Jak sobie radzić, gdy zastanawiasz się, czy Twoje zdjęcia są wystarczająco dobre

Wszyscy fotografowie zastanawiają się, czy czasami są wystarczająco dobrzy. To jest spojrzenie na to, jak fotograf Spanki Mills wydostał się z głębi tego kryzysu.

ROZMYCIE.

Tak właśnie czułam się w minionym roku. Nie dlatego, że minęło zbyt szybko i nie dlatego, że tak dobrze się bawiłem… ale dlatego, że się zgubiłem. Zagubiłem się w tym, kim byłem i co tworzyłem. Pozwalałem, aby te głosy w mojej głowie mi mówiły Nie byłem wystarczająco dobry. Stali się coraz głośniejsi - w końcu mają we mnie zasługi. Kwestionowałem siebie. Zostałem sparaliżowany własnymi wątpliwościami i strachem.

Zastanawiałem się:

• Czy naprawdę jestem artystą?
• Czy mogę tworzyć prace, które będą się podobać innym?
• Czy praca, którą tworzę, jest czymś, co już kocham?
• Jeśli nie mogę tego pokochać, po co ktoś inny?
• Czy jestem wystarczająco dobry?

Dręczenie się zwątpieniem w siebie

W domu jest cicho… Patrzę w górę na zegar, jest druga w nocy… jak się tu dostałem? Jak to się stało w moim życiu? Walcząc ze łzami, edytuję kolejną galerię, w której nie jestem zakochana, taką, której prawie wstydziłem się pokazać klientowi. Tak bardzo bolało, gdy widziałem pracę, którą „tworzyłem” i wiedziałem… WIEDZĄC, że gdzieś we mnie jest więcej. Ale co by było, gdyby to więcej nie było tym, co ktoś chciałby zobaczyć. A jeśli nikt nie lubi tego, co tworzę?

Od kiedy stałem się taki, że ludzie zadowalają? Jasne, że miałem już tych ludzi, którzy są zadowoleni z mojej osobowości, ale to było inne. Pozwalałem, żeby to sparaliżowało mnie ze strachu. Tak bardzo bałem się, że stworzę coś, czego moi klienci, przyjaciele i obserwatorzy nie zrozumieli ani nie otrzymali. Więc zamiast tworzyć swobodnie… Zamarłem. Spędziłem rok, robiąc coś, czego nienawidziłem. Kochałem moich klientów i do tego czasu dając im dokładnie to, czego chcieli, Przestałem dawać sobie to, czego POTRZEBUJĘ. Niewielka część mnie, może większa niż w rzeczywistości wiedziałem, czułem się winna. Jakbym był fałszywy. Proponowałem swoim klientom produkt, w który nie wierzyłem. Bolało mnie widok zdjęć, które wypadły z mojej karty pamięci i bolało jeszcze bardziej, że musiałem patrzeć na nie podczas edycji i przygotowywania galerii do „sprzedaży” im. Jak mogę sprzedać coś, czego wstydziłem się pokazać, coś, w co nie wierzyłem?

Kiedyś zakochałem się w tym, co oferowała mi fotografia. Nie tylko pomagałem w rozwoju mojej rodziny, ale karmiłem coś głęboko we mnie. Byłem szczęśliwy. Gdzie to poszło i jak wrócę w to miejsce? Czy jestem tylko „artystą” i wszyscy musimy przez to przejść? Ale nikt nigdy mi nie powiedział, że to może potrwać poważnie.

Punkt krytyczny

Zdecydowałem, że odejdę. Może po prostu to straciłem, może mój umysł mówił mi prawdę… może nie byłem wystarczająco dobry. Zdecydowanie nie uszczęśliwiałem siebie, a co za tym idzie, sprawiałem, że moja rodzina była nieszczęśliwa i czułem, że oszukuję klientów. Nic nie było już „wystarczająco dobre”, ale nie wiedziałem, co zrobić, aby dowiedzieć się, gdzie kryje się „wystarczająco”. Gdybyś śledził mnie na Facebooku, zauważyłbyś, że w zeszłym roku opublikowałem bardzo mało mojej pracy. To pochłaniało moje codzienne myśli. Wydawało się, że nie mogę zerwać tych łańcuchów, które krępowały mnie słowami, które wypowiadał mój umysł.

Pewnego dnia poprosiłem znajomego, żeby poszedł ze mną na sesję. Tym razem było inaczej… Chciałem, żeby strzelała… MNIE. Chciałem wyrazić na obrazach, jak się czuję. Jak widziałem świat przez własną mgłę. Przez rozmycie.

Kiedy odzyskałem te obrazy, przejrzałem je… i zapłakałem. Ani jeden obraz nie był ostry, ale było dla mnie tak jasne, gdzie jestem i co muszę zrobić, aby wydostać się z tej mgły. potrzebowałem idź i strzelaj DOKŁADNIE tak, jak ja widziałem świat W tej chwili. Dla mnie. Nikt nie da mi aprobaty. Musiałem przestać robić to, co było wygodne, i pozwolić sobie na samotne odstrzelenie emocji.

Badałem obrazy, które kochałem i z którymi się łączyłem na tym etapie mojego życia. Położyłem je na ekranie i zacząłem zapisywać emocje, które wywołały te obrazy. Patrzyłem na obrazy w sposób, w jaki nigdy wcześniej nie patrzyłem na żadne prace. Nie patrzyłem na piękne i doskonałe obrazy, tylko ściągałem emocje z obrazu. Siedziałem i oglądałem te obrazy godzinami. Przetworzyłem te emocje i kiedy robiłem zdjęcia po raz kolejny, robiłem zdjęcia bez zwracania uwagi na ostateczny obraz… Kręciłem pod kątem ostatecznej emocji.

Wreszcie za darmo

Mogę powiedzieć, że po raz pierwszy mogę spojrzeć na niektóre moje prace, które mają więcej niż 48 godzin i NADAL ją kocham (wiem, że wszyscy wiecie, o czym mówię). Doszedłem do wniosku, że może nie uszczęśliwiam wszystkich swoimi obrazami, ale ci, którzy ufają mi, że opowiem swoją historię, pokochają ją i docenią o wiele bardziej, ponieważ pokazuje malutki kawałek ich duszy. Nie zostaniemy w bezpiecznym miejscu, razem wyjdziemy z naszych stref komfortu. I to mi się podoba!

PIĘĆ rzeczy, których nauczyłem się podczas burz w minionym roku…

1. Głosy w twoim umyśle mogą płatać ci naprawdę brzydkie sztuczki. Pozwól sobie jednak je usłyszeć, ponieważ jeśli je stłumisz, z czasem staną się głośniejsze i bardziej nieprzyjemne.

2. Nie jesteś doskonały, czasami nie jesteś nawet wystarczająco dobry… i to jest w porządku. Jeśli jesteś wierny sobie, Twoi klienci zobaczą w Tobie kawałek siebie.

3. Pozwól sobie być wrażliwym. Nie jest łatwo zobaczyć siebie w niewyraźnych chwilach, ale dzięki temu nastąpi wzrost.

4. Bycie artystą, który nie gra „bezpiecznie” ograniczy Twój zasięg do mas klientów, ale wzmocni Twój zasięg do tych, których Twoja praca naprawdę dotyka.

5. Kiedy twoje serce mówi ci, że nie jest już karmione tym, co robisz, pozwól sobie usłyszeć ten głos i pozwól sobie doświadczyć zmiany.

Spanki Młyny jest dziewczyną z dużego miasta mieszkającą w małym miasteczku w Teksasie, robiącą to, co kocha i cieszącą się każdą minutą podróży. Biorąc każdą chwilę, ucząc się i śmiejąc się przez całe życie… z imieniem takim jak Spanki… co jeszcze możesz zrobić! spankimills.com