Cara Ngatasi Nalika Sampeyan Bingung Apa Fotografi Sampeyan Cukup

Kabeh fotografer takon manawa kadang-kadang cukup apik. Iki minangka pandhuan kepiye fotografer, Spanki Mills, ditarik metu saka jerone slump kasebut.

A BLUR.

Yaiku sing dirasakake taun kepungkur iki. Ora amarga lakune cepet banget lan ora amarga aku seneng banget ... nanging amarga aku ilang. Aku ilang karo sapa sejatine aku lan apa sing dakgawe. Aku ngidini swara kasebut ing sirahku Aku ora cukup. Dheweke saya banter - pungkasane dheweke duwe jasa. Aku takon dhewe. Aku dadi lumpuh amarga ora ragu-ragu lan wedi.

Aku kepengin weruh:

• Apa aku pancen seniman?
• Apa aku bisa nggawe karya sing disenengi wong liya?
• Apa gaweyan sing dakgawe iki malah daktresnani maneh?
• Yen aku ora bisa tresna, kenapa ana wong liya?
• Apa aku cukup apik?

Agonisen amarga Ragu Dhewe

Omah sepi ... Aku ndeleng jam, jam 2 esuk. Kepiye aku tekan kene? Kepiye carane iki dadi uripku? Nglawan eluhe nalika ngedit galeri liyane sing ora dak tresnani, sing meh isin ditampilake karo klien. Sakit banget yen ndeleng karya sing aku "gawe" lan ngerti ... Ngerti ing njero ati, ana liyane. Nanging kepiye yen ora luwih kaya sing dikarepake wong liya. Kepiye yen ora ana sing seneng karo sing dakgawe?

Wiwit kapan aku dadi senenge masarakat kaya ngono? Mesthi aku wis duwe wong sing seneng karo pribadine nanging iki beda. Aku ngidini supaya marai wedi. Dadi wedi aku bakal nggawe sing ora dingerteni utawa ditampa dening klien, kanca, lan pandhereke. Dadi, tinimbang nggawe kanthi bebas ... Aku beku. Aku wis nglampahi setaun uripku nindakake perkara sing dakkepengini. Aku tresna marang para klien lan dening menehi persis apa sing dikarepake, Aku mandheg menehi apa sing DIPERLUKAN. Ana bagean cilik saka aku, bisa uga luwih gedhe tinimbang sing dakkarepake, sing rumangsa luput. Kaya aku palsu. Aku menehi klien produk sing ora dipercaya. Rasane sedhih banget nalika ndeleng gambar yen wis metu saka kertu memori lan luwih lara yen kudu ndeleng nalika nyunting lan nyiapake galeri kanggo ”adol” dheweke. Kepiye carane bisa adol barang sing isin ditampilake, sing ora dipercaya?

Aku nate tresna karo fotografi sing ditawakake. Aku ora mung menehi kontribusi marang kulawarga, nanging uga menehi panganan ing jero ati. Aku seneng. Saka ngendi lan kepiye maneh aku menyang papan kasebut? Apa aku mung "seniman" lan kita kabeh kudu ngatasi iki? Nanging ora ana sing nate ngandhani yen bisa dadi serius iki.

Titik Tuntutan

Aku mutusake aku bakal mandheg. Mungkin aku mung ilang, bisa uga sing dakkandhakake yaiku kasunyatan ... bisa uga aku ora cukup. Aku pancen ora gawe seneng, lan sabanjure, aku nggawe kulawarga saya sengsara lan rumangsa ngapusi klien. Ora ana sing "cukup kepenak" maneh, nanging aku ora ngerti apa sing kudu ditindakake kanggo nemokake ing endi "sing cukup" ndhelik Yen sampeyan ngetutake aku ing Facebook, sampeyan bakal ngerti kepiye taun kepungkur aku mung ngirim sethithik gaweyanku. Ngonsumsi pikiranku saben dinane. Kayane aku ora bisa ngilangi rantai iki sing ngikat karo tembung-tembung sing dakkandhani.

Saka sawijining dina aku takon marang kanca supaya melu moto bareng aku. Wektu iki beda ... Aku pengin dheweke njupuk… ME. Aku pengin ngandhani apa sing dakrasakake ing gambar. Kepiye aku ndeleng jagad iki liwat kabutku dhewe. Liwat kabur.

Nalika dakgambar maneh gambar-gambar mau, banjur dakliwati… banjur nangis. Ora ana siji fokus sing fokus, nanging jelas banget ing endi aku lan apa sing kudu aku lakoni supaya bisa uwal saka kabut iki. Aku kudu bukak lan tembak persis yen aku ndeleng jagad iki ing wektu iki. Kanggo kula. Ora ana sing menehi persetujuan. Aku kudu mandheg nglakoni sing kepenak lan ngidini dhewe ora bisa ngatasi emosi.

Aku neliti gambar sing dak tresnani lan digandhengake ing tahap iki. Aku sijine ing layar lan miwiti nulis emosi sing dakkirim saka gambar kasebut. Aku ndeleng gambar kanthi cara sing ora nate dakdeleng sadurunge. Aku ora ndeleng bayangan sing apik lan sampurna, aku mung nyuda emosi gambar kasebut. Aku lungguh lan sinau gambar-gambar kasebut nganti pirang-pirang jam. Aku ngolah emosi kasebut lan nalika aku nembak liya mbesuk, aku njupuk tanpa nggatekake gambar pungkasan ... Aku njupuk emosi pungkasan.

Akhire Gratis

Aku bisa ngomong kaping pisanan aku bisa ndeleng sawetara gaweyan sing umure luwih saka 48 jam lan MASIH seneng (aku ngerti sampeyan kabeh ngerti apa sing dakkandhakake). Aku wis nggawe kesimpulan yen aku ora bisa nggawe kabeh wong seneng seneng bayangane, nanging wong-wong sing percaya marang aku crita, bakal luwih seneng lan ngapresiasi amarga nuduhake bagean sing cilik saka jiwane. Kita ora bakal tetep ing papan sing aman, bareng-bareng metu saka zona nyaman. Lan aku seneng banget!

LIMA perkara sing aku sinaoni sajrone prahara ing taun kepungkur ...

1. Swara ing pikiran sampeyan bisa muter trik ala banget ing atimu. Nelpon sampeyan ngrungokake, amarga yen sampeyan nolak dheweke bakal saya banter lan ora becik yen wis suwe.

2. Sampeyan ora sampurna, kadang sampeyan malah ora cukup… lan ora apa-apa. Yen sampeyan setya, klien bakal weruh manawa ana ing sampeyan.

3. Ngidini awake dhewe dadi rentan. Ora gampang ndeleng awak dhewe ing wektu sing ora kabur, nanging kanthi tuwuh sampeyan bakal tuwuh.

4. Dadi seniman sing ora main "aman" bakal nyuda panggunaan klien sampeyan, nanging bakal ngiyatake tekane wong-wong sing pancen disentuh karo gaweyan sampeyan.

5. Yen atimu ngomong yen wis ora dipakani apa sing sampeyan lakoni, ngidini sampeyan ngrungokake swara kasebut lan ngidini sampeyan ngalami pangowahan.

Spanki Mills yaiku bocah wadon kutha gedhe sing manggon ing kutha Texas cilik sing nresnani lan nikmati saben menit lelungan. Nggunakake saben wayahe nalika sinau lan ngguyu kabeh ... .kanggo jeneng kaya Spanki… apa maneh sing bisa sampeyan lakoni! spankimills.com