Fotoğrafçılığınızın Yeterince İyi Olduğunu Merak Ettiğinizde Nasıl Başa Çıkabilirsiniz?

Tüm fotoğrafçılar bazen yeterince iyi olup olmadıklarını sorgular. Bu, fotoğrafçı Spanki Mills'in bu çöküşün derinliklerinden nasıl çıktığına bir bakış.

BULANIKLIK.

Geçen yıl benim için böyle hissettirdi. Çok hızlı geçtiği için değil, çok eğlendiğim için değil ... ama kaybolduğum için. Kim olduğumda ve ne yarattığımda kayboldum. Kafamdaki seslerin bana söylemesine izin verdim Yeterince iyi değildim. Daha yüksek ve daha yüksek sesle büyüdüler - sonunda içimde erdemleri var. Kendimi sorguladım. Kendi şüphem ve korkumda felç oldum.

Merak ettim:

• Ben gerçekten bir sanatçı mıyım?
• Başkalarının beğeneceği işler yaratabilir miyim?
• Yarattığım iş artık sevdiğim bir şey mi?
• Sevemiyorsam neden başkası sevsin ki?
• Yeterince iyi miyim?

Kendinden Şüphe Etmek Üzücü

Ev sessiz… Saate bakıyorum, saat 2… buraya nasıl geldim? Bu nasıl benim hayatım oldu? Aşık olmadığım başka bir galeriyi daha düzenlerken gözyaşlarına karşı savaşmak, müvekkilime göstermekten neredeyse utanıyordum. “Yarattığım” ve bildiğim işi görmek çok canımı yaktı… İçimde bir yerlerde daha fazlası olduğunu BİLİYORUM. Ama ya bu daha çok kimsenin görmek istediği bir şey değilse. Ya yarattığım şeyi kimse beğenmezse?

Ne zamandan beri insanları bu kadar memnun ettim? Tabii ki zaten kişiliğimin içindeki kaliteyi sevindiren insanlar vardı ama bu farklıydı. Korku içinde bunun beni felç etmesine izin veriyordum. Korkarım müşterilerim, arkadaşlarım ve takipçilerim tarafından anlaşılmayan veya alınmayan bir şey yaratacaktım. Yani özgürce yaratmak yerine ... dondum. Hayatımın bir yılını nefret ettiğim bir şeyi yaparak geçirdim. Müşterilerimi sevdim ve onlara tam olarak istediklerini vermek, Kendime İHTİYACIM OLANI vermeyi bıraktım. Küçük bir parçam vardı, belki de gerçekten bildiğimden daha büyüktü, suçlu hissettim. Sanki sahteymişim gibi. Müşterilerime inanmadığım bir ürün sunuyordum. Hafıza kartımdan çıktıklarında görüntüleri görmek beni üzdü ve "satmak" için bir galeri düzenlerken ve hazırlarken onlara bakmak zorunda kaldım. onları. Göstermekten utandığım, inanmadığım bir şeyi nasıl satabilirim?

Bir zamanlar fotoğrafın bana sunduğu şeylere aşık olmuştum. Sadece aileme katkıda bulunmakla kalmadım, içimdeki bir şeyi derinlemesine besliyordum. Mutluydum. Bu nereye gitti ve oraya nasıl geri döneceğim? Ben sadece bir “sanatçı” mıyım ve hepimiz bunu yaşamak zorunda mıyız? Ama kimse bana BUNU ciddileştirebileceğini söylemedi.

Kırılma Noktası

Bırakmaya karar verdim. Belki kaybettim, belki aklımın söylediği gerçekti ... belki yeterince iyi değildim. Kesinlikle kendimi mutlu etmiyordum ve karşılığında ailemi perişan ediyordum ve müşterileri kandırdığımı hissettim. Artık hiçbir şey "yeterince iyi" değildi ama "yeterli" nin nerede saklandığını bulmak için ne yapacağımı bilmiyordum. Beni Facebook'ta takip ederseniz, geçen yıl çalışmalarımın çok azını nasıl paylaştığımı fark etmişsinizdir. Günlük düşüncelerimi tüketti. Beni zihnimin söylediği sözlerle bağlayan bu zincirleri kıramamışım gibiydi.

Bir gün bir arkadaşımdan benimle çekime gitmesini istedim. Yine de bu sefer farklıydı… Onun vurmasını istedim… ME. Nasıl hissettiğimi resimlerle ifade etmek istedim. Dünyayı kendi sisimden nasıl görüyordum. Bulanıklığın içinden.

O görüntüleri geri aldığımda onların üzerinden geçtim… ve ağladım. Odakta tek bir görüntü yoktu, henüz nerede olduğum ve bu pustan kurtulmak için ne yapmam gerektiği benim için çok açıktı. İhtiyacım vardı git ve ateş et TAMAMEN dünyayı nasıl görüyordum tam da şu anda. Benim için. Bana onay verecek kimse yok. Rahat olanı yapmayı bırakmam ve kendime duygularımı tek başıma püskürtmem gerekiyordu.

Sevdiğim ve ilgilendiğim görüntüleri hayatımın bu aşamasında araştırdım. Onları ekranıma koydum ve o resimlerden edindiğim duyguları yazmaya başladım. Resimlere daha önce hiç kimsenin çalışmasına bakmadığım bir şekilde baktım. Güzel ve mükemmel görüntülere bakmıyordum, sadece görüntünün duygusunu çekiyordum. Oturdum ve bu görüntüleri saatlerce inceledim. O duyguları işledim ve bir dahaki sefere çekim yaptığımda son görüntüye dikkat etmeden çekim yaptım… Son duyguyu çektim.

Sonunda özgür

Şimdiye kadar ilk defa diyebilirim ki, 48 saatten daha eski olan bazı işlerime bakabilirim ve HALA onu seviyorum (hepinizin neden bahsettiğimi bildiğini biliyorum). Hayallerimle herkesi mutlu edemeyeceğim sonucuna vardım ama hikayelerini anlatmam için bana güvenenler, ruhlarının küçük bir parçasını gösterdiği için onu sevecek ve çok daha fazla takdir edecekler. Güvenli bir yerde kalmayacağız, birlikte konfor alanlarımızdan çıkacağız. Ve onu seviyorum!

Geçtiğimiz yılın fırtınalarında öğrendiğim BEŞ şey ...

1. Zihninizdeki sesler kalbinize gerçekten çirkin oyunlar oynayabilir. Onları duymak için kendinize izin verin, çünkü onları bastırırsanız zamanla daha yüksek sesle ve daha çirkinleşecekler.

2. Mükemmel değilsin, bazen yeterince iyi bile değilsin… ve bu sorun değil. Kendinize karşı dürüstseniz, müşterileriniz içinizde kendilerinden bir parça göreceklerdir.

3. Savunmasız olmanıza izin verin. Kendinizi bulanık anlarda görmek kolay değil ama bu sayede büyümeniz gerçekleşecek.

4. “Güvenli” oynamayan bir sanatçı olmak, müşteri kitlelerine erişiminizi daraltacak, ancak işinizin gerçekten dokunduğu kişilere erişiminizi güçlendirecektir.

5. Kalbiniz artık yaptığınız şeyle beslenmediğini söylediğinde, kendinize o sesi duyma ve değişimi deneyimleme izni verin.

Spanki Değirmenleri küçük bir Teksas kasabasında yaşayan, sevdiği şeyi yapan ve yolculuğun her dakikasından zevk alan büyük şehirli bir kız. Her anı geldiği gibi almak ve hayat boyunca öğrenmek ve gülmek… Spanki gibi bir isimle… başka ne yapabilirsin! spankimills.com