກະພາບຂອງຂ້ອຍແຕ່ນີ້ກໍ່ແຕກຕ່າງກັນ. ຂ້ອຍຍອມໃຫ້ສິ່ງນັ້ນເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍຢ້ານກົວໃນຄວາມຢ້ານກົວ. ສະນັ້ນຢ້ານວ່າຂ້ອຍຈະສ້າງບາງສິ່ງບາງຢ່າງທີ່ລູກຄ້າ, ໝູ່ ເພື່ອນແລະຜູ້ຕິດຕາມຂອງຂ້ອຍບໍ່ເຂົ້າໃຈແລະບໍ່ໄດ້ຮັບ. ສະນັ້ນແທນທີ່ຈະສ້າງແບບອິດສະຫຼະ ... ຂ້ອຍໄດ້ໃຊ້ເວລາ ໜຶ່ງ ປີໃນຊີວິດຂອງຂ້ອຍໃນການເຮັດສິ່ງທີ່ຂ້ອຍກຽດຊັງ. ຂ້ອຍຮັກລູກຄ້າຂອງຂ້ອຍແລະໂດຍ ໃຫ້ສິ່ງທີ່ເຂົາເຈົ້າຕ້ອງການແທ້ໆ, ຂ້ອຍເຊົາເຊົາເອົາສິ່ງທີ່ຂ້ອຍຕ້ອງການ. ມີບາງສ່ວນນ້ອຍຂອງຂ້ອຍ, ບາງທີໃຫຍ່ກ່ວາຂ້ອຍກໍ່ຮູ້, ມັນຮູ້ສຶກຜິດ. ຄືຂ້ອຍເປັນຄົນປອມ. ຂ້ອຍ ກຳ ລັງສະ ເໜີ ຜະລິດຕະພັນໃຫ້ລູກຄ້າທີ່ຂ້ອຍບໍ່ເຊື່ອ. ມັນເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍເຈັບປວດເມື່ອເຫັນຮູບພາບຂອງຂ້ອຍເມື່ອພວກເຂົາປິດບັດຄວາມ ຈຳ ຂອງຂ້ອຍແລະເຈັບປວດຫຼາຍຈົນຕ້ອງໄດ້ເບິ່ງພວກເຂົາໃນເວລາດັດແກ້ແລະກະກຽມຮູບພາບເພື່ອ "ຂາຍ" ພວກເຂົາ. ຂ້ອຍສາມາດຂາຍບາງສິ່ງບາງຢ່າງທີ່ຂ້ອຍມີຄວາມອາຍທີ່ຈະສະແດງ, ບາງສິ່ງບາງຢ່າງທີ່ຂ້ອຍບໍ່ເຊື່ອໃນເລື່ອງໃດ?

ຂ້ອຍເຄີຍຮັກກັບສິ່ງທີ່ຖ່າຍຮູບໃຫ້ຂ້ອຍ. ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ພຽງແຕ່ຊ່ວຍປະກອບສ່ວນເຂົ້າໃນຄອບຄົວຂອງຂ້າພະເຈົ້າເທົ່ານັ້ນແຕ່ຂ້າພະເຈົ້າ ກຳ ລັງລ້ຽງອາຫານທີ່ເລິກເຊິ່ງຢູ່ໃນຕົວຂ້າພະເຈົ້າ. ຂ້ອຍມີຄວາມສຸກ. ບ່ອນນັ້ນໄປໃສແລະຂ້ອຍຈະກັບໄປບ່ອນນັ້ນໄດ້ແນວໃດ? ຂ້ອຍເປັນພຽງແຕ່ "ນັກສິລະປິນ" ແລະພວກເຮົາທຸກຄົນຕ້ອງຜ່ານຜ່າສິ່ງນີ້ບໍ? ແຕ່ບໍ່ມີໃຜເຄີຍບອກຂ້ອຍວ່າມັນອາດຈະຮ້າຍແຮງໄດ້.

ຈຸດແຕກແຍກ

ຂ້ອຍຕັດສິນໃຈວ່າຂ້ອຍຈະເຊົາ. ບາງທີຂ້ອຍອາດຈະສູນເສຍມັນ, ບາງທີສິ່ງທີ່ຈິດໃຈຂອງຂ້ອຍບອກຂ້ອຍແມ່ນຄວາມຈິງ ... ບາງທີຂ້ອຍກໍ່ບໍ່ດີພໍ. ຂ້ອຍແນ່ນອນບໍ່ໄດ້ເຮັດໃຫ້ຕົວເອງມີຄວາມສຸກ, ແລະໃນທາງກັບກັນ, ຂ້ອຍ ກຳ ລັງເຮັດໃຫ້ຄອບຄົວຂອງຂ້ອຍທຸກຍາກແລະຂ້ອຍຮູ້ສຶກວ່າຂ້ອຍ ກຳ ລັງໂກງລູກຄ້າ. ບໍ່ມີຫຍັງ“ ດີພໍ” ອີກແລ້ວແຕ່ຂ້ອຍບໍ່ຮູ້ວ່າຈະເຮັດແນວໃດເພື່ອຊອກຫາບ່ອນທີ່“ ພໍດີ” ຢູ່. ຖ້າທ່ານຕິດຕາມຂ້ອຍຢູ່ໃນເຟສບຸກທ່ານຄົງຈະໄດ້ສັງເກດເຫັນວ່າປີທີ່ຜ່ານມານີ້ຂ້ອຍໄດ້ເອົາວຽກຂອງຂ້ອຍ ໜ້ອຍ ຫຼາຍປານໃດ. ມັນໃຊ້ຄວາມຄິດປະ ຈຳ ວັນຂອງຂ້ອຍ. ມັນເບິ່ງຄືວ່າຂ້ອຍບໍ່ສາມາດ ທຳ ລາຍໂສ້ເຫຼົ່ານີ້ທີ່ຜູກມັດຂ້ອຍໂດຍ ຄຳ ທີ່ຈິດໃຈຂອງຂ້ອຍ ກຳ ລັງບອກຂ້ອຍ.

ກ່ວາ ໜຶ່ງ ມື້ທີ່ຂ້ອຍຂໍໃຫ້ເພື່ອນຄົນ ໜຶ່ງ ໄປຖ່າຍຮູບ ນຳ ຂ້ອຍ. ເວລານີ້ແຕກຕ່າງກັນເຖິງແມ່ນວ່າ…ຂ້ອຍຢາກໃຫ້ນາງຍິງ… ME. ຂ້ອຍຕ້ອງການສະແດງອອກໃນຮູບພາບຕ່າງໆໃນຄວາມຮູ້ສຶກຂອງຂ້ອຍ. ຂ້ອຍໄດ້ເຫັນໂລກຜ່ານ ໝອກ ຂອງຂ້ອຍເອງ. ຜ່ານການເຮັດໃຫ້ມົວ.

ໃນເວລາທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮັບຮູບພາບເຫຼົ່ານັ້ນກັບຄືນໄປບ່ອນຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຜ່ານພວກມັນ ... ແລະຮ້ອງໄຫ້. ບໍ່ມີຮູບພາບໃດ ໜຶ່ງ ທີ່ ກຳ ລັງສຸມໃສ່ເທື່ອແຕ່ມັນແຈ້ງໃຫ້ຂ້ອຍຮູ້ວ່າຂ້ອຍຢູ່ໃສແລະຂ້ອຍ ຈຳ ເປັນຕ້ອງເຮັດຫຍັງແດ່ເພື່ອຈະອອກຈາກ ໝາກ ເຫັບນີ້. ຂ້ອຍຕ້ອງການ ໄປແລະຫນໍ່ໄມ້ສ່ວນຫຼາຍທີ່ແທ້ຈິງວິທີການຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເຫັນໂລກ ໃນເວລານີ້. ສໍາ​ລັບ​ຂ້ອຍ. ບໍ່ມີໃຜໃຫ້ຂ້ອຍອະນຸມັດ. ຂ້ອຍ ຈຳ ເປັນຕ້ອງຢຸດເຮັດສິ່ງທີ່ສະດວກສະບາຍແລະປ່ອຍໃຫ້ຕົວເອງຖ່າຍທອດອາລົມຢ່າງດຽວ.

ຂ້ອຍໄດ້ຄົ້ນຄວ້າຮູບພາບຕ່າງໆທີ່ຂ້ອຍຮັກແລະກ່ຽວຂ້ອງກັບໃນເວລານີ້ໃນຊີວິດຂອງຂ້ອຍ. ຂ້ອຍໃສ່ພວກມັນໃສ່ ໜ້າ ຈໍຂອງຂ້ອຍແລະເລີ່ມຕົ້ນຂຽນຄວາມຮູ້ສຶກທີ່ຂ້ອຍໄດ້ຈາກຮູບພາບເຫລົ່ານັ້ນ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເບິ່ງຮູບພາບຕ່າງໆໃນແບບທີ່ຂ້ອຍບໍ່ເຄີຍເບິ່ງໃຜເຮັດວຽກມາກ່ອນ. ຂ້ອຍບໍ່ໄດ້ເບິ່ງຮູບພາບທີ່ສວຍງາມແລະສົມບູນແບບ, ຂ້ອຍພຽງແຕ່ດຶງຄວາມຮູ້ສຶກຂອງຮູບອອກມາ. ຂ້ອຍໄດ້ນັ່ງຮຽນແລະສຶກສາຮູບພາບເຫລົ່ານັ້ນເປັນເວລາຫລາຍຊົ່ວໂມງ. ຂ້ອຍໄດ້ປຸງແຕ່ງອາລົມເຫລົ່ານັ້ນແລະເມື່ອຂ້ອຍຖ່າຍຮູບອີກຄັ້ງຕໍ່ໄປ, ຂ້ອຍຖ່າຍຮູບໂດຍບໍ່ໃສ່ໃຈກັບຮູບສຸດທ້າຍ…ຂ້ອຍຖ່າຍພາບອາລົມສຸດທ້າຍ.

ສຸດທ້າຍຟຣີ

ຂ້ອຍສາມາດເວົ້າເປັນເທື່ອ ທຳ ອິດທີ່ຂ້ອຍສາມາດເບິ່ງວຽກບາງຢ່າງຂອງຂ້ອຍທີ່ມີອາຍຸຫຼາຍກວ່າ 48 ຊົ່ວໂມງແລະ STILL ຮັກມັນ (ຂ້ອຍຮູ້ວ່າເຈົ້າທຸກຄົນຮູ້ວ່າຂ້ອຍ ກຳ ລັງເວົ້າເຖິງຫຍັງ). ຂ້ອຍມາສະຫລຸບວ່າຂ້ອຍອາດຈະບໍ່ເຮັດໃຫ້ທຸກຄົນມີຄວາມສຸກກັບພາບຂອງຂ້ອຍ, ແຕ່ຜູ້ທີ່ໄວ້ວາງໃຈຂ້ອຍໃນການເລົ່າເລື່ອງຂອງເຂົາເຈົ້າ, ຈະຮັກມັນແລະຊື່ນຊົມກັບມັນຫລາຍຂື້ນເພາະມັນສະແດງໃຫ້ເຫັນຊິ້ນສ່ວນນ້ອຍໆຂອງຈິດວິນຍານຂອງພວກເຂົາ. ພວກເຮົາຈະບໍ່ຢູ່ບ່ອນທີ່ປອດໄພ, ພ້ອມກັນພວກເຮົາຈະກ້າວອອກຈາກເຂດສະດວກສະບາຍຂອງພວກເຮົາ. ແລະຂ້ອຍຮັກມັນ!

ສິ່ງທີ່ເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມສຸກທີ່ຂ້ອຍໄດ້ຮຽນຮູ້ຕະຫຼອດພາຍຸຂອງປີທີ່ຜ່ານມານີ້…

1. ສຽງທີ່ຢູ່ໃນໃຈຂອງທ່ານສາມາດຫຼີ້ນກົນອຸບາຍທີ່ບໍ່ດີໃນຫົວໃຈຂອງທ່ານ. ອະນຸຍາດໃຫ້ຕົວທ່ານເອງໄດ້ຍິນພວກເຂົາເຖິງແມ່ນວ່າເພາະວ່າຖ້າທ່ານກົດຂີ່ພວກມັນພວກເຂົາຈະມີສຽງດັງຂື້ນແລະບໍ່ດີກັບເວລາ.

2. ທ່ານບໍ່ສົມບູນແບບ, ບາງຄັ້ງທ່ານກໍ່ຍັງບໍ່ດີພໍ ... ແລະນັ້ນກໍ່ບໍ່ເປັນຫຍັງ. ຖ້າທ່ານມີຄວາມຈິງກັບຕົວທ່ານເອງລູກຄ້າຂອງທ່ານຈະເຫັນຊິ້ນສ່ວນຂອງຕົວເອງຢູ່ໃນທ່ານ.

3. ປ່ອຍໃຫ້ຕົວເອງມີຄວາມສ່ຽງ. ມັນບໍ່ແມ່ນເລື່ອງງ່າຍທີ່ຈະເຫັນຕົວທ່ານເອງໃນເວລາທີ່ມືດມົວແຕ່ໂດຍຜ່ານການເຕີບໃຫຍ່ຂອງທ່ານຈະມາເຖິງ.

4. ການກາຍມາເປັນນັກສິລະປິນທີ່ບໍ່ຫຼີ້ນມັນ“ ປອດໄພ” ຈະເຮັດໃຫ້ລູກຄ້າເຂົ້າເຖິງຝູງຊົນ, ແຕ່ມັນຈະຊ່ວຍໃຫ້ທ່ານເຂົ້າເຖິງຜູ້ທີ່ວຽກຂອງທ່ານໄດ້ ສຳ ຜັດຫຼາຍ.

5. ເມື່ອຫົວໃຈຂອງທ່ານ ກຳ ລັງບອກທ່ານວ່າມັນບໍ່ໄດ້ຮັບອາຫານຈາກສິ່ງທີ່ທ່ານເຮັດ, ປ່ອຍໃຫ້ຕົວເອງໄດ້ຍິນສຽງນັ້ນແລະປ່ອຍໃຫ້ຕົວເອງປະສົບການປ່ຽນແປງ.

ໂຮງສີ Spanki ແມ່ນສາວເມືອງໃຫຍ່ທີ່ອາໄສຢູ່ໃນເມືອງນ້ອຍໃນລັດ Texas ເຮັດໃນສິ່ງທີ່ນາງຮັກແລະມ່ວນຊື່ນທຸກໆນາທີຂອງການເດີນທາງ. ໃຊ້ເວລາແຕ່ລະຊ່ວງເວລາທີ່ມັນມາແລະຮຽນຮູ້ແລະຫົວເລາະຕະຫຼອດຊີວິດ…ໂດຍຊື່ວ່າ Spanki …ທ່ານສາມາດເຮັດຫຍັງໄດ້ອີກ! spankimills.com