Özel Ürünler
-
İndirim!
-
İndirim!
-
İndirim!
-
İndirim!
Temel Photoshop EylemleriYenidoğan İhtiyaçları ™ Yeni Doğan Bebek Düzenleme Photoshop Eylem Seti
$29.00 -
İndirim!
-
İndirim!
-
İndirim!
-
İndirim!
Bu bir fikir toplama yazısıdır. Lütfen düşüncelerinizi blogumun “yorum kısmına” ekleyin.
Ben bir blog takipçisi değilim, ancak genellikle fotoğraf camiasında tanınmış fotoğrafçıların web sitelerini ve bloglarını incelerken buluyorum. İnsanlar bana sık sık çalışmalarının "x" fotoğrafçısı gibi görünmesini nasıl sağlayabileceklerini soruyorlar. Çoğu zaman, çalışmalarının neden belirli bir kişininki gibi görünmesini istediklerini merak ediyorum.
Burada “isim verme”yi planlamıyorum ama pek çok fotoğraf fotoğrafçılığın kurallarını çiğniyor. Sıklıkla gökyüzünün uçtuğunu ve hatta giysilerde patlamalar, ciltte güneş lekeleri, neredeyse neon rengin aşırı doygunluğunu, şişkin kırmızı kanalı olan veya ayrıntıdan yoksun bir cilt görüyorum… En büyük suçlu, izole edilmiş renk tonları, cilt tonunun çok farklı olması veya beyaz giysiler ve beyazlar. gözlerin açık bir renk tonu vardır.
Bugün size sorduğum soru, keskin çekimleri olan, arka plan bulanıklığı iyi olan, sağlam kompozisyonları olan veya sadece ünlü olan, ancak bazı pozlama, renk sorunları veya renk sorunları yaşayan, tanınmış portre ve düğün fotoğrafçılarının sanatına bakarken şu: diğer temel bilgiler – şunları yapıyor musunuz:
- Bırakın gitsin; onlar sanatçıdır ve kuralları öğrendiklerinde onları çiğneyebilirler.
- Sanat özneldir, teknik konular bile gri bir alandır.
- Hayal kırıklığına uğrayın – bunlar benim sahip olduğum sorunların aynısı ve yine de web sitemde veya bir fotoğraf forumunda yayınlasaydım tamamen aynı görüntüyü ürettiğim için eleştirilirdim.
- Kendi çalışmalarında bu kusurları nasıl göremediklerini merak ediyorum.
- Acaba nasıl düzgün bir şekilde açığa çıkaracaklarını veya renk sorunlarını nasıl önleyeceklerini veya düzelteceklerini bilip bilmediklerini merak ediyorum. Yoksa sanatsal niyetleri bu mu?
- Kendi kendime düşünüyorum, benim işim onlarınkinden daha iyi. Nasıl oluyor da onlar iyi tanınıyor da ben tanınmıyorum.
- Fotoğrafçılıkta teknik becerilerden daha fazlası olduğunun farkına varın. İş becerileri, ağ oluşturma ve kişilik çoğu zaman bir fotoğrafçıyı gerçek fotoğraflarından daha ileriye taşıyabilir.
- Teknik becerilerin abartıldığını düşünün; bir fotoğrafçı olarak istediğimi yapabilmeliyim, onlar da öyle yapmalı.
- Onların çalışmalarına bakmamaya çalışın; önemli olan tek şey benimkinin neye benzediğidir.
- Diğer - yukarıdakiler sadece bazı düşüncelerin olabileceği yerlerdir. Lütfen bunları veya sahip olduğunuz diğerlerini açıklayın.
Yorum yok
Leave a Comment
Olmalısın giriş Yorum yazmak için.
Son Yazılar
Jodi, ben sadece 'yaşa ve yaşat' tarzı bir adamım. Eğer kuralları çiğnemek istiyorlarsa sanırım bunu hak ettiler. Ve bunu düşündüğümde ben de öyle düşünüyorum. Şimdi bunun beni etkilemesine izin verip vermeyeceğim başka bir konu. Şahsen ben keskinden yumuşaka, doğru rengi 'yorumlayıcı' renge vb. tercih ederim. Ancak bu, ara sıra çizgiyi aşmayacağım ve zaman zaman bunu yaptığım bilindiği anlamına gelmez. Ve biliyor musun? Ara sıra kuralları çiğnemek çok eğlenceli ve kesinlikle tavsiye ediyorum. 'Dijital sıska dalış' gibi! ;-)Sabun kutusu için teşekkürler!- Bobby
Öncelikle blog takipçilerinizden biriyim, ha! Blogunuzda güvenebileceğim o kadar çok kaynak var ki, diğer fotoğrafçılara yardım etme konusundaki özverili bağlılığınız muhteşem! Teşekkür ederim. Bununla birlikte, önce onları bildiğiniz sürece kuralları çiğnemenin sorun olmayacağını düşünüyorum. Bir keresinde, diğer fotoğrafçıların tarzını taklit etmek için fotoğraflarıma eylem üstüne eylem uyguladığım için tüm fotoğraflarımdan nefret ettiğimde bu aşamadan geçtim. Bunu zamansız hale getirmek yeni hedefimdi çünkü fotoğraflarıma bakarken ve fotoğraflarımı nasıl düzenlediğimi görünce utanıyorum. Elbette hepimiz bunu biliyoruz ama bu aslında fotoğrafçıya ve onu nasıl sürdürmek istediklerine bağlı.
Benim için onu bırakmak daha kolay. Neden onların yaptıklarının (ya da yapmamalarının) zamanımı almasına ya da endişelenmeme izin vereyim? Yürütmem gereken bir işim var ve ürettiğimi üretmek için para alıyorum. Ve onlar da öyle. Bazıları ürettikleri işlerden değil, sadece tanıdıklarından dolayı tanınıyor olabilir. Ayrıca müşteri mutluysa bu neden önemli? Kendi tarzım var ve bazen havaya uçuyor veya biraz fazla kontrast veya doygunluk ekliyorum, ama bu benim ve benim tarzım. Ve yaptıkları şey de onları yapan şeydir. Çoğu zaman benim işimin onlarınkinden daha iyi olduğunu düşünmüşümdür ama yine de "popüler" değilim ama bu fazlasıyla lisedeki olgunlaşmamışlığı ve çocukça oyunlar oynamayı anımsatıyor. Ben buyum ve işim bu. Çalışmalarımla, tarzımla ve standartlarımla gurur duyuyorum ama diğer fotoğrafçıların da aynı şeyi hissetmesini beklemiyorum. Müşterilerim onlar için ürettiğim işten %100 memnun kaldıkları sürece, o zaman sorun yok ve diğer fotoğrafçıların en iyi olduğunu düşündükleri şeyi yapmalarını bırakacağım. Bununla birlikte .. IMHO, bazen kurallar çiğnenmek içindir. Sırf bu kuralların bazıları üretmekten hoşlandığım iş türüyle uyumlu olmadığı için "kurallara" uymuyorum. Ve ben bir birey olduğum için, bu bireyselliği uygun gördüğüm şekilde ifade etmekte özgürüm. Bireysellik güçlüdür ve tüyleri kabartmaktan keyif alır..
Muhtemelen benim ana tepkim bu: 'Sinirlen, bunlar benim yaşadığım sorunların aynısı ve yine de bunu web sitemde veya bir fotoğraf forumunda yayınlasaydım tam olarak aynı görüntüyü ürettiğim için eleştirilirdim.' ”Fotoğrafçılığın teknik becerilerden daha fazlası olduğunun farkına varın. İş becerileri, ağ kurma ve kişilik çoğu zaman bir fotoğrafçıyı gerçek fotoğraflarından daha ileriye taşıyabilir.” ve bu “Onların çalışmalarına bakmamaya çalışın” – önemli olan benimkinin neye benzediğidir.”Sanırım bazı kurallar çiğnenmek için konmuştur, diğerleri ise , çok değil…
İlginç bir soru, Jodi. Sanırım bu üçü muhtemelen benim hissettiklerime en yakın olanlar:–Bırak gitsin “onlar sanatçı ve bir kez kuralları öğrendiklerinde”onları çiğneyebilirler.–Sanat özneldir, teknik şeyler bile bir gri alan.–Teknik becerilerin abartıldığını düşünün “ñ bir fotoğrafçı olarak ben istediğimi yapabilmeliyim ve onlar da öyle yapmalı. Sanat gerçekten özneldir ve fotoğrafçılık da sanattır. Genelde fotoğrafçının yaptığı şeyi yapmak istediğini varsayıyorum. Ve eğer gerçekten böyle bir niyetleri yoksa, sonuçtan da hoşlanmış olmalılar. Sizin teknik bir mesele olarak gördüğünüz şeyi, onlar (ve diğerleri) bir stil olarak görebilirler.
Sanırım bunların hepsini bir anda düşündüm. Ancak fotoğraflarında yaptıkları bir şeyden dolayı eleştirilmeyi sevmiyorum. Kim yaparsa yapsın nefret ettiğim birkaç şey var. odaklanmayı ve bunun gibi şeyleri kaçırdım.
Zor bir soru çünkü cevabın pek çok farklı yanı var. Bir yandan, zanaatınızda tecrübeli ve yetenekli olduğunuzda, biz sanatçılar olarak büyüyoruz ve bazen işleri ilham verici ve heyecan verici kılmak için sınırları zorlamaya çalışıyoruz diye düşünüyorum. Görselleri gördüğümde ve onların "WTH" diye düşündüklerini düşündüğüm birçok durum oldu, ancak fotoğraflar övgü dolu eleştiriler aldı. Yorum yapmayan şeyin içimizdeki "iyi" kişi olduğunu düşünmek hoşuma gidiyor, yaklaşan fotoğrafçıların bu konuda hiçbir fikrinin olmaması değil. Hayattaki her şey gibi, bu da her zaman kaliteyle ilgili değildir... ne kadar cesaret kırıcı olursa olsun... sadece bunun üstesinden gelmeli, yolumuza devam etmeli ve sadece işimizden memnun olmalıyız.
CC isterken bununla mücadele ediyorum - "yanlış" olduğunu bildiğim şeylerde CC alıyorum ama yine de görüntüyü seviyorum veya kuralı bilerek çiğniyorum. Bu yüzden muhtemelen şu duruma düşüyorum: "Sinirleniyorum; bunlar benim yaşadığım sorunların aynısı ama yine de bunu web sitemde veya bir fotoğraf forumunda yayınlasaydım tam olarak aynı görüntüyü ürettiğim için eleştirilirdim."
Kuşkusuz ben de bir MCP blog takipçisiyim 🙂 Çoğunlukla öğrenmek için ve Jodi, sen gerçek, cömert bir öğretmensin. Web tasarımını araştırırken bazı harika (ünlü) fotoğrafçılarla karşılaştım ve onların çalışmalarını taklit etmenin ne kadar cazip olabileceğini fark ettim. Bloglarına vb. bakmayı alışkanlık haline getirmiyorum çünkü bu noktada kendi tarzımı bulma konusu daha çok ilgimi çekiyor. Benim tavsiyem ve tüm bunlar arasında yol alırken hatırlamanız gereken önemli şey, herkesin kendi özel tarzlarında benzersizdir ve ifadenizin ne olacağını bulmak için ruh araştırması ve denemeler yapmak size kalmıştır. Fotoğraf bir araçtır… ışık bir araçtır… ancak herkes olayları aynı şekilde görmez. Bazı insanlar daha tekniktir ve bunu işlerine yansıtmayı severler… bu onları iyi “hissettirir” ve dolayısıyla izleyicinin de iyi “hissetmesini” sağlar. Kuralları çiğnemenin sorun olmadığı konusunda Julie Lim'e katılıyorum. önce onları tanıyorsun. Gerçek yaratıcılık, ekipmanla meşgul olmanız ve onu nasıl kullanacağınızı öğrenmeniz ikinci doğanız haline geldiğinde ve ardından ekipman sizin bir uzantınız haline geldiğinde ortaya çıkar… dolayısıyla fotoğraf çekerken veya bunları düzenlerken kalbinizi ve size iyi gelen şeyleri kullanın. Diğerleri buna yanıt verecektir ve bu, alışılmışın dışında sanatsal veya gerçekten teknik ve mükemmel olabilir. Fotoğrafın bu geniş ve harika dünyasında herkese yer var. Dijital dünyanın olanakları beni şaşkına çevirdi. Kafa karıştırıcı olabileceğini biliyorum, ancak daha azının daha fazla olduğunu ve bazen daha fazlasının daha az olduğunu hatırlayabilirseniz, bununla sadece eğlenebilir, başkalarının vizyonlarını takdir edebilir ve kendi vizyonunuzu bulabilirsiniz. her şeyde kendine ait bir yer var. Kimse senin gibi şeyleri göremez… Kalbinde ne varsa, yeterince derine inersen dünya onu görür…xo
Bazı yerel "cazibeli" fotoğrafçılara takılıp kalırdım. Kötü ten yumuşaması (plastik bir manken için bu gerçekten hoş görünüyor, gerçek dışı göz rengi ve göz beyazları “Stargate Ga'uld” beyazına gidiyor. Çoğunlukla buna izin verdim. Bir görüntüyü düzenlerken emin olmak çok zor bazen onları harekete geçiren şey o anın duygusuysa ve bunu geliştirmeye çalışıyorlarsa, müşteriye harika bir şey veriyorsa tüm teknik ayrıntılar bir kenara atılabilir. Joe Buissink'in konuşmasını dinleme şansım oldu. Geçtiğimiz günlerde Denver'lı bir fotoğrafçı grubu. Ekrana muhteşem bir görüntü getirdi ve gösterdi. Yarışmaya girdiğinde 70 puan aldı. Hakim teknik detaylara dikkat çekti ve Joe sordu, "Ama bu nasıl oluyor?" hissediyor musun?" Yargıç bunun kendisine hiçbir şey "hissettirmediğini" söyledi. Yargıç görüntüyle bağlantılı değildi. Joe oradaydı ve çiftler gününü, gelini, damadı ve aileyi bunun bir parçası olarak paylaştı. Gelin ve damat için aşklarını yansıtan şey "THE" görüntüsüydü. Bağlantısı kopmuş yargıç/izleyici sadece teknik ayrıntıları gördü, görüntüyle bağlantısı olanlar ise duyguyu gördü. Güzellik ve öyle görünüyor ki fotoğraf stilleri gerçekten bakanın gözündedir.
Bazı şeyler beni diğerlerinden daha fazla rahatsız ediyor. OOF benim için atlatması zor bir şey. Benim kitabımda şişmiş bir gökyüzü o kadar da önemli değil. Yani sanırım yanlış olan “teknik” şeye bağlı.
Ah, Mark'ın fotoğrafa karşı bir şeyler hissetme konusunda söyledikleri gerçekten hoşuma gitti. Bu yüzden bu işteyiz; insanlara bir şeyler hissettiren fotoğraflar yapmak. Ve aynı fotoğraflar, aynı insanlara çok uzun bir süre boyunca aynı şeyi hissettirecek. Ben de hüsrana uğruyorum çünkü her zaman her şeyi teknik olarak doğru yapmak için çok uğraştım ama yine de ünlü bir fotoğrafçı değilim. Ancak son zamanlarda, geçmiş/mevcut müşterilerin yönlendirmeleri sayesinde giderek daha fazla müşteri kazandığımı fark ettim. Bu iyi bir işaret! Ayrıca bunun bir iş olduğunun da farkındayım ve teknik olarak ne kadar iyi olursanız olun, bunu yapabilmek için harika iş becerilerine sahip olmanız gerekiyor. Ayrıca fotoğraftan çok kendinizi satmanız gerekiyor. En iyi fotoğrafları çekebilmeniz için insanların sizi sevmesi ve yanınızda rahat hissetmesi gerekiyor. Bunu fark ettiğimden beri fotoğrafçılığım yerine kendimi pazarlamaya çalıştım. İşin komik tarafı, çok uğraşmayı bıraktığımda fotoğrafçılığım daha iyi hale geldi!
Ücretli fotoğrafçılara Facebook'ta f/stop ve enstantane hızını anlamadıklarını özel olarak itiraf ettirdim. “A1 Sanat Öğretmenleri” küresel grubumda açıklamalar yayınlamaya başladım. Şimdi onları bu gönderilere yönlendiriyorum ve onlara ödev veriyorum. Düğün çekimlerine başlamamın iki nedeni var. Düğün fotoğrafçım düğünümü düzgün bir şekilde "çekmedi", bu yüzden eşim gelinliğini tekrar giydi ve yeniden çekim için smokinimi ve limuzinimi tekrar kiralamak zorunda kaldım. Limuzin şoförü çok yardımseverdi ve bizi bağlantılarının olduğu yerlere götürdü. Çekimi ayarladıktan sonra deklanşöre basması için bir iş arkadaşımı tuttum ve bir, iki, üç diye saydım”_ Fotoğraflar artık Deri Ustası'nda. albüm. Düğün çekimi yaparken bunları satardım. Bütün bunları şunu belirtmek için söylüyorum: “Düğün yapmadan önce zanaatınızı bilin. Bir “fotoğrafçının” bir hikayeyi resimlerle geri getirmemesi sektöre kötü yansır. Düğün fotoğrafımı kurtarmak için pek çok sorunlu fotoğrafa bakmak zorunda kaldım. Düğün albümümün büyük bir kısmı yeniden çekimlerimden oluşuyor. İkincisi, fotoğrafçılık yaptığımı bilen arkadaşlarım tarafından düğün çekimleri yapmam konusunda desteklendim. Film endüstrisi artık 70 mm Hasselblad sırtımı desteklemiyor ve 10,000 dolarlık dijital sırtımı satın alamıyorum, bu yüzden”_ Sanat ve fotoğrafçılık öğretmenliğine geri dönmeyi umuyorum.Kuralları çiğnemek harika ama önce düğünlerinin hikayesini anlatın (başlangıç, orta ve son). Çerçeveli sehpa fotoğrafını unutmayın! Sizin de benzer bir hikayeniz olabilir. Nikon D80 makinemi eski Nikkor lensimle manuel olarak çekmekten hala keyif alıyorum. Belki bir gün işe geri dönerim. Hala on beş fitlik bir yük için 2 Œ_ delik açabilecek özel bir film yapımcısı arıyorum, eğer bunu yapan birini tanıyorsanız? A1 Sanat Öğretmenlerine fotoğraf dersi fikirleri göndermekten veya sunmaktan çekinmeyin. Büyürken keyif aldığınız sanat dersleri hakkında yorum yapabilirsiniz ya da her yaş grubuna yönelik aklınıza gelen bir fikri anlatabilirsiniz, biz onu geliştirelim. Jodi'nin çalışmalarını ve gönderileriyle başkalarına yardımcı olmak için yaptığı her şeyi çok takdir ediyorum. Bunları resim ve fotoğraf öğretmenleriyle paylaşmaktan mutluluk duyuyorum. Hepimize yaptığı değerli katkılardan dolayı kendisine bir kez daha teşekkür etmek istiyorum!
Sanırım bu tartışmayı pek çok kez duydum çünkü cevaplar bana çok açık görünüyor… Ancak konuyu basit tutmak adına, yukarıdan benim fikrime en yakın olan noktaları yeniden ifade edeceğim:**Bırakın gidin “ñ onlar sanatçıdırlar ve kuralları öğrendikleri anda” onları çiğneyebilirler. **Fotoğrafçılığın teknik becerilerden daha fazlası olduğunu anlayın. İş becerileri, ağ oluşturma ve kişilik çoğu zaman bir fotoğrafçıyı gerçek fotoğraflarından daha ileriye taşıyabilir. Bununla birlikte, yaptığınız işi beğenen müşterileriniz varsa ve bunu onlar adına yapmaktan mutluluk duyuyorsanız, başarılı bir iş yürütme şansınız yüksektir. Farklı tarzlar farklı insanlar için işe yarar; bir fotoğrafçı olarak bununla ne kadar çabuk yaşarsanız, kendi *sanatınızı* üretmekte o kadar özgür olursunuz. Kendinize bir iyilik yapın – “Nefret eden” olmayın.
"Tanınmış" ve "iyi" fotoğrafçı mutlaka aynı olmak zorunda değildir; birçok "tanınmış" fotoğrafçının en iyi ihtimalle vasat olan işlerine tanık oldum. Ayrıca "iyi" fotoğrafçıların "tanınmış" kategorisine uymayan çarpıcı fotoğraflarını da gördüm. Aradaki fark, bazı fotoğrafçıların fotoğraf dünyasında rock yıldızı olmak ve kendilerini aktif olarak bu şekilde pazarlamak istemeleri, diğerlerinin ise sadece dışarı çıkıp müşterileri için iyi işler yapmalarıdır. Günümüzde pek çok portre ve düğün fotoğrafçısı, bu işin üstesinden gelmeyi öğrenmeleri gerektiğini düşünmüyor. Fotoğrafın teknik tarafı önemli değil. Teknik sorunlara dikkat çektiğinizde aldığınız iki standart yanıt, "Bu sanattır" ve/veya "Ebeveyn/gelin görüntüyü beğendi." Kötü fotoğrafçılık için "Bu sanattır" bahanesi yıllardır ortalıkta dolaşıyor ve hâlâ da var. 30 yıl önce olduğu gibi şimdi de bir şaka. Ayrıntılara dikkat çektiğinizde buna verilecek sonraki cevap şudur: “Bu sanat ve siz bunu anlamıyorsunuz.” Ben gayet iyi anladım, berbat fotoğrafçılığı sanat diyerek geçiştiriyorsunuz. Diğer bahane ise “Ebeveynler /bride resmi beğendi” ifadesi de geçerli değil. Müşterilerinizin onlar için yaptığınız işi beğenmesi önemli olsa da sırf onların beğenmesi o işi iyi fotoğrafçılık yapmaz. Fotoğraftaki konuyla derin bir duygusal bağları vardır ve onlara verdiğiniz hemen hemen her yarı odaklı ve açık görüntüyü seveceklerdir. Sürekli olarak teknik sorunlar yaşayan "tanınmış" bir fotoğrafçının çalışmalarına rastladığımda onları fotoğrafa koyarım “Pazarlamada fotoğrafçılıktan daha iyi” kategorisini tercih edin ve bunlara pek aldırış etmeyin. Bu her zaman kurallara uymanız gerektiği anlamına gelmiyor, kuralları çiğnemeyi kendine stil haline getirmiş birkaç fotoğrafçı var. Vurguları patlatmak gibi şeyler yapıyorlar, fark şu ki bunu kasıtlı olarak yapıyorlar ve ne yaptıklarını anlıyorlar. Eski bir deyişi takip ediyorlar: “Kuralları çiğnemeden önce kuralları bilmek zorundasın.” Ne yazık ki pek çok fotoğrafçı kuralları umursamıyor çünkü bunların önemli olmadığını düşünüyorlar ve bu da düşük kaliteli fotoğraflarda kendini gösteriyor. Ama hey, sorun değil, sonuçta “Bu sanat” ve/veya “Ebeveynler/gelin görüntüyü sevdi”, yani bunun iyi bir fotoğraf olup olmadığı kimin umrunda, ben fotoğraf dünyasında bir rock yıldızıyım ve hepsi bu önemli.
En sevdiğim fotoğrafçının fotoğraflarında renklerin bazen süper doygun olması dışında eleştirilecek hiçbir şey görmüyorum - ama bu onlar için işe yarıyor. Yaratıcılıktan ve kompozisyondan teknik şeylerden çok daha fazla keyif alıyorum. Fotoğrafçılık sanattır ve güzellik bakanın gözündedir. Son zamanlarda çektiğim çok sevdiğim fotoğrafın benden başka kimseye hiçbir faydası olmadı. Yine de çok sevdim ve çerçevelettirdim. Bu beni mutlu ediyor. Düşünce yazısı için iyi yemek Jodi.
Herkes Picasso'yu sevmiyor ama eğer kuralları çiğnemeseydi yine de dünyanın en ünlü sanatçılarından biri olur muydu? Kimine göre bu bir sanattır, kimine göre ise bir iş. Sanat olduğunu düşünenler için kurallar çiğnenecek ve bundan keyif alacaklar.
Birisinin yaratıcılık uğruna belirli teknik mükemmelliklerden vazgeçmeyi seçmesi genellikle açıktır. Her şeyi aynı şekilde yapmayı seçsem de seçmesem de fotoğrafçının yaptığı seçimlere saygı duyabilirim. Bu sanattır. Teknik beceriler önemlidir ve sanatçılar/fotoğrafçılar her zaman kendi zanaatlarında ustalaşmaya çalışmalıdır. Zorunlu olarak kurallara uymak harika bir sanat yaratmaz. (Aklıma üçte bir kuralı geliyor).# Bırakın gitsin “ñ onlar sanatçı ve bir kez kuralları öğrendiklerinde “ñ onları çiğneyebilirler.# Sanat özneldir, teknik konular bile gri bir alandır. Ama… Örneğin, sürekli olarak kötü odaklanmış görüntülere sahip bir fotoğrafçıyı asla işe almam.
Monitörümün doğru şekilde kalibre edilip edilmediğini merak ediyorum. Elbette bu gökyüzü bu kadar şişmiş olamaz ya da güneş bu kadar bunaltıcı olamaz. Zaten kuralları kimin koyduğunu merak ediyorum. Bu kadar çok başarılı fotoğrafçı kuralları çiğneyip bundan para kazanabiliyorsa, belki de bu kurallar herkesin düşünmenizi istediği kadar zor ve hızlı değildir.
Bakın, her zaman yeşil tenin uyulması ya da çiğnenmesi gereken bir kural olmadığını düşünmüşümdür, sadece iyi bir fotoğrafçılık değildi. Ciltteki renk tonlarını anlamıyorum ve bunun HER ZAMAN gerçekleştiğini gördüğüm bazı fotoğrafçılar var. Beni deli ediyor. Diğer şeyler, görüntüyü çok fazla bozmadığı sürece beni pek rahatsız etmiyor: Havanın uçması, uzuvların kesilmesi, çerçevenin tam ortasına ortalanmış bebek. Bununla birlikte, sonuçta önemli olan fotoğrafçının nerede olduğudur. Müşterileri mutlu mu? Yaşamak için yeterince para kazanıyor mu? Eğer öyleyse bu konuda aslında söylenecek hiçbir şey yok. Ancak sırf isimleri bilinmediği için insanların fotoğraflarının iyi algılanmadığını bilmek kesinlikle sinir bozucu. Son birkaç aydır kişisel olarak farkına vardığım bir şey bu. Pazarlama, başarılı bir fotoğrafçılık işini yürütmenin büyük bir parçasıdır ve çoğu zaman birisinin teknik departmandaki eksiklerini telafi edebilir.
Sadece kendi fikrim: Gerçekten Seviyorum, Seviyorum, Seviyorum, ilham alıyorum, tanınmış olsun ya da olmasın… Tam zamanlı çalışıyorum ve fotoğrafçılık benim tutkum… Evet, gerekirse teknik olabilirim, ruh halime göre sanatsal, bazen ciddi ya da aptal olabilirim …. Hepimizin kendi aklı var ve aklımız her gün aynı şekilde düşünmüyor… Zaten çoğumuz. Bazı şeylerde bir gün iyi olabilirim, ertesi gün kötü olabilirim... Yani özetlemek gerekirse, başkalarının eşyalarına bakmayı, kusur aramayı değil, olaylara farklı bir açıdan veya açıdan bakmayı seviyorum. Bazen kendi eşyalarıma bakmaktan sıkılıyorum… Ve eğer “iyi tanınan bir fotoğrafçının” gerçek imajının ötesindeki kusurları bile fark edecek kadar şanslıysam, bu kendimi daha iyi hissetmemi sağlıyor… Demek istediğim şu ki, kimse mükemmel değil, hayır BS insanlarını ne kadar övmeye çalışırlarsa çalışsınlar, o yüzden sizi MUTLU eden şeyi yapmaya devam edin.. Büyüdükçe daha iyi olacaksınız!!! 🙂 Daha sonra timsahlar!!!!
Nesneler düzgün bir şekilde açığa çıktığı sürece, şişmiş gökyüzü beni rahatsız etmiyor! Yine de güzel bir gökyüzünü seviyorum. Sunflair'in puslu gün batımı çekimlerini de seviyorum. Neon noktasına kadar aşırı doygunluk evet… Bu umurumda değil ama her neyse. Eğer hafif ateş ederlerse ciltteki bazı şişkin noktalar (benekli ışıktan dolayı şişmiş bir yama değil) çok kötü olmadığı sürece beni rahatsız etmiyor. Renkli veya siyah beyazda biraz yüksek tonlara aldırış etmiyorum. Ancak renklerin seçici ve global olması beni deli ediyor. Fotoğrafçılığın bir sanat olduğunu düşünüyorum ve çiğneyebileceğiniz pek çok kural var. Hatta odaklanın. Tamamen OOF'nin harika fotoğraflarını gördüm, elbette bilerek. Ancak renk tonlarının kırılmaması gereken TEK kural olduğunu düşünüyorum. Elbisenin belirgin mavi veya camgöbeği renk tonlarına sahip olduğu pek çok düğün fotoğrafı gördüm. Veya tenin ve gölgelerin çılgınca yansımalara sahip olduğu ormanlık bir alandaki çimlerde yapılan çekimler. Bunu yazman çok komik çünkü arada sırada blogları takip ediyorum ve pek çoğunda kötü renk tonları görüyorum. IDK bunu görürlerse ve umursamıyorlarsa, düzeltmek için zaman ayırmak istemiyorlarsa veya görmüyorlarsa. Çok ilginç bir konu!
Bana göre bu, belirli fotoğrafçıya bağlı. Bu kadar net bir şekilde tanımlanmış bir tarza sahip olanlar ve sürekli olarak aynı "kuralları" çiğneyenler, sanki bunların nereden geldiğini anlıyorum ama bazı şeyler mutlaka benim yapacağım şeyler değil. Ancak, farklı müşteri türlerinin taleplerini karşılamak için tüm bu farklı türde fotoğraflara ihtiyacımız olduğunu anlayabiliyorum, KWIM?
Tüm fotoğrafçıların çalışmaları aynı görünseydi ne kadar sıkıcı olurdu? Bence her fotoğrafçının kendi tarzını çekmesinin nedeni budur… çünkü müşteri onların tarzını beğeniyor. Carrie Underwood'a klasik eğitim almış bir vokalist olmadığı için kızmak gibi bir şey bu. Vokal kızartmasıyla mı şarkı söylüyor? Kesinlikle. Ama yine de harika, müziği pek çok kişiye hitap ediyor ve sonuçta bu gerçekten önemli mi? Benim kişisel görüşüm, başkalarını eleştirdiğimizde ya da onların içinde bulunduğumuz 'aynı kutuya' sığmalarını istediğimizde bunu sıklıkla gösteriyoruz. kendi güvensizliklerimiz. Kim olduğunuzu bilin… ve kendinizi sevin. İnsanın kendini bir başkasıyla karşılaştırması zavallı bir sanatçının tarifidir.
Bunu Candice ve Daniel Lanning'den (yukarıda) daha iyi söyleyemezdim. Kendinize karşı dürüst olduğunuz sürece piyasada herkese yer var. Herkes tüm teknik kurallara her zaman uysaydı, fotoğraf hizmetleri için birbirimizi değiştirebilirdik ve kimse farkı anlayamazdı. SIKICI
Jasmine Star'ın birkaç ay önce her zaman uçuk gökyüzüne sahip olduğu gerçeğiyle ilgili bir blog yayınladığını biliyorum. Sanırım birisi kocasına onun kocası olduğunu bilmeden bir şeyler söyledi.. ya da buna benzer bir şey. Neyse, çoğu zaman beni rahatsız etmesine izin vermiyorum. Fotoğrafa bakıp onu seversem kimin umurunda? Mesele şu ki, sanat uğruna sanat yaratmaya inanıyorum. Başkalarının onaylaması veya onaylamaması için DEĞİLDİR. Tüylerimi diken diken eden bazı şeyler var ama çoğu zaman bunu yaratıcı lisansa bağlıyorum.
Fotoğrafçılık sanattır ve onu sanatçı tanımlar. 🙂 “Kurallar” ve “sanat” gerçekten aynı cümlede mi yer alıyor? 🙂
Kesme işaretlerini yanlış kullanan ("Kesme işaretini yanlış kullanan öğretmenler veya yazarlar için de aynısını düşünüyorum" cümlesindeki gibi), kötü heceleyen, "onların", "onlar" ve "orada"yı karıştıran öğretmenler veya profesyonel yazarlar hakkında da aynı şeyleri düşünüyorum veya zayıf cümle yapısıyla yazın. Eğer kişiye belirli bir dizi kuralı bilmesi için para ödeniyorsa, o kişinin bu kuralları çiğnemeyi seçmeden önce bu bilgiyi göstermesi gerekir. Pek çok iyi yazar yaratıcı bir şekilde dilbilgisi kurallarını çiğniyor, parçalar halinde yazıyor ve kasıtlı olarak yeni kelimeler türetiyor ve yazıları yalnızca bundan dolayı daha iyi. Akıllı. İlginç. Canlı. Ve bunun ne zaman kasıtlı olduğunu, ne zaman sadece dikkatsizlik olduğunu veya daha da kötüsü kişinin nasıl düzgün yazacağını bile bilmediğini anlayabilirsiniz. Neden kötü bir şey yapmak için para alasınız ki? Fotoğrafçılıkta da durum hemen hemen aynıdır. Belli kurallar var ama kuralların içinde ve ötesinde yaratıcılık var. Bir kişi temel kuralları bilmiyorsa o kişi profesyonel değildir. Ona "amatör" denir. Seven biri. Öte yandan, bir amatörde (yine bir şeyi sadece sevdiği için yapan biri) veya yeni öğrenen birinde, bu kural ihlali tamamen affedilebilir. Ve mükemmel olmayan bir şeyde sevilecek çok şey var. Her gün küçük oğullarıma baktığımda bunu hatırlıyorum. Veya onların kusurlu fotoğraflarına. Ama… bunun için bana para ödenmiyor.
“Kurallar ve sanat aynı cümlede midir?” sorusuna (Ve ne harika bir soru!) Mozart'a sorun. 🙂 Evet derdi. Onun müziği (o dönemin tüm müzikleri gibi) tamamen kurallarla ilgiliydi. Yine de tüm zamanların en yaratıcı müzik sanatçılarından biri olarak kabul ediliyor. En iyi sanatçılar özgürlük ve yaratıcılığı kurallar dahilinde nasıl kullanacaklarını bilirler. Kurallar tamamen bir kenara atıldığında sonuçlar neredeyse her zaman daha az zevkli ve daha az sanatsal olur. Aynı şey, kurallara sıkı sıkıya bağlı kalındığında, geriye hayat kalmadığında da geçerlidir.
Teknik olarak mükemmel fotoğraflar üretmediğim için yargılayacak biri değilim. Örneğin hafif renk tonlaması olan bir fotoğraf gördüğümde, fotoğraflarımı “mükemmel” hale getirmeye çalışma konusunda ya biraz daha az stresli olacağım ya da onların böyle olmasını amaçladıklarını fark edeceğim. Kuralları çiğneyen neredeyse her İYİ fotoğrafçı bunu bilerek yapıyor. Bu sanattır ve onların da hakkı vardır. Tek umurumda olan bu. Bunu mu yapmak istediler? Aksi halde takip edilmeye değmezler! :DPicasso konularının teknik açıdan mükemmel reprodüksiyonlarını üretmedi. Eğer öyle olsaydı onu tanıyamazdık.
Vay be – dün gece tam da bunu düşünüyordum! Ellerinden geldiğince iyi olmak için çok çalışan birçok fotoğrafçıyla arkadaşım ve çalışmaları gerçekten iyi olduğu ve mükemmellik için çabaladıkları için fotoğraf camiasındaki yerlerini hak ettiklerini hissediyorum. Ayrıca bir SLR satın alan, bir blog/web sitesi edinen ve iş hayatına atılan, ancak fotoğrafları teknik olarak doğru olmanın yakınından bile geçmeyen başkaları da var. Şahsen, kuralları biraz çiğnemenin kötü olmadığını ve bazen sanatsal olabileceğini düşünüyorum, ancak hedefin çok uzağında olduğunuzda, ürününüz için insanlardan ücret almadan önce gerçekten becerilerinizi geliştirmeniz gerekir. Ancak, sonunda onların müşterisi haline gelen çoğu "ortalama joe", "şaşırtmanın" ne olduğunu, renk tonunu vs. bilmiyor. Sadece bir P&S veya konserve stüdyo ile elde edebileceklerinden daha iyi bir resim görüyorlar. Ama aynı zamanda şuna da katılıyorum: “Acaba nasıl düzgün pozlama yapacaklarını veya renk sorunlarını nasıl önleyeceklerini veya düzelteceklerini bilmiyorlar mı? Yoksa sanatsal niyetleri bu mu? Yukarıda da söylediğim gibi, pek çok insan bir SLR alıp iş hayatına atılıyor ve diğer fotoğraf profesyonellerinden oluşan bir topluluğa başvurmadıkça, artık "işi nasıl doğru yapacaklarını" biliyor olabilirler.
Ben kesinlikle kuralları bilenlerdenim, sonra onları kırarlar ve gerçekten onların işi onların işidir. Herhangi bir sektördeki rekabetin en iyi yanı budur; iyi ve kötü. Bu, ilgilenenlerin becerilerini geliştirmelerine ve müşterilerini İYİ fotoğrafçılıkta neleri aramaları gerektiği konusunda eğitmelerine yardımcı olur. Aynı zamanda "İyi" almaya gücü yetmeyenlerin "o kadar da iyi olmayan"la yetinmesine de olanak tanıyor, ancak herhangi bir fotoğraf hiç yoktan daha iyi değil mi? Önemli olan insanları, yerleri veya şeyleri yakalamak ve bunu bu kadar kolay ve bu kadar özveriyle yapabildiğimiz için çok şımarıkız. Fotoğrafını çektiğim HER müşteri, bana rezervasyon yapmadan önce çalışmalarımı gördü; daha iyi ya da daha kötü rezervasyon yapanlar gibi onlar da hoşlarına giden bir şey görmüş olmalılar. Bazı fotoğrafçılar hiçbir şey bilmediğinden, bazıları ise her şeyi bildiğinden, her tarza, bütçeye ve kişiliğe uygun bir fotoğrafçı vardır.
Bunu yayınlamanıza çok sevindim. Dün gece arkadaşlarımdan biriyle bu konuşmayı yaptım. Bir foruma üyeyim (isimsiz) ve fotoğrafçıların fotoğrafçı arkadaşlarına söylediği bazı şeyler yüzünden tonlarca güvenimi kaybettim. Her fotoğrafçının bir sanatçı olduğuna ve işlerini seven müşterileri varsa önemli olanın bu olduğuna inanıyorum. Foruma girip fotoğrafçıların diğer fotoğrafçıları alt etmesini izlememeyi seçiyorum. Evet, orada çok fazla bilgi var ama bu konuda beni yanlış yönlendiren bir şey var. Yani söylemeye çalıştığım şey şu ki, onlar bir sanatçı ve bu beni rahatsız etmiyor. 🙂
Forumlarda, daha deneyimli fotoğrafçıların belirli bir çekim ve onun yaratıcılığı nedeniyle övüldüğünü ve kendi kendime şöyle düşündüğünü gördüğüm zamanlar oldu: "Bunu paylaşmış olsaydım, kurallara uymadığım için eleştirilirdim." Yani bu duygulara karşı bağışıklığım olduğunu söylemeyeceğim ama kurallara çok fazla uyan biri değilim ve fotoğraflara baktığımda kuralların kendisini düşünmüyorum bile. Kural olarak beni rahatsız eden tek şey keskin olmayan görüntülerdir. Bunun dışında evet, kesinlikle bir fotoğrafın kötü görünebileceğini düşünüyorum, ancak bu kesinlikle kuralların ihlali nedeniyle değil. Patlayan gökyüzü, merkez kompozisyonlar ve kesik uzuvlar, otomatik olarak bir resmi benim için çekici hale getirmiyor. Kompozisyonun genel estetik kalitesi kurallara uymaktan çok daha fazlasıdır.
Portre fotoğrafçılarının ürettiklerinin %99'u, düğün fotoğrafçılarının ürettiklerinin ise %90'ı sanat değildir. Bu onların kötü fotoğraflar olduğu ya da müşterinin onları beğenmeyeceği anlamına gelmiyor, sadece sanat değiller. Sanat artık işin gerçek bir tanımından ziyade pazarlama çekiciliği için kullanılan bir kelime olarak düğün/portre fotoğrafçılığında foto muhabirliğine katıldı. Sanatçı olmak, fotoğrafçı olmaktan çok daha havalı, havalı ve modaya uygun bir şey. Sanat çok öznel ve belirsiz bir şey olduğundan, fotoğrafçıların onu teknik becerilerin zayıf olması için bir bahane olarak kullanması çok kolaydır. Ten rengi tonları gibi teknik bir kusura dikkat çektiğinizde “Bu sanat, anlamıyorsunuz” felsefesine geri dönelim. Sanat dünyasında, yaratıcılığının yanı sıra çok güçlü teknik becerilere de sahip olmayan harika bir sanatçı bulmak son derece nadirdir. Hakkında veya bir sanatçıdan hiç duymadığım bir şey, teknik becerileri nedeniyle sanatının kötüleştiğidir. gelişmiş.
Zaten fotoğrafçılığın “KURALLARI” olduğunu kim söylüyor? Kuralları siz koyun derim; çalışmanızı benzersiz bir şekilde “SİZ” yapan da budur! “Memnuniyetinizin ne kadarı kendinizi başkalarıyla nasıl karşılaştırdığınıza bağlı? "Fotoğraf bozukluğunuz" var mı? -David Jay (Bunun David'den gelen ilginç bir tweet olduğunu düşündüm)Başkalarının yaptıklarının veya söylediklerinin, yarattığınız şey için bir sınır veya “kural” olarak hareket etmesine izin vermeyin, aynı zamanda daha iyi olma isteğiyle CC'yi de kabul edin. tavsiyenin SİZİN işinize yararlı olduğuna inanıyorsunuz. Kendiniz olun ve bırakın [sanatınız] akıp gitsin ve gerçek nişinizi bulun 🙂 Her zaman fotoğrafçı arkadaşlarınıza yardım etmeye istekli olun ve açık fikirli olun.. öğrenme süreci asla bitmez ve fotoğrafçılığı eğlenceli kılan da budur! Diğer fotoğrafçıların ben senden çok daha iyiyim züppe tutumundan gerçekten nefret ediyorum, fotoğrafçılık dünyasında bu benim için gerçekten çok itici. Diğer fotoğrafçılardan ilham almanın harika bir şey olduğuna inanıyorum ama onu alın ve onunla birlikte koşun, ilham olarak gördüğünüz şeyi kendi yaratıcı sanatınıza dönüştürün. En sevdiğim fotoğrafçıları her gün takip ediyorum ve bana ilham veren diğer fotoğrafçılık "arkadaşlarını" sürekli olarak takip ediyorum ve bunlar birbirlerinden her zaman öğrenmeye istekli, ayakları yere basan insanlar. Oradaki tüm fotoğrafçılara iyi şanslar! Tüm hayalleriniz ve yaratımlarınız gerçekleşsin 🙂
Bu harika bir tartışma. Sanırım yukarıda sıraladığınız duyguları farklı zamanlarda, farklı insanların fotoğraflarına bakarken hissettim. Kuralları bilerek çiğnediğinizi iddia etmeden önce, düzgün bir şekilde pozlanmış bir fotoğraf çekmek için teknik becerilere sahip olmanız gerektiği konusunda herkesle aynı fikirdeyim sanırım. Tüm fotoğrafçıların uyması gereken fotoğrafçılık "kuralları" vardır çünkü bunlar "denenmiş ve doğrudur". Bu kuralları kullanmanın hoş bir görüntü ortaya çıkaracağını biliyoruz. Bununla birlikte fotoğrafçılık da diğer sanat dalları gibidir. Herkes sürekli olarak fotoğrafçılığın tüm kurallarına uyan mükemmel pozlanmış görüntüler üretseydi, fotoğrafçılığın ÇOK sıkıcı olacağını düşünüyorum. Yeni fikirlerden ilham almayı seviyorum ve ne yaptığını bilen, yine de risk alıp zaman zaman kuralları çiğneyecek kadar cesur olan fotoğrafçıları takdir ediyorum.
Bırakın gitsin “onlar sanatçı ve bir kez kuralları öğrendiklerinde” onları çiğneyebilirler. Fotoğrafçılığı, her küçük detayın tek tip standartta düzenlenmesi yerine biraz rustik olmasını tercih ederim. Ayrıca bu tür isimsiz fotoğrafçılarda en çok hayran kaldığım şey, pozları ve müşterilerinin neşesini, doğal duruşlarını ve ifadelerini ortaya çıkarma yetenekleridir. Keşke ben de onlara bir mercek tutulduğunda insanların kendilerini bu kadar rahat hissetmelerini sağlayabilseydim.
Bence onlara daha fazla güç! İşleri doğru şekilde nasıl yapacağıma dair anlayışımla kendimi yeterince güvende hissetmek için sabırsızlanıyorum, öylece bırakabilirim ve gözlerimi memnun eden fotoğraflar çekebilirim! Bir zamanlar fotoğraf çekiyordum ve fotoğrafını çekmeye çalıştığım şeyin özünü yakaladığım sürece mutluydum. Artık hedefim teknik olarak mükemmel fotoğraflar çekmeyi anlamak ve fotoğraf çekme özgürlüğüne geri dönmek. Bence profesyonel fotoğrafçılar çoğu zaman teknik ayrıntılara o kadar kaptırıyorlar ki, sanatı ve güzel kendiliğindenliği unutabiliyorlar.
Fotoğrafı “sanat” olarak görüyorum ve bu nedenle sanatçıya ya da sanatçıya karşı bir şey söylemiyorum. İtiraf etmeliyim ki, “profesyonellerin” çalışmalarını gözden geçirdiğim zamanlar oluyor ve kendi kendime daha iyi bir fotoğraf çekebilirdim diye düşünüyorum.
“¢Bırak gitsin “ñ onlar sanatçı ve kuralları öğrendiklerinde “ñ kuralları çiğneyebilirler. Müşterilerimin o kadar iyi olmadığını düşündüğüm fotoğrafları seçip mevcut olanları görmezden geldiklerinde beni şaşırttıklarını görüyorum. benim fikrim çok daha iyi. Önemli olan yoldan geçen diğer kişilerin ne düşündüğü değil, ödeme yapan bahisçinin zorlukla kazanılan parayı ne karşılığında vermeye istekli olduğudur. Eğer mutlularsa ve arkadaşlarına iyi iş çıkaracağınızı söylerlerse.
Görünüşe göre çoğunluk bırak gitsin diyor, ancak bazen profesyonel fotoğrafçıların dergilerini okurken bazı insanların kafalarından çıkan bir ağaç gördüğümde, ulusal yayın için neden bu fotoğrafı seçtiklerini ve o noktaya nasıl geldiklerini merak ediyorum. ilk yer. Bununla birlikte, en fazla görüntülere bakarken düşünüyorum, sonra omuz silkip yoluma devam ediyorum diyebilirim. Bu sadece başka bir öğrenme deneyimi.
Üzgünüm önceki yazıya eklemeyi unuttum. Tüm sıkı çalışmanız için TEŞEKKÜRLER JODI ve blogunuzu beğeniyorum ve siz harika bir öğretmensiniz.
Bırakın gitsin “ñ onlar sanatçı ve kuralları öğrendiklerinde “ñ bunları çiğneyebilirler. Bence bir fotoğrafta teknikten çok daha fazlası var. Evet, bana aynı fotoğrafın iki versiyonunu gösterirseniz ve biri teknik olarak mükemmel, diğeri ise teknik olarak doğru olanı beğeneceğim. Ancak bence bir fotoğrafta çoğunlukla çekici olan şey, çekilen şeydir; belirli bir görünüm, iki kişi arasındaki bağlantı, kısacık bir an vb. Çoğu zaman, bir fotoğrafçının sevdiği şey ile müşterinin sevdiği şeyin farklı olduğunu düşünüyorum. Teknik kusurlar nedeniyle bir fotoğrafı atabilirim, ancak müşteri ona gösterirsem aynı fotoğrafı bir oturumdaki favorilerinden biri olarak seçebilir. Ayrıca pek çok fotoğrafçının bloglarında kusurlu fotoğraflar paylaştığını fark ettim - benim asla kendi bloguma koymayacağım fotoğraflar - ancak genellikle onları gördüğümde seviyorum çünkü yakaladıkları, kaydetmeye ve hatta paylaşmaya değer bir şey var ( Benimki tüm fotoğrafların hiçbir şekilde mükemmel olduğunu söylemiyorum, sadece sergilememeyi tercih ettiğim bazı kusurlar var). Sanırım demek istediğim şu ki, kendimizin en kötü eleştirmenleri biziz. Bununla birlikte, bulanık bir görüntü, az pozlama vb. gibi bazı affedilemez şeyler olduğunu düşünüyorum, ancak "tanınmış" olanlardan kaç tanesinin olduğundan emin değilim. ” fotoğrafçılar bu tür affedilemez şeylerden dolayı suçludur. Ve ben de yukarıdaki insanlardan bazılarıyla birlikteyim; kuralların ve sanatın bir arada ne kadar iyi gittiğinden emin değilim.
Ara sıra bir kompozisyonu kopyaladığımı kabul etsem de, resimlerimin başka birininkine benzemesini o kadar da fazla istemiyorum ama kalbimi heyecanlandıran resimlere baktığımda, konunun gözlerindeki muhteşem ışığı fark ediyorum ve merak ediyorum. “Neden bu ilgi çekici ışığı alamıyorum???”. Keşke yanında öğrenebileceğim biri olsaydı!!!!
yani bence kuralları çiğneyebilirsin ama mesaj/konu/niyet net kaldığı sürece. bazen kuralları çiğnemek aslında fotoğrafın hissini vurguluyor, o zaman mükemmel oluyor, örneğin bir gelinin arkasında, onun melek gibi görünmesini sağlayan büyük bir sis (ama yine de bağlantı kurması için onun o olduğunu/veya ifadesini görebilirsiniz). Ama katılıyorum, sanırım kendi adlarıyla ticaret yapan ve bakmayı, öğrenmeyi, başkalarını dinlemeyi ve gelişmeyi unutmuş insanlar var ve çoğu zaman bir şeyler sunuyorlar ve bunun hakkında övünüyorlar ama şunu kabul edelim, bu uçuk nokta GERÇEKTİR gözümüzü uzaklaştırırız, yoksa bu bulanıklık gözümüzün onu düzeltmek istemesine neden olur ve yakaladıklarını düşündükleri o harika an bizim için sadece “meh” (bilinçaltında da olsa) ve eğer böyle olmak zorunda değildi egolarının yolculuklarına engel olmasına izin vermemişlerdi... ve bu durum tam tersi yönde de geçerli, bazı fotoğraflar ÇOK doğru, fazla işlenmiş, fazla renk düzeltmeli... ve orijinal sihir kaybolmuş... Ama ben de kimim? konuşmak! Başkalarının bloglarına bakmayı bırakıp kendi bloglarımı güncellemeliyim! Harika soru Jodi, teşekkürler…
kusura bakma... bu, "ben kimim ki konuşayım?" demekti, gece için durma zamanı...