Ja, ja i ja: Wprowadzenie do autoportretów

Moje wprowadzenie do autoportretów

Jeszcze jakieś dwa lata temu jedyne zdjęcia, na których mnie można było znaleźć, to te zrobione przez kogoś innego i zazwyczaj były to niezbędne zdjęcia rodzinne. Kiedy przyjaciel rzucił wyzwanie grupie fotografów wyjście zza aparatu i robienie zdjęć zmieniło moją fotografię. Wyzwaniem było zrobienie sobie zdjęcia - nie miało znaczenia, czy aparat był częścią obrazu, jak autoportret w lustrze, czy też trzymałeś aparat na wyciągnięcie ręki i robiłeś zdjęcie. Trzeba było zrobić sobie zdjęcie.

W tym momencie byłem zaintrygowany. To był dla mnie nowy rodzaj fotografii: autoportret. To było ekscytujące spróbować czegoś zupełnie poza moją strefą komfortu i zobaczyć, co mogę z tym zrobić. Zrobiłem obowiązkowe lustrzane zdjęcie aparatem do gałki ocznej, wiesz, takie, które prawie każdy fotograf zrobił sobie przynajmniej raz.

Zaintrygowany Autoportretem

Dwa tygodnie później ten przyjaciel rzucił to samo wyzwanie. Tym razem starałem się trzymać aparat na wyciągnięcie ręki. Czy wiesz, jak trudno jest uzyskać właściwą ostrość, gdy nie widzisz przez obiektyw? To było trudne i wymagało kilku prób, aby to zrobić dobrze. Co dwa tygodnie ta grupa fotografów stawała przed tym samym wyzwaniem. Dołączało coraz więcej fotografów. Mniej więcej w tym czasie Halloween było tuż za rogiem i próbowałem skierować moją wewnętrzną Audrey Hepburn. Byłem uzależniony od tej „nowej” fotografii.

Projekt 365: wszystkie autoportrety

W styczniu 2013 roku zdecydowałem się naprawdę zaangażować w autoportret i podjąć się projektu 365. Przez rok codziennie fotografowałem siebie. Zrobiłem to z kilku powodów.

• Mogłabym nauczyć się kochać siebie bardziej, widząc to, co widzą we mnie inni, a mianowicie mój mąż.
• Mogłem nauczyć się, jak się pozować, a co za tym idzie, pozować każdego w pochlebnych pozycjach i świetle.
• Mógłbym poszerzyć swoją kreatywność i wypróbować model, który jest zawsze dostępny i chętny do zrobienia wszystkiego, co chciał fotograf.

Około połowa moich selfie jest zaplanowana, co oznacza, że ​​czerpię inspirację, przeglądając tablice na Pinterest lub słyszę piosenkę, a nawet czytam coś, co mnie uderza i chcę pokazać, jak się czuję. Stamtąd wyobrażam sobie, jak chcę, żeby to wyglądało, a potem dekonstruuję na części, których potrzebuję - tło, oświetlenie, moje ubranie, rekwizyty itp. Będę ćwiczyć swoje „spojrzenie” w lustrze, poczuj, jak chcę, aby wyglądała moja twarz. Stamtąd rozstawiam aparat i „przestrzeń”, a następnie wykonuję kilka próbnych ujęć. Mam pilota, którego używam przez większość czasu, albo go trzymam, albo mam go na 2-sekundowym wyzwalaniu i odrzucam go na bok, więc nie ma go na zdjęciu.

Na bieżąco mam listę pomysłów w telefonie i na iPadzie, więc jeśli pewnego dnia utknę, mogę przejrzeć listę i ponownie się zainspirować. Bardzo polecam ten system, jeśli wypróbujesz projekt trwający 365 lub 52 tygodnie. Będą dni, w których w ogóle nie będziesz czuł inspiracji i nie będziesz mógł o niczym myśleć, podczas gdy inne dni będą się wypływać. W ten sposób zawsze możesz czerpać inspirację.

Nie tylko mam listę pomysłów, ale mam też kilka „mini” projektów włączonych do mojej 365, takich jak Portraits Of A Modern Housewife, Ghost In The Machine (inspirowane czyimś projektem 365), Demon Inside, Thirteen Nights Of Halloween i moje najnowsze, Mini-Me's. Te mini projekty pomagają mi też działać.

Oto spojrzenie zza kulis na jedno z moich zdjęć Ghost In The Machine, z gotowym ujęciem poniżej.

Planowanie, robienie zdjęć, powtarzanie, opinie: sztuka robienia selfie

Są chwile, w których uzyskasz ostrość, oświetlenie, wygląd - po prostu wszystko - absolutnie idealne w pierwszych trzech ujęciach. Z drugiej strony zdarzały się sytuacje, w których wykonałem 3 zdjęć i wymyśliłem tylko 100 do wyboru, a może nawet nie uwielbiam wszystkich trzech.

Jedyne, czego się nauczyłem, to to, że jeśli publikujesz publicznie w mediach społecznościowych, bądź przygotowany na niechcianą uwagę, niezależnie od tego, czy jest to „pełzacze”, krytyka, czy ogólnie szarpnięcia. Jak dla mnie, zwykle je ignoruję i odrzucam. Nie są warci mojego czasu i ostatecznie robię ten projekt tylko dla siebie. Robię to jako wizualny pamiętnik tego, jak minął mój rok. Moje autoportrety są dla mnie sposobem na wyrażenie siebie i jeśli myślisz o swoich autoportretach w ten sposób, stają się one znacznie łatwiejsze do zrobienia.

Ponieważ to jest mój wizualny dziennik roku, wkładam mały kawałek serca / duszy w każde zdjęcie. Odkryłem, że kiedy to robię, pozostaję wierny każdej wiadomości, którą chcę wysłać, a zdjęcia mają znacznie większy wpływ. Wadą angażowania się w obrazy, niezależnie od tego, czy są to autoportrety, krajobrazy, przyroda, a nawet portrety, jest to, że jesteś przywiązany do swojej pracy. Może to być wyczerpujące emocjonalnie i możesz się wypalić. Próbuję sobie z tym poradzić, od czasu do czasu robiąc „głupie”. Nie każdy obraz może być poszukiwaniem duszy lub rozdzieraniem serca.

Kiedyś zapytano mnie, czy mój poziom komfortu zmienia się w zależności od zdjęcia. Robią. Nie chodzi o to, ile pokazuję skóry, chodzi raczej o to, jakie emocje i jaką stronę mnie chcę pokazać. Czy jestem gotów pokazać zawrotną, głupkowatą stronę? A co z emocjonalnie zniszczoną stroną? Czy zachowuję prywatność na temat strat, które poniosłem w ciągu ostatniego roku, czy też pokazuję je na zdjęciach i dochodzę do domknięcia? Dla mnie ten projekt 365 rozpoczął się jako sposób na pokazanie komuś, że naprawdę mogę go ukończyć i nie nudzę się i nie rzucę. Skończyło się na tym, że był to sposób na zapamiętanie mojego roku i naprawdę otwarcie mojej kreatywności.

Poniżej znajduje się zdjęcie z serii Mini-Me:

Tamara Pruessner jest fotografem przyrody z Marana w Arizonie, specjalizującym się w fotografii burzowej, krajobrazowej i makro. Zaczęła od ręcznej kamery filmowej Minolta 13 lat temu, ucząc się, jak wywoływać film. W końcu chce ścigać burze na całym Środkowym Zachodzie. Możesz znaleźć u niej jej autoportrety lub na Facebooku.