Како да се справите кога се прашувате дали вашата фотографија е доволно добра

Сите фотографи се прашуваат дали понекогаш се доволно добри. Ова е погледот како фотографот, Спанки Милс, се извлече од длабочините на тој пад.

ПОТРЕБА

Така се чувствуваше изминатата година за мене. Не затоа што помина премногу брзо и не затоа што многу се забавував… туку затоа што бев изгубена. Се изгубив во тоа што сум и што создавам. Им дозволував на тие гласови во главата да ми кажат Не бев доволно добар. Тие станаа сè погласни и погласни - на крајот тие имаат заслуги во мене. Се прашував себеси. Станав парализиран во сопствениот сомнеж и страв.

Се прашувам:

• Дали сум навистина уметник?
• Може ли да создадам работа што ќе им се допадне на другите?
• Дали работата што ја создавам веќе е нешто што дури и го сакам?
• Ако не можам да го сакам, зошто некој друг?
• Дали сум дури и доволно добар?

Агонизирајќи се над самосомнежот

Куќата е тивка… Погледнувам на часовникот, 2 часот е како дојдов овде? Како ова стана мојот живот? Борејќи се со солзите додека уредувам уште една галерија во која не сум за loveубен, скоро и да се срамев да му ја покажам на мојот клиент. Толку лошо ме повреди да ја видам работата што ја „создавав“ и знаев… ЗНАЕ…Е некаде во мене имаше повеќе. Но, што ако тоа повеќе не беше она што некој сакаше да го види. Што ако никој не го сака тоа што го создавам?

Од кога станав таков народот поубав? Сигурно веќе ги имав тие луѓе пријатни во мојата личност, но ова беше поинаку. Јас дозволував тоа да ме парализира од страв. Толку се плашев дека ќе создадам нешто што не беше разбрано или прифатено од моите клиенти, пријатели и следбеници. Така, наместо да создавам слободно ... замрзнав. Поминав една година од мојот живот правејќи нешто што го мразев. Ги сакав моите клиенти и од давајќи им го токму она што го сакаа, Престанав да си го давам она што ми треба. Имаше мал дел од мене, можеби поголем отколку што навистина знаев, што се чувствува виновен. Како да сум лажен. Им нудев на моите клиенти производ во кој не верував. Мене ми беше мака да ги видам сликите откако ќе ми излезат од мемориската картичка и уште повеќе ме повредија, па затоа мораше да ги гледам кога уредувам и подготвувам галерија за „продажба“. нив. Како можам да продадам нешто што се срамав да го покажам, нешто во што не верував?

Некогаш бев за loveубен во она што ми го нуди фотографијата. Не само што помагав да придонесам за моето семејство, туку и хранев нешто длабоко во мене. Јас бев среќен. Каде отиде тоа и како да се вратам на тоа место? Дали сум само „уметник“ и сите мора да го поминеме ова? Но никој никогаш не ми рече дека може ОВА да биде сериозно.

На критична точка

Одлучив дека ќе се откажам. Можеби само го изгубив, можеби она што ми го зборуваше умот беше вистината ... можеби не бев доволно добар. Дефинитивно не се правев себеси среќен, а за возврат, го правев семејството мизерно и чувствував дека изневерувам клиенти. Ништо веќе не беше „доволно добро“, но не знаев што да направам за да најдам каде се крие „доволно“. Ако ме следите на Фејсбук, ќе забележевте како изминатата година објавив многу малку од мојата работа. Ги потроши моите дневни мисли. Се чинеше дека не можам да ги скршам овие синџири што ме врзуваа со зборовите што ми ги кажуваше умот.

Отколку што еден ден побарав еден пријател да оди на снимање со мене. Овој пат беше поинаков ... сакав таа да пука ... МЕНЕ. Сакав на слики да изразам како се чувствувам. Како го гледав светот преку мојата сопствена магла. Преку замаглување.

Кога ги добив тие слики назад, поминав низ нив… и плачев. Ниту една слика не беше во фокусот, но ми беше толку јасно каде сум и што треба да направам за да излезам од оваа магла. Ми требаше оди и пукај ТОЧНО како го гледав светот токму во овој момент. За мене. Никој да ми даде одобрување. Требаше да престанам да го правам она што е пријатно и да си дозволам да пукам само во емоции.

Истражував слики што ги сакав и беа поврзани со нив, токму во оваа фаза од мојот живот. Ги ставив на мојот екран и започнав да ги запишувам емоциите што ги добив од тие слики. Ги погледнав сликите на начин на кој порано никогаш не сум погледнал како работи некој. Не гледав во прекрасните и совршени слики, туку само ја повлекував емоцијата од сликата. Седев и ги проучував тие слики со часови. Ги обработив тие емоции и кога шутирав следниот пат, шутирав без да обрнам внимание на крајната слика ... Снимав за последната емоција.

Конечно бесплатно

Може да кажам за прв пат некогаш дека можам да погледнам дел од мојата работа стара повеќе од 48 часа и СЕ уште ја сакам (знам дека сите знаете за што зборувам). Дојдов до заклучок дека можеби не ги радувам сите со моите слики, но оние што ми веруваат дека ќе ја раскажат својата приказна, ќе ја сакаат и ќе ја ценат многу повеќе затоа што покажува мало парче од нивната душа. Нема да останеме на безбедно место, заедно ќе излеземе од нашите комфорни зони. И јас го сакам тоа!

Пет работи што ги научив во текот на невремето од изминатата година

1. Гласовите во вашиот ум можат да играат навистина грди трикови на вашето срце. Дозволете си да ги слушнете иако, бидејќи ако ги потиснете, тие ќе станат сè погласни и гадни со текот на времето.

2. Не сте совршени, понекогаш не сте доволно добри ... и тоа е во ред. Ако сте верни на себе, вашите клиенти ќе видат парче од себе во вас.

3. Дозволете си да бидете ранливи. Не е лесно да се видите себе си во матните моменти, но преку тоа ќе дојде вашиот раст.

4. Да станете уметник што не го свири „безбедно“ ќе го стесни вашиот дофат до масите клиенти, но ќе го зајакне вашиот дострел до оние кои вашата работа навистина ги допира.

5. Кога срцето ви кажува дека повеќе не се храни од она што го правите, дозволете си да го слушнете тој глас и дозволете си да доживеете промени.

Спанки Милс е девојче од големиот град што живее во мал град во Тексас и го прави она што го сака и ужива во секоја минута од патувањето. Земајќи го секој момент како што доаѓа и учиме и смееме низ животот .... со име како Спанки ... што друго можете да направите! spankimills.com