Pentinge Nggarap Mentor Fotografi

Kepiye Mentorku:

Tansaya gedhe, aku pancen bocah sing nggawa kamera ing acara jaran lokal lan acara kanggo motret kanca lan nyoba teknik anyar. Aku nunggang jaran kanthi kompetitif wiwit umur 5 nganti 17 taun, nalika kepeksa saya alon amarga operasi. Kanggo ngrampungake kekosongan, aku wiwit ngetutake olahraga liyane. Amarga tugas minangka penjaga gelanggang ing gelanggang es lokal, hoki wis dadi papan sing paling apik kanggo miwiti. Maju rong wulan, sawetara dina sawise Taun Anyar 2012… Aku nampa telpon saka tim NHL lokal - ing Pulo NY. Dheweke duwe papan sing kasedhiya karo program fotografi penggemar lan pengin ngerti apa aku bisa wawancara. Aku lunga menyang Nassau Coliseum ing ngendi tim kasebut main lan ketemu karo bos mbesukku, Alexa Conforti. Dheweke pengin ngerti apa aku bisa miwiti ing game kasebut ing wayah wengi Detroit Red Wings. Aku ora ngerti apa dhèwèké sadhar nalika isih enom, nanging aku mesthi wis jelas nalika aku kanthi seru ujar, "Aku seneng ... nanging aku kudu mriksa dhisik karo bapakku ... bengi sekolah. ”

Pengalaman Mentor:

Butuh sawetara sing bisa ngyakinake, nanging ing wayah bengi aku motret ing game hoki pertama! Kamera ing tangan aku ngetutake magang liyane lan nggoleki standar kanggo penggemar sing ngenteni dipoto. Sawetara game pisanan dadi apik. Aku entuk pengalaman, duwe kegiatan ekstra-kurikuler kanggo kuliah, lan nggabungake rong prekara sing paling disenengi: hoki lan fotografi. Nanging, ora suwe, aku mulai ngelingi fotografer sing lungguh ing ndhuwur level es karo es. Lensa sing luar biasa lan lampu strobo sing amba ing arena dadi nyenengake. Tambah sawetara minggu nemplek irung ing endi dudu ... lan wallah. Aku dijupuk ing sangisore fotografer kepala - Mike Stobe. Aku ngomong karo dheweke babagan lensa, proses lan malah mbantu dheweke motret kapisah kanggo majalah olahraga lokal. Aku mbuktekake pengabdiane.

Mengko ing musim, Alexa ngatur pengganti kanggo aku dadi fotografer penggemar. Iki ngidini aku mbayangake Stobe kanggo kabeh game wiwit rampung. Aku miwiti dina kasebut jam 3 sore- patang jam sadurunge puck drop. Dheweke nuduhake strobes, dhaptar panjaluk sing ditampa, dipasang kanggo kamera rafter lan liya-liyane. Aku njupuk dheweke ing sisih kaca lan kudu njaga fangirling para pemain (NY Islanders vs Washington Capitals) ing kontrol. Aku mikir cukup yen aku sinau luwih akeh ing wayah wengi tinimbang pengalaman kolektif minangka fotografer sadurunge. Amarga ora angel dideleng-aku kecanthol.

Kaya dene wong-wong Islandia bisa dadi hebat nalika pangembangane dadi fotografer, dheweke malah ngidini aku lelungan menyang Bridgeport, CT kanggo njupuk foto saka tim liga cilik dhewe-dhewe. Kesempatan kasebut mung sawetara saka dhaptar sing diwenehake. Aku entuk sawetara mentor sing luar biasa saka fotografer profesional ing tim kasebut. Kurang pendhidhikan fotografi formal ing kelas (kajaba kursus sekolah dhasar sing ditawakake ing sekolahku) ora bakal ngrusak pangembangane. Aku wis entuk kapercayan lan kepinginan kanggo sinau. Kajaba iku, amarga ora duwe tembung sing luwih apik, aku entuk "elf saku" (Stobe) dhewe. Kapan aku njupuk foto lan bingung babagan setelan utawa butuh saran, aku njupuk teks cepet lan nalika aku kadang-kadang digawe guyonan - aku mesthi njaluk wangsulan.

Saliyane mentor sing apik iki, aku nemokake mentor ing papan sing paling aneh. Ing jaman saiki, sampeyan ora prelu ndeleng wong pasuryan supaya krasa "kanca" karo dheweke amarga jejaring sosial lan media. Rachel Tokarski minangka fotografer INCREDIBLE saka Pittsburgh, sing bathi kanggo ketemu nalika njupuk game play-off ing Hartford, CT ing musim kepungkur. Ing panjaluk saka Stobe, aku njaluk Rachel menehi kritik marang tugasku saiki lan dheweke luwih gelem menehi kewajiban. Aku kaget, sawetara minggu kepungkur aku nampa email saka dheweke mriksa aku lan fotografi. Dheweke bisa nggayuh dina. Ora saben dina yen ana wong sing duwe talenta sing luar biasa amarga dheweke bakal golek cara liya kanggo wong liya sing mung nyoba golek papan ing fotografi. Tembung ora bisa ngucapake matur nuwun, lan minangka tambahan sing wis dakkandhakake.

Napa Sampeyan kudu Mentor:

Yen ana prekara sing bisa dakkandhakake karo fotografer APA, enom utawa tuwa, sampeyan bakal golek mentor. Sanajan mung ana ing kono kanggo menehi kritik marang gaweyan utawa menehi sampeyan perspektif sing beda, dheweke bakal ngrewangi tuwuhing umume. Dheweke bisa uga nindakake prekara sederhana kaya ngucapake, "foto sing apik banget" nanging sudut pandang sing beda lan mripat sing pengalaman bakal mbantu sampeyan dadi fotografer sing luwih apik. Nganti saiki, aku isih ngirim email fotone sawise kedadeyan gedhe ing Stobe lan nampa dhaptar dawa babagan kabeh perkara sing salah. Sanajan aku ora mesthi ngrungokake komentar kasebut, aku mesthi ngelingi lan nyoba luwih mbenerake mbesuk. Mesthi wae yen ana siji sing bisa diatasi, dhaptar masalah sing anyar mesthi katon. Nanging, iki sejatine fotografer sing pengin tuwuh. Kritik tanpa wates mung bakal mbantu.

Mallory Robalino minangka fotografer enom saka Long Island, NY. Dheweke motret olahraga, acara lokal, jaran, lan liya-liyane. Dheweke portofolio bisa dideleng ing kene. Dolan maring blog fotografi dheweke ing kene.