Tokyo'nun İçinde: Bir Fotoğrafçının Görüşü

Tokyo'nun İçinde: Bir Fotoğrafçının Görüşü

MCP Eylemleri için yazılan: Dave Powell'ınyaşayan bir fotoğrafçı Tokyo, Japonya

Tokyo'da yaşayan bizler için son birkaç gün gerçeküstü oldu. Japonya'nın son günlerdeki olaylardan çok daha fazla etkilenen bölgelerinde yaşayanlar için bunun çok daha zor olduğunu tahmin edebiliyorum. 10 yıldır Tokyo'da yaşıyorum ve depremler günlük hayatın sadece bir parçası. Tipik olarak biraz tıkırtı, biraz titriyor, biraz rahatsız oluyorsunuz ama sonra nispeten hızlı geçiyor. Bundan birkaç saniye sonra, artan kuvvet tarafından çok farklı olduğu açıktı ve 9.0 büyüklüğünde tam anlamıyla dehşet vericiydi.

İşim için çok telefondayım ve 26. kattaki ofisimin penceresinden dışarı bakarak çok zaman geçiriyorum. Shinjuku, (Tokyo, Japonya). Depremden birkaç dakika sonra penceremden manzara buydu. Biri caddeye indi ve YouTube'daki ofis binamın bir videosunu çekti. Benimki ortadaki kahverengi bina - buradan izleyin.

Cuma günü tüm trenler durduruldu ve milyonlar ya ofislerinin katlarında uyudu ya da eve uzun bir yürüyüş için hazırlandı. Telefon mobil ağlarının çoğu kapalıydı ve ankesörlü telefonlar her birinde uzun hatların oluştuğu birincil iletişim biçimi haline geldi. Böyle bir şey olduğunda, yapmak istediğiniz ilk şey ailenizle konuşmak ve herkesin iyi olmasını sağlamaktır. Telefon görüşmeleri, postalar ve SMS'ler ulaşamadığı için birkaç saat aileme ulaşamadım. Sonunda yaklaşık 7 saat sonra Facebook'tan eşimin e-postama bir mesaj bıraktığını belirten bir mesaj aldım. Bir iletişim platformundan üstün olanın, Facebook ve Twitter.

Birkaç saatlik yürüyüşten sonra bir açık buldum Starbucks ısınmak ve kısa bir dinlenmek için durdu. Orada kimonosuyla sessizce oturan bu güzel genç kız tarafından geri götürüldüm. Açıkçası o gün için farklı planları vardı ama durumla uğraştığı zarafet beni etkiledi. Önümüzdeki günlerde bunun çok daha fazla örneğini görecektim.

Amerika Birleşik Devletleri'nde büyürken, çocukken çok yürürken ya da bisiklete binerken nasıl dolaşacağımı bildiğimi kabul ettim. Ben bir koşucuyum ve birkaç maraton için eğitim aldım, bu yüzden Tokyo'nun her yerine yürüyerek nasıl gideceğimi biliyorum. Pek çok Japonun trene bindiği ve şehirde yürüyerek nasıl dolaşılacağını gerçekten bilmediği gerçeğini hiç düşünmemiştim. Polis karakolları, eve nasıl gidileceğine dair yol tarifleri için hızla gidilecek yer haline gelir.

ve 3 saatten fazla bir süre sonra evime giden küçük sokağı buldum.

Cumartesi Sabahı alabileceğim malzemeleri toplamaya çalıştım. Gaz halihazırda 20 litre veya yaklaşık 5 galon olarak paylaşılıyordu.

Japonya'daki ekmek dükkanları satış yapıyordu - genel olarak gıdanın bulunup bulunmadığına dair bir endişe vardı. Bu, basında daha fazla yer aldı, ancak ekmek bulmak kolay olmadı.

Pazar günleri normale dönüyor gibi görünüyor ancak insanlar haberleri çok yakından takip ediyorlardı.

Ekmek dükkanları tükenmeye devam ediyor.

Oyuncak Mağazaları bomboş… Tokyo genel olarak insan eksikliğiyle gerçeküstü görünüyor.

Hükümet, çok sınırlı kapasitede çalışan ve büyük kuyruklara neden olan kesintileri ve trenleri açıkladı.

Starbucks, gücü korumak için mum ışığında çalışmaya devam ediyor.

Ofisime geldiğimde ilk yaptığım şey deprem setimi yeniden paketlemek oldu. Sabah 10: 02'de, Ibaraki'de 6.2 büyüklüğünde başka bir deprem meydana geldi. Hasar yok ama sadece bir saat ofiste kaldıktan sonra sinir bozucuydu. Personel gözle görülür şekilde sarsıldığı için birkaç şirket kapandı.

Aileler ve Öğrenciler, depremden etkilenenler için bağış toplamak üzere tren istasyonlarının dışında toplanmaya başlıyor.

Trenler son derece kalabalık.

Haber Ekipleri hikayeleri yakalamak için Tokyo'nun diğer ucunda.

Artçı sarsıntılar Tokyo'yu sallamaya devam ederken ve Fukushima'daki Nükleer durumla birlikte korkular büyümeye devam ederken, Tokyo'da kasvetli bir hava var. Etrafta çok fazla kafa karışıklığı ve yanlış bilgi yayılıyor. Evimin yanındaki benzin istasyonu Cumartesi ve Pazar günleri karne yapmaktan Pazartesi günü kapatılarak sadece "Tükendi" durumuna geçti.

Tren hatları gergin olmaya devam ediyor.

Yodobashi kamera standı tamamen boş. Burası insanların en son cep telefonlarını denediği yerdir.

NYC'nin Penn Station'ına göre günlük trafiğin yaklaşık 6 katı olan Shinjuku İstasyonu da öyle.

Benzin istasyonları kapalı kalıyor.

Shibuya Geçişi, tek bir ışık değişiminde geçen 3,000 kişiye kadar kalabalık ile "Dünyanın en yoğun geçişi" olarak adlandırıldı, nispeten boş ve karanlık.

Gazete Manşetleri Fukuşima'daki durumla ilgili hikayelerle dolu.

Birlikte paylaştığımız 10 dakikalık yolculuk sırasında yaşlı bir adam sessizce pencereden dışarı bakıyor.

Tüm korku ve belirsizlikle, ona kapılmak kolaydır. Benim daha çok etkilediğim şey, Japonların bu durumu nasıl ele aldığıydı. Tren değiştirirken gözüm, mezuniyet törenine giderken annesiyle istasyonun karşısına zarif bir şekilde geçen bu güzel genç kadını yakaladı. Bu durumu nasıl ele aldığını "BU mezuniyetle bitmeyecek" diyecekmiş gibi düşünmek ilginçti. Bir sonraki trenime biraz binerken onu düşündüm ve sonra beni gülümseten birinden bir tweet aldım. “Tokyo'daki çoğu Japon günlük hayatlarını sürdürüyor. Sessiz ama sakin. Bu ülkenin çelik topları var. " Japonların bu durum karşısında nasıl davrandıklarına dair söylenecek çok şey var.

Japonya'ya destek ve dua eden birçok insan var. Küresel bir topluluk olarak hepimizin finansal olarak da yardım etme sorumluluğumuz olduğunu düşünüyorum. Yardım sunan birçok kuruluş var ama kişisel tercihim Kızıl Haç. Yardım etmek isterseniz buradan bağış yapabilirsiniz.

Dave Powell, Japonya'nın Tokyo kentinde yaşayan bir fotoğrafçı ve blog yazarıdır. O yazıyor günlük fotoğrafçılık blogu - Tokyo'yu vur. Onu Twitter'da @ShootTokyo'da takip edebilirsiniz. Yukarıdaki fotoğrafların çoğu onun Leica M9 ve .50, iso 0.95 ve çeşitli deklanşör hızlarında bir Noctilux 95 mm f / 160 lens.