Ben, Ben ve Ben: Otoportre Fotoğrafçılığına Giriş

Kendi Portrelerine Giriş

Yaklaşık iki yıl öncesine kadar, beni bulabileceğiniz tek fotoğraflar başkası tarafından çekilmiş ve gerekli aile fotoğrafları olma eğilimindeydiler. Ne zaman bir arkadaş bir grup fotoğrafçıya meydan okudu kameranın arkasından çıkıp fotoğrafların içine girmek fotoğrafçılığımı değiştirdi. Zorluk kendi fotoğrafınızı çekmekti - Kameranın aynanın kendi portresi gibi görüntünün bir parçası olması ya da kamerayı kol mesafesinde tutup çekmiş olmanız önemli değildi. Kendi fotoğrafını çekmek zorundaydın.

O noktada ilgimi çekti. Bu benim için yeni bir tür fotoğraftı: kendi kendine portre fotoğrafçılığı. Konfor bölgemin tamamen dışında bir şey denemek ve onunla neler yapabileceğimi görmek heyecan vericiydi. Kamera ile zorunlu ayna çekimini göz küreme kadar çektim, bilirsiniz, hemen hemen her fotoğrafçının en az bir kez kendi çektiği aynayı.

Kendi Kendine Portre Fotoğrafçılığı İlgisini Çekiyor

İki hafta sonra bu arkadaş aynı meydan okumayı yaptı. Bu sefer kamerayı kol boyu tutmaya çalıştım. Lensin arkasını göremediğinizde doğru odağı elde etmenin ne kadar zor olduğunu biliyor musunuz? Zordu ve doğru şekilde yapmak için birkaç deneme yapıldı. Her iki haftada bir bu fotoğrafçı grubuna aynı meydan okuma verildi. Giderek daha fazla fotoğrafçı katıldı. Bu sıralarda, Cadılar Bayramı köşeyi dönünce içimdeki Audrey Hepburn'e kanallık etmeye çalıştım. Bu "yeni" fotoğrafa bağımlıydım.

365 Projesi: Tüm Otoportreler

Geçtiğimiz Ocak (2013), kendimi gerçekten otoportre yapmaya ve 365 projesini üstlenmeye karar verdim. Bir yıl boyunca her gün kendi fotoğrafımı çektim. Bunu birkaç nedenden dolayı yaptım.

• Başkalarının, yani kocamın bende gördüklerini görerek kendimi daha çok sevmeyi öğrenebilirdim.
• Kendimi nasıl poz vereceğimi öğrenebilirim ve ek olarak, gurur verici pozisyonlarda ve ışıkta herhangi birine poz verebildim.
• Yaratıcılığımı genişletebilir ve her zaman mevcut olan ve fotoğrafçının istediği her şeyi yapmaya istekli bir model üzerinde deneyebilirim.

Özçekimlerimin yaklaşık yarısı planlanmış, yani Pinterest'teki panolara bakarak ilham alıyorum veya bir şarkı duyuyorum veya hatta beni etkileyen bir şey okuyorum ve bunun bana nasıl hissettirdiğini göstermek istiyorum. Oradan, kafamın nasıl görünmesini istediğimi hayal ettim ve sonra ihtiyacım olan parçalara ayırıyorum - arka plan, ışıklandırma, giysilerim, sahne dekorları, vs. yüzümün nasıl görünmesini istediğimi hissediyorum. Oradan kameramı ve “alanımı” kurdum ve ardından birkaç deneme çekimi yapıyorum. Çoğu zaman kullandığım bir uzaktan kumandam var, ya elimde tutuyorum ya da 2 saniyelik sürümde tutuyorum ve fotoğrafta olmaması için bir kenara atıyorum.

Telefonumda ve iPad'imde devam eden bir fikir listesi tutuyorum, böylece bir gün takılıp kalırsam listeyi gözden geçirip yeniden ilham alabilirim. 365 veya 52 haftalık bir projeyi denerseniz bu sistemi şiddetle tavsiye ederim. Hiç ilham almadığın ve hiçbir şey düşünemeyeceğin günler olacak, diğer günler ise fikirler dökülüyor. Bu şekilde her zaman biraz ilham alabilirsiniz.

Sadece bir fikir listem değil, aynı zamanda Portraits Of A Modern Housewife, Ghost In The Machine (başkasının 365 projesinden esinlenerek), Demon Inside, Thirteen Nights Of Cadılar Bayramı ve en sonuncusu, Mini-Me'ler. Bu mini projeler de devam etmeme yardımcı oluyor.

Bu, aşağıda bitmiş çekimle birlikte Ghost In The Machine fotoğraflarımdan birinin perde arkası görüntüsüdür.

Planlayın, Çekin, Tekrarlayın, Geri Bildirim: Selfie sanatı

Odağı, ışığı, görünümü - her şeyi - ilk 3 çekimde kesinlikle mükemmel hale getireceğiniz zamanlar vardır. Diğer taraftan, 100 çekim yaptığım ve aralarından seçim yapabileceğim yalnızca 3 tane bulduğum zamanlar oldu ve üçüne de tapmayabilirim.

Öğrendiğim tek şey, sosyal medyada kamuya açık bir şekilde yayınlarsanız, ister 'sürüngen', ister eleştiri ya da genel olarak sadece pislik olsun, istenmeyen ilgiye hazırlıklı olun. Benim için onları görmezden gelme ve baştan çıkarma eğilimindeyim. Zamanıma değmezler ve sonunda bu projeyi tek başıma yapıyorum. Bunu, yılımın nasıl geçtiğini görsel bir günlük olarak yapıyorum. Kendi portrelerim kendimi ifade etmemin bir yolu ve kendi portrelerinizi böyle düşünürseniz, yapmak çok daha kolay hale geliyor.

Bu yılın görsel günlüğüm olduğu için her çekimde kalbimden / ruhumdan küçük bir parça koyuyorum. Bunu yaptığımda, göndermek istediğim mesaja sadık kaldığımı ve fotoğrafların çok daha büyük bir etkiye sahip olduğunu buldum. İster otoportreler, manzaralar, doğa, hatta portre çalışmaları olsun, kendinizi imajlara sokmanın dezavantajı, işinize bağlı kalmanızdır. Duygusal olarak yorucu olabilir ve yanabilirsiniz. Bununla, arada bir tekrar "aptalca" yaparak baş etmeye çalışıyorum. Her görüntü ruhu araştıran veya yürek parçalayan olamaz.

Bir keresinde fotoğrafa göre konfor seviyemin değişip değişmediği sorulmuştu. Onlar yapar. Ne kadar cilt gösterdiğim o kadar değil, daha çok hangi duyguları ve hangi tarafımı göstermeye istekli olduğumla ilgili. Baş döndürücü, şapşal tarafını göstermeye istekli miyim? Duygusal olarak harap olmuş tarafa ne dersiniz? Geçen yıl yaşadığım kayıplar hakkında gizli mi kalmalıyım yoksa onları fotoğraflarla gösterip kapanış mı yapmalıyım? Benim için bu 365 projesi, birisine gerçekten bitirebileceğimi ve sıkılmayacağımı ve bırakmayacağımı göstermenin bir yolu olarak başladı. Yılımı hatırlamanın ve yaratıcılığımı gerçekten açmanın bir yolu oldu.

Aşağıda Mini-Me serisinden bir resim var:

Tamara Pruessner, fırtına, manzara ve makro fotoğrafçılığı konusunda uzmanlaşmış Arizona, Marana'da bir doğa fotoğrafçısıdır. Filmin nasıl geliştirileceğini öğrenirken 13 yıl önce manuel bir Minolta film kamerasıyla başladı. Sonunda Midwest boyunca fırtınaları kovalamak istiyor. Otoportre fotoğrafçılığını onda bulabilirsiniz. Web sitesi veya Facebook'ta.