Paano Makitungo Kung Nagtataka Ka Kung Ang Iyong Potograpiya ay Sapat na Mabuti

Katanungan ng lahat ng mga litratista kung sila ay sapat na mahusay minsan. Ito ay isang pagtingin sa kung paano nakuha ng litratista, Spanki Mills, mula sa kailaliman ng pagkabulok na iyon.

ISANG BLUR.

Iyon ang naramdaman sa akin nitong nakaraang taon. Hindi dahil sa napunta ito sa sobrang bilis at hindi dahil sa sobrang saya ko ... ngunit dahil nawala ako. Nawala ako sa kung sino ako at kung ano ang aking nililikha. Pinapayagan kong sabihin sa akin ang mga tinig na iyon Hindi ako sapat na mabuti. Lumakas sila ng palakas - kalaunan ay may hawak silang merito sa loob ko. Tanong ko sa sarili ko. Naging paralisado ako sa sarili kong pag-aalinlangan at takot.

Nagtaka ako:

• Artista ba talaga ako?
• Maaari ba akong lumikha ng gawaing gusto ng iba?
• Ang gawa ba bang nililikha ko kahit anong mahal ko na?
• Kung hindi ko ito mahal bakit may iba pa?
• Kahit na ako ay sapat na mabuti?

Nakakasakit sa Pag-aalinlangan sa Sarili

Tahimik ang bahay ... Tumingin ako sa orasan, 2 am…. Paano ako nakarating dito? Paano ito naging buhay ko? Lumalaban sa luha habang nag-e-edit pa ako ng isa pang gallery na hindi ko mahal, isa na halos nahihiya akong ipakita sa aking kliyente. Napakasakit makita ang gawaing "nililikha" ko at alam ... ALAM sa isang lugar sa loob ko mayroong higit pa. Ngunit paano kung higit na iyon ay hindi kung ano ang nais makita ng sinuman. Paano kung walang may gusto sa aking nilikha?

Simula kailan ako naging tulad ng mga tao na nagpapalugod? Sigurado na mayroon ako ng mga taong nakalulugod na kalidad sa loob ng aking pagkatao ngunit iba ito. Pinapayagan ko iyon upang maparalisa ako sa takot. Kaya't takot na lilikha ako ng isang bagay na hindi nauunawaan o natanggap ng aking mga kliyente, kaibigan, at tagasunod. Kaya sa halip na malayang lumikha ... nagyeyelo ako. Ginugol ko ang isang taon sa aking buhay sa paggawa ng isang bagay na kinamumuhian ko. Mahal ko ang aking mga kliyente at ni pagbibigay sa kanila ng eksaktong nais nila, Tumigil ako sa pagbibigay sa aking sarili ng kung ano ang KINAKAILANGAN ko. Mayroong isang maliit na bahagi sa akin, marahil mas malaki kaysa sa talagang alam ko, na nakonsensya. Tulad ng naging peke ako. Nag-aalok ako sa aking mga kliyente ng isang produkto na hindi ako naniniwala. Nasaktan ako na makita ang mga imahe sa sandaling lumabas sila sa aking memory card at lalo akong nasaktan upang tingnan ang mga ito kapag nag-e-edit at naghahanda ng isang gallery upang "ibenta" sila. Paano ko ibebenta ang isang bagay na nahihiya akong ipakita, isang bagay na hindi ko pinaniwalaan?

Minsan akong na-inlove sa inalok sa akin ng potograpiya. Hindi lamang ako tumutulong sa pag-ambag sa aking pamilya ngunit nagpapakain ako ng isang bagay sa loob ko. Natuwa ako. Saan napunta iyon at paano ako makakabalik sa lugar na iyon? Isa lamang ba akong "artist" at lahat tayo ay kailangang dumaan dito? Ngunit walang sinuman ang nagsabi sa akin na maaaring seryoso ito.

Ang Pangunahing Point

Napagpasyahan kong titigil na ako. Siguro naiwala ko lang ito, marahil ang sinasabi sa akin ng aking isip na totoo ... marahil ay hindi ako sapat. Tiyak na hindi ko pinasasaya ang aking sarili, at sa turn, pinahihirap ko ang aking pamilya at naramdaman kong nagdaraya ako sa mga kliyente. Wala nang "sapat na mabuti" ngunit hindi ko alam kung ano ang gagawin upang hanapin kung saan nagtatago ang "sapat". Kung susundan mo ako sa Facebook mapapansin mo kung paano nitong nakaraang taon na nai-post ko ang napakaliit ng aking trabaho. Inubos nito ang aking pang-araw-araw na saloobin. Tila hindi ko masira ang mga tanikala na ito na nagbuklod sa akin ng mga salitang sinasabi sa akin ng aking isip.

Kaysa isang araw tinanong ko ang isang kaibigan na mag-shoot kasama ako. Ang oras na ito ay naiiba bagaman ... Nais kong shoot siya ... AKO. Nais kong ipahayag sa mga imahe ang aking nararamdaman. Kung paano ko nakikita ang mundo sa pamamagitan ng aking sariling hamog na ulap. Sa pamamagitan ng lumabo.

Nang makuha ko ang mga imaheng iyon ay dumaan ako sa kanila… at umiyak. Wala pang isang imahe ang nakatuon pa ngunit malinaw na malinaw sa akin kung nasaan ako at kung ano ang kailangan kong gawin upang makalabas sa ulap na ito. Kailangan ko pumunta at shoot ng eksakto kung paano ko nakikita ang mundo sa sandaling ito. Para sa akin. Walang magbibigay sa akin ng pag-apruba. Kailangan kong ihinto ang paggawa ng kung ano ang komportable at payagan ang aking sarili na mag-shoot ng emosyon lamang.

Nagsaliksik ako ng mga larawang gusto ko at nauugnay sa yugtong ito sa aking buhay. Inilagay ko ang mga ito sa aking screen at sinimulang isulat ang mga emosyon na nakuha ko mula sa mga larawang iyon. Tiningnan ko ang mga imahe sa isang paraan na hindi ko pa tinitingnan ang anumang gumana dati. Hindi ako tumitingin sa maganda at perpektong koleksyon ng imahe, hinuhugot ko lang ang emosyon ng imahe. Umupo ako at pinag-aralan ang mga imaheng iyon nang maraming oras. Pinroseso ko ang mga emosyon na iyon at nang bumaril ako para sa susunod na pagkakataon, kinunan ko nang hindi binibigyang pansin ang pangwakas na imahe ... Kinunan ko ang pangwakas na damdamin.

Sa wakas Libre

Masasabi ko sa kauna-unahang pagkakataon na makakatingin ako sa ilan sa aking trabaho na higit sa 48 oras ang edad at Gustung-gusto pa rin ito (alam kong alam mo lahat kung ano ang sinasabi ko). Napagpasyahan kong hindi ko mapasaya ang lahat sa aking koleksyon ng imahe, ngunit ang mga nagtitiwala sa akin na ikwento ang kanilang kwento, ay mamahalin ito at pahalagahan ito lalo pa sapagkat ito ay nagpapakita ng isang maliit na piraso ng kanilang kaluluwa. Hindi kami mananatili sa isang ligtas na lugar, sama-sama kaming lalabas sa aming mga zone ng ginhawa. At mahal ko ito!

LIMANG mga bagay na natutunan ko sa buong bagyo nitong nakaraang taon…

1. Ang mga tinig sa iyong isip ay maaaring maglaro ng talagang pangit na trick sa iyong puso. Payagan ang iyong sarili na pakinggan ang mga ito dahil dahil kung pipigilan mo sila ay lalakas sila at mas masama sa oras.

2. Hindi ka perpekto, kung minsan ikaw ay hindi gaanong mahusay… at okay lang iyon. Kung totoo ka sa iyong sarili ang iyong mga kliyente ay makakakita ng isang piraso ng kanilang mga sarili sa iyo.

3. Hayaang maging mahina ang iyong sarili. Hindi madaling makita ang iyong sarili sa mga malabo na sandali ngunit sa pamamagitan nito ay darating ang iyong paglago.

4. Ang pagiging isang artista na hindi nilalaro ito na “ligtas” ay magpapakipot ng iyong maabot sa masa ng kliyente, ngunit palalakasin nito ang iyong maabot sa mga talagang hinahawakan ng iyong trabaho.

5. Kapag sinasabi sa iyo ng iyong puso na hindi na ito pinapakain ng iyong ginagawa, payagan ang iyong sarili na pakinggan ang boses na iyon at pahintulutan ang iyong sarili na maranasan ang pagbabago.

Spanki Mills ay isang malaking batang babae sa lungsod na nakatira sa isang maliit na bayan ng Texas na ginagawa kung ano ang gusto niya at tinatamasa bawat minuto ng paglalakbay. Tumatagal ng bawat sandali pagdating at pag-aaral at pagtawa sa buhay .... .sa isang pangalan tulad ng Spanki ... ano pa ang magagawa mo! spankimills.com