ภายในโตเกียว: มุมมองของช่างภาพคนหนึ่ง

ภายในโตเกียว: มุมมองของช่างภาพคนหนึ่ง

เขียนสำหรับ MCP Actions by เดฟ พาวเวลล์ช่างภาพที่อาศัยอยู่ใน โตเกียว, ญี่ปุ่น

ไม่กี่วันที่ผ่านมาเป็นเรื่องเหนือจริงสำหรับพวกเราที่อาศัยอยู่ในโตเกียว ฉันนึกภาพออกได้ว่ามันยากกว่ามากสำหรับคนที่อาศัยอยู่ในญี่ปุ่นที่ได้รับผลกระทบจากเหตุการณ์ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา ฉันอาศัยอยู่ในโตเกียวเป็นเวลา 10 ปีและแผ่นดินไหวเป็นเพียงส่วนหนึ่งของชีวิตประจำวัน โดยปกติจะมีอาการสั่นเล็กน้อยสั่นบ้างคุณรู้สึกไม่สบายเล็กน้อย แต่ก็ผ่านไปค่อนข้างเร็ว ไม่กี่วินาทีในวินาทีนี้เห็นได้ชัดจากแรงยึดว่ามันแตกต่างกันมากและที่ขนาด 9.0 ก็ลดลงอย่างน่ากลัว

ฉันใช้โทรศัพท์บ่อยมากสำหรับงานของฉันและใช้เวลาส่วนใหญ่มองออกไปนอกหน้าต่างของสำนักงานชั้น 26 ใน ชินจูกุ, (โตเกียว, ญี่ปุ่น). ไม่กี่นาทีหลังจากเกิดแผ่นดินไหวนี่คือมุมมองจากหน้าต่างของฉัน มีคนลงมาบนถนนและถ่ายวิดีโออาคารสำนักงานของฉันบน YouTube เหมืองคืออาคารสีน้ำตาลที่อยู่ตรงกลาง - ชมได้ที่นี่

รถไฟทั้งหมดหยุดให้บริการในวันศุกร์และหลายล้านคนก็นอนบนพื้นสำนักงานหรือเตรียมพร้อมสำหรับการเดินกลับบ้าน เครือข่ายโทรศัพท์มือถือส่วนใหญ่หยุดทำงานและโทรศัพท์แบบเหมาจ่ายกลายเป็นรูปแบบหลักของการสื่อสารโดยมีสายยาวต่อกัน เมื่อสิ่งนี้เกิดขึ้นสิ่งแรกที่คุณต้องทำคือพูดคุยกับครอบครัวของคุณและทำให้แน่ใจว่าทุกคนสบายดี ฉันไม่สามารถติดต่อครอบครัวของฉันได้เป็นเวลาหลายชั่วโมงเนื่องจากโทรศัพท์อีเมลและ SMS ไม่สามารถติดต่อได้ ในที่สุดหลังจากนั้นประมาณ 7 ชั่วโมงฉันก็ได้รับข้อความจาก Facebook ว่าภรรยาของฉันได้ฝากข้อความไว้ในอีเมลของฉัน เป็นที่น่าสนใจว่าสิ่งที่ได้รับชัยชนะจากแพลตฟอร์มการสื่อสารคืออะไร Facebook และ Twitter.

หลังจากเดินไปหลายชั่วโมงฉันก็พบว่ามีที่โล่ง Starbucks และหยุดเพื่อให้ร่างกายอบอุ่นและพักผ่อนสั้น ๆ ฉันถูกพาตัวกลับโดยเด็กสาวแสนสวยคนนี้ที่กำลังนั่งเงียบ ๆ อยู่ที่นั่นในชุดกิโมโนของเธอ เห็นได้ชัดว่าเธอมีแผนการที่แตกต่างออกไปสำหรับวันนี้ แต่ฉันประทับใจกับความสง่างามที่เธอรับมือกับสถานการณ์นี้ ฉันจะเห็นตัวอย่างอื่น ๆ อีกมากมายในอีกไม่กี่วันข้างหน้า

เติบโตในสหรัฐอเมริกาฉันเข้าใจวิธีการไปไหนมาไหนขณะที่ฉันเดินหรือขี่จักรยานมากเมื่อตอนเป็นเด็ก ฉันเป็นนักวิ่งและได้ฝึกฝนการวิ่งมาราธอนหลายครั้งดังนั้นฉันจึงรู้ว่าจะต้องเดินเท้าทั่วโตเกียวอย่างไร ฉันไม่เคยคิดถึงความจริงที่ว่าชาวญี่ปุ่นจำนวนมากขึ้นรถไฟและไม่รู้ว่าจะเดินรอบเมืองอย่างไร สถานีตำรวจกลายเป็นสถานที่สำหรับขอเส้นทางกลับบ้านอย่างรวดเร็ว

และหลังจากผ่านไปกว่า 3 ชั่วโมงฉันก็พบถนนสายเล็ก ๆ ที่ทอดยาวไปยังบ้านของฉัน

เช้าวันเสาร์ฉันพยายามรวบรวมเสบียงที่หาได้ แก๊สถูกปันส่วนเป็น 20 ลิตรหรือประมาณ 5 แกลลอน

ร้านขายขนมปังทั่วญี่ปุ่นมีความกังวลเกี่ยวกับความพร้อมของอาหารโดยทั่วไป สิ่งนี้ถูกเล่นในสื่อในระดับที่สูงขึ้น แต่การหาขนมปังไม่ใช่เรื่องง่าย

สิ่งต่างๆในวันอาทิตย์ดูเหมือนจะกลับมาเป็นปกติ แต่ผู้คนต่างจับตาดูข่าวอย่างใกล้ชิด

ร้านขนมปังยังคงขายไม่หมด

ร้านขายของเล่นว่างเปล่า…โดยทั่วไปแล้วโตเกียวดูเหมือนจะเหนือจริงเพราะไม่มีผู้คน

รัฐบาลประกาศปิดไฟและรถไฟที่วิ่งด้วยความจุ จำกัด ทำให้ต้องรอคิวจำนวนมาก

Starbucks ยังคงดำเนินการต่อไป แต่ด้วยแสงเทียนเพื่อประหยัดพลังงาน

สิ่งแรกที่ฉันทำเมื่อไปถึงสำนักงานคือแพ็คชุดแผ่นดินไหวใหม่ เมื่อเวลา 10:02 น. เกิดแผ่นดินไหวอีกครั้งในอิบารากิซึ่งมีขนาดประมาณ 6.2 ไม่มีความเสียหาย แต่ก็ไม่น่าตกใจหลังจากอยู่ในสำนักงานเพียงชั่วโมงเดียว บริษัท สองสามแห่งปิดตัวลงเนื่องจากพนักงานสั่นคลอนอย่างเห็นได้ชัด

ครอบครัวและนักเรียนเริ่มรวมตัวกันนอกสถานีรถไฟเพื่อรวบรวมเงินบริจาคสำหรับผู้ที่ได้รับผลกระทบจากแผ่นดินไหว

รถไฟยังคงหนาแน่นมาก

ทีมข่าวออกไปทั่วโตเกียวเพื่อรวบรวมเรื่องราว

ในขณะที่อาฟเตอร์ช็อกยังคงโหมกระหน่ำโตเกียวและความกลัวยังคงเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ จากสถานการณ์นิวเคลียร์ในฟุกุชิมะทำให้โตเกียวเกิดความสับสน มีความสับสนและข้อมูลที่ผิดกระจายไปทั่ว ปั๊มน้ำมันข้างบ้านของฉันเปลี่ยนจากปันส่วนในวันเสาร์และวันอาทิตย์มาปิดทำการในวันจันทร์เป็นเพียงแค่ "Sold Out"

สายรถไฟยังคงตึงเครียด

ขาตั้งกล้อง Yodobashi ว่างเปล่า นี่คือที่ที่ผู้คนลองใช้โทรศัพท์มือถือรุ่นล่าสุด

เช่นเดียวกับสถานีชินจูกุซึ่งมีปริมาณการจราจรประมาณ 6 เท่าของการจราจรต่อวันเท่ากับสถานีเพนน์ของนิวยอร์ค

สถานีบริการน้ำมันยังคงปิดให้บริการ

Shibuya Crossing ได้รับการขนานนามว่า 'ทางข้ามที่พลุกพล่านที่สุดในโลก' ซึ่งมีผู้คนมากถึง 3,000 คนที่ข้ามโดยการเปลี่ยนแสงเพียงครั้งเดียวค่อนข้างว่างเปล่าและอยู่ในความมืด

หนังสือพิมพ์หัวข้อข่าวเต็มไปด้วยเรื่องราวเกี่ยวกับสถานการณ์ในฟุกุชิมะ

ชายสูงอายุมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างเงียบ ๆ ระหว่างการเดินทางร่วม 10 นาทีของเราด้วยกัน

ด้วยความกลัวและความไม่แน่นอนทำให้จมอยู่กับมันได้ง่าย สิ่งที่ฉันประทับใจมากกว่าคือชาวญี่ปุ่นจัดการกับสถานการณ์นี้อย่างไร ในขณะที่ฉันกำลังเปลี่ยนรถไฟสายตาของฉันได้สบตากับหญิงสาวสวยคนนี้ที่กำลังเดินข้ามสถานีอย่างสง่างามพร้อมกับแม่ของเธอเพื่อไปงานรับปริญญา มันเป็นเรื่องน่าสนใจที่จะคิดว่าเธอจัดการกับสถานการณ์นี้อย่างไรราวกับจะบอกว่า "สิ่งนี้จะไม่หยุดลงเมื่อจบการศึกษา" ฉันคิดถึงเธอในขณะที่ฉันนั่งรถไฟขบวนถัดไปแล้วก็ได้ทวีตจากคนที่ทำให้ฉันยิ้มได้ “ ชาวญี่ปุ่นส่วนใหญ่ในโตเกียวใช้ชีวิตประจำวัน เงียบ แต่สงบ. ประเทศนี้มีลูกเหล็ก " มีหลายเรื่องที่ต้องพูดถึงวิธีที่ชาวญี่ปุ่นปฏิบัติตนผ่านสถานการณ์นี้

มีผู้คนจำนวนมากให้การสนับสนุนและคำอธิษฐานสำหรับญี่ปุ่น ฉันคิดว่าในฐานะชุมชนระดับโลกเราทุกคนมีความรับผิดชอบในการช่วยเหลือทางการเงินเช่นกัน มีหลายองค์กรที่ให้การสงเคราะห์ แต่ทางเลือกส่วนตัวของฉันคือสภากาชาด หากต้องการช่วยเหลือสามารถบริจาคได้ที่นี่

Dave Powell เป็นช่างภาพและบล็อกเกอร์ที่อยู่ในโตเกียวประเทศญี่ปุ่น เขาเขียน บล็อกการถ่ายภาพประจำวัน - ถ่ายภาพโตเกียว. คุณสามารถติดตามเขาได้ทาง Twitter @ShootTokyo ภาพถ่ายด้านบนส่วนใหญ่ถ่ายโดยเขา Leica M9 และเลนส์ Noctilux 50 มม. f / 0.95 ที่. 95, iso 160 และความเร็วชัตเตอร์ต่างๆ