Me, Myself, And I: Inleiding tot zelfportretfotografie

Mijn inleiding tot zelfportretten

Tot ongeveer twee jaar geleden zijn de enige foto's waar je me op kunt vinden foto's die door iemand anders zijn gemaakt en meestal voor de vereiste familiefoto's. Wanneer een vriend daagde een groep fotografen uit om achter de camera vandaan te komen en foto's te maken, veranderde mijn fotografie. De uitdaging was om een ​​foto van jezelf te maken - het maakte niet uit of de camera deel uitmaakte van het beeld, zoals een zelfportret in spiegelbeeld, of dat je de camera op armlengte hield en beet. Je moest een foto van jezelf maken.

Op dat moment raakte ik geïntrigeerd. Dit was een nieuw type fotografie voor mij: zelfportretfotografie. Het was spannend om iets te proberen dat helemaal buiten mijn comfortzone lag en te kijken wat ik ermee kon doen. Ik nam de verplichte spiegelopname met de camera tot aan mijn oogbol, weet je, degene die zowat elke fotograaf minstens één keer van zichzelf heeft gemaakt.

Geïntrigeerd door zelfportretfotografie

Twee weken later gaf deze vriend dezelfde uitdaging uit. Deze keer probeerde ik de camera op armlengte te houden. Weet je hoe moeilijk het is om de focus goed te krijgen als je niet door de lens kunt kijken? Het was moeilijk en er waren verschillende pogingen voor nodig om het precies goed te krijgen. Elke twee weken kreeg deze groep fotografen dezelfde uitdaging. Er kwamen steeds meer fotografen bij. Rond deze tijd stond Halloween voor de deur en probeerde ik mijn innerlijke Audrey Hepburn te channelen. Ik was verslaafd aan deze "nieuwe" fotografie.

365 Project: Alle zelfportretten

Afgelopen januari (2013) besloot ik mezelf echt in zelfportretten te storten en een 365-project aan te gaan. Een jaar lang heb ik elke dag een foto van mezelf gemaakt. Ik heb dit om verschillende redenen gedaan.

• Ik zou kunnen leren hoe ik meer van mezelf kon houden door te zien wat anderen, namelijk mijn man, in mij zagen.
• Ik zou kunnen leren hoe ik mezelf moet poseren, en bij uitbreiding iedereen in vleiende posities en licht kunnen poseren.
• Ik kon mijn creativiteit uitbreiden en dingen uitproberen op een model dat altijd beschikbaar is en bereid is te doen wat de fotograaf wilde.

Ongeveer de helft van mijn selfies is gepland, wat betekent dat ik mijn inspiratie krijg door door borden op Pinterest te kijken of ik hoor een nummer of ik lees zelfs iets dat me raakt en ik wil laten zien hoe ik me daarbij voel. Van daaruit zie ik in mijn hoofd hoe ik wil dat het eruitziet, en dan deconstrueer ik in de delen die ik nodig heb - achtergrond, verlichting, mijn kleding, rekwisieten, enz. Ik zal mijn 'blik' in de spiegel oefenen zodat ik een idee krijgen van hoe ik wil dat mijn gezicht eruitziet. Van daaruit stel ik mijn camera en mijn "ruimte" op en maak dan een paar praktijkopnames. Ik heb een afstandsbediening die ik meestal gebruik, ik houd hem vast of ik heb hem op de 2-seconden release en ik gooi hem opzij zodat hij niet op de foto staat.

Ik houd een doorlopende lijst met ideeën bij op mijn telefoon en op mijn iPad, zodat als ik op een dag vastloopt, ik de lijst kan doorlopen en opnieuw kan worden geïnspireerd. Ik raad dit systeem ten zeerste aan als je een project van 365 of 52 weken uitprobeert. Er zullen dagen zijn dat je je helemaal niet geïnspireerd voelt en je kunt niets bedenken, terwijl andere dagen de ideeën naar buiten stromen. Zo kun je altijd een beetje inspiratie opdoen.

Ik heb niet alleen een ideeënlijst, maar ik heb ook verschillende 'miniprojecten' in mijn 365 verwerkt, zoals Portraits Of A Modern Housewife, Ghost In The Machine (geïnspireerd door het 365-project van iemand anders), Demon Inside, Thirteen Nights Of Halloween en mijn nieuwste, de Mini-Me's. Die miniprojecten helpen me ook om door te gaan.

Dit is een kijkje achter de schermen van een van mijn Ghost In The Machine-foto's, met de voltooide opname hieronder.

Plannen, schieten, herhalen, feedback geven: de kunst van de selfie

Er zijn momenten waarop je de focus, de belichting, de look - gewoon alles - absoluut perfect krijgt in de eerste 3 opnames. De keerzijde is dat er tijden zijn geweest dat ik 100 foto's heb gemaakt en er maar 3 heb bedacht om uit te kiezen, en misschien ben ik niet eens dol op alle drie.

Het enige dat ik heb geleerd, is dat als je in het openbaar post op sociale media, je voorbereid moet zijn op ongevraagde aandacht, of het nu gaat om 'klimplanten' of kritiek of gewoon schokken in het algemeen. Voor mij heb ik de neiging ze te negeren en ze weg te poetsen. Ze zijn mijn tijd niet waard en uiteindelijk doe ik dit project voor mezelf alleen. Ik doe dit als een visueel dagboek van hoe mijn jaar is verlopen. Mijn zelfportretten zijn voor mij een manier om mezelf uit te drukken en als je zo aan je zelfportretten denkt, dan worden ze veel gemakkelijker om te doen.

Omdat dit mijn visuele dagboek van het jaar is, stop ik een klein stukje van mijn hart / ziel in elk shot. Ik heb gemerkt dat wanneer ik dat doe, ik trouw blijf aan de boodschap die ik wil sturen en dat de foto's een veel grotere impact hebben. De keerzijde van jezelf in afbeeldingen plaatsen, of het nu om zelfportretten, landschappen, natuur of zelfs portretwerk gaat, is dat je met je werk verbonden raakt. Het kan emotioneel uitputtend zijn en u kunt een burn-out krijgen. Ik probeer hiermee om te gaan door zo nu en dan "gek" te doen. Niet elk beeld kan zielonderzoek of hartverscheurend zijn.

Er is mij een keer gevraagd of mijn comfortniveau verschuift afhankelijk van de foto. Zij doen. Het gaat niet zozeer om hoeveel huid ik laat zien, het gaat meer om welke emoties en welke kant van mij ik wil laten zien. Ben ik bereid om de duizelingwekkende, gekke kant te laten zien? Hoe zit het met de emotioneel vernielde kant? Blijf ik privé over de verliezen die ik het afgelopen jaar heb geleden of laat ik ze via de foto's zien en krijg ik een afsluiting? Voor mij begon dit 365-project als een manier om iemand te laten zien dat ik het echt kon afmaken en dat ik me niet zou vervelen en niet zou stoppen. Het is een manier geworden om mijn jaar te herinneren en mijn creativiteit echt open te duwen.

Hieronder een afbeelding uit de Mini-Me-serie:

Tamara Pruessner is een natuurfotograaf in Marana, Arizona, gespecialiseerd in storm-, landschaps- en macrofotografie. Ze begon 13 jaar geleden met een handmatige Minolta-filmcamera, terwijl ze leerde hoe ze film moest ontwikkelen. Uiteindelijk wil ze stormen door het middenwesten jagen. Haar zelfportretfotografie vind je bij haar van de of op Facebook.